ହରିବଂଶ (ପଞ୍ଚମ ଖଣ୍ଡ)

ଏଥୁଅନ୍ତେ ପରୀକ୍ଷିତ ନାମେ ମହାରାଜା

ଶୁକମୁନି ଚରଣରେ କରି ଦିବ୍ୟପୂଜା ।

ବୋଇଲେ ଭୋ ମୁନି ତୁମ୍ଭେ ସୁପ୍ରସନ୍ନ ହୋଇ

ଲହରୀ ଖଣ୍ଡ ଚରିତ କହିଲ ବୁଝାଇ ।

ତବ ମୁଖୁଁ ଶୁଣିକରି ହରିଗୁଣା ଗାଥା

କୃତାର୍ଥ ହୋଇଲି ପୂତ ହେଲା ମୋର ଆତ୍ମା ।

ଆବର ସୁଦୟା ମୋତେ କର ବ୍ୟାସସୁତ

ସଂକ୍ଷେପି କହିବା ଧାଡ଼ିଖଣ୍ଡର ଚରିତ ।

ହେତୀ ଯେ ପ୍ରହେତି କଂସରାଜାର ବନିତା

ପତି ପୁତ୍ର ମରଣରେ ପାଇ ଘୋର ବ୍ୟଥା

ନିଜ ପିତା ଜରାସନ୍ଧ ଛାମୁରେ ମିଳିଲେ

ବିକଳରେ କାନ୍ଦି ନିଜ ଦୁଃଖ ଜଣାଇଲେ ।

ଶୁଣି ଜରାସନ୍ଧ ରାଜା କଲେ କି ବିଚାର

ଏ କଥା ବିସ୍ତାରି ମୋତେ କହ ମୁନିବର ।

ଶୁକ ବୋଲନ୍ତି ଯେ ଶୁଣ ଅରଜୁନ ନାତି

ପବିତ୍ର ଏ ଗଙ୍ଗାଜଳ ଶ୍ରୀହରି କୀରତି ।

ନିଜ ବେନି ଦୁହିତାଙ୍କ ପତି ପୁତ୍ର ବଧ

ଶୁଣି ମହାକୋପ କଲା ରାଜା ଜରାସନ୍ଧ ।

ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷରେ ଦେଖି ନିଜ ସୁତାଙ୍କ ବିକଳ

କାଳସର୍ପ ପ୍ରାୟ ଗର୍ଜ୍ଜି ହେଲା ଅନ୍ତରାଳ ।

ଅଧରେ ଅଧର ଚାପେ ରଟମଟ ପାଟି

କ୍ରୋଧଭରେ ବେନିଚକ୍ଷୁ ଦିଅଇ ତରାଟି ।

ନୟନ ବୁଲାଇ କୁମ୍ଭକାର ଚକ୍ରପ୍ରାୟ

ଉଲ୍ଲସଇ ରୋମାବଳି ପୁଲକଇ କାୟ ।

ପୁଣ ପୁଣ ପ୍ରତିଜ୍ଞା ଯେ କରେ ଅପ୍ରମାଣ

ଭାଙ୍ଗିବି ମଥୁରାପୁର କରି ରଣଭଣ ।

ଉଗ୍ରସେନ ଆଦିକରି ସମସ୍ତ ମାରିବି

ଜୁଆଇଁ ଛଳେ ଦୁହିତା ମାନ ଉଦ୍ଧାରିବି ।

ଉପ୍ରୋଧ ମୁଁ କରିଥିଲି ସିନା ବନ୍ଧୁପଣେ

ଛପନ କୋଟି ଯାଦବ ସଂହାରିବି ରଣେ ।

ଯେବେ ଉଗ୍ରସେନ ରାମ କୃଷ୍ଣ ଧରିଦେବ

ତାହାର ଆମ୍ଭର ବନ୍ଧୁପଣ ରହିଥିବ ।

ନୋହିଲେ ଯାଦବ କୁଳ ସମୂଳେ ସଂହାରି

ମଥୁରାରେ ବସାଇବି ଆନ ଦଣ୍ଡଧାରୀ ।

ଏମନ୍ତ ବୋଲିଣ କ୍ରୋଧେ ହୋଇ ପରଚଣ୍ଡ

ମନ୍ତ୍ରୀଙ୍କୁ ବୋଲଇ ସାଜି ଆଣ ସମଦଣ୍ଡ ।

ରାଜା ଆଜ୍ଞା ଶୁଣି ବେଗେ ମନ୍ତ୍ରୀଗଣ ଯାଇ

ଦଣ୍ଡ ସଜାଇଲେ ଦାଣ୍ଡେ ଟମକ ବଜାଇ ।

ହାତୀ ରଥୀ ପଦାତି ଯେ ଅଶ୍ୱ ଅପ୍ରମିତ

ବୀର ମହାବୀର ଯୋଦ୍ଧା ପାଇକ ରାଉତ ।

ଏକ ଏକକରି ତାହା କେ କହିବ ଗଣି

ଜରାସନ୍ଧ ଅଙ୍ଗବଳ ସତାଇଶ କ୍ଷୌଣୀ ।

ଯେ ଯାହାର ଶସ୍ତ୍ର ଧରି ହେଲେ ଆଗୁସାର

ଛୟାଣୋଇସସ୍ର ରାଜା ବନ୍ଦିଘରେ ତାର ।

ଏକ ଏକ ରାଜାଙ୍କର ଲକ୍ଷକୋଟି ବଳ

ଚାଲନ୍ତେଣ ବସୁମତୀ ହେଲା ଟଳମଳ ।

ପଞ୍ଚାଶ ସହସ୍ର ରାଜା ଚାଲନ୍ତି ଆଗରେ

ପଞ୍ଚାଶ ସହସ୍ର ରାଜା ପଛ ପଟୁଆରେ ।

ଏଗାର ସହସ୍ର ରାଜା ଦକ୍ଷଭାଗେ ଯାନ୍ତି

ବାମଭାଗେ ଦଶସସ୍ର ଗମନ କରନ୍ତି ।

ରାଜାମାନଙ୍କର ଯେତେ ଚତୁରଙ୍ଗ ବଳ

ଯେ ଯାହା ସଙ୍ଗରେ ଘେନି ଚଳନ୍ତି ସକଳ ।

ରଥର ଉପରେ ରଥ ହାତୀପରେ ହାତୀ

ପଦାତି ଉପରେ ଅଶ୍ୱେ ମାଡ଼ି ଚାଲିଯାନ୍ତି ।

ମସ୍ତକେ ଟୋପର ପାଗ ଅଙ୍ଗେ ବଜ୍ରସେହ୍ନା

ରଥଧ୍ୱଜମାନଙ୍କରେ ଉଡ଼େ ବୀରବାନା ।

କୋଦଣ୍ଡ କାଣ୍ଡ କମାଣ ଭାଲି ଖଣ୍ଡା ଫରି

ଛେଲ ଚକ୍ର ପରିଘ ଯେ କୁନ୍ତ ଯଷ୍ଟି ଛୁରି ।

ଲୋହପାଶ ଚର୍ମପାଶ ଯମଦାଢ଼ କାତୀ

କୁଠାର ପରଶୁ ଗଦା ମୁଦ୍‌ଗର ଶକତି ।

ଏମନ୍ତେ ଆୟୁଧମାନ ଘେନି ଯେ ଯାହାର

କଷଣି ଛାଟେଣି କରେ କନ୍ଧରେ ତୃଣୀର ।

ଏସନକ ସଜ ହୋଇ ସୈନ୍ୟ ଅପ୍ରମିତ

ଆରୋହିଲେ ଯେ ଯାହାର ହାତୀ ଘୋଡ଼ା ରଥ

ସାରଥିଏ ଘୋଡ଼ାବାଗ ଧରି ଛାଟ ପିଟି

ପବନୁଁ ବେଗରେ ରଥ ବାହାନ୍ତି ଚହଟି ।

ଏକକୁ ଆରେକ ରଥ ବିଚିତ୍ର ମଣ୍ଡଣି

ଖମ୍ୱେ ଖମ୍ୱେ ବିରାଜଇ ନାନା ରତ୍ନମଣି ।

ଅପୂର୍ବ ଝୀନ ବସନ ଶ୍ୱେତ ପୀତ ନୀଳ

କଳସ ଉପରେ ଉଡ଼େ ବିଚିତ୍ର ଚିରାଳ ।

ନେତ ପତନୀ ସିନ୍ଧୁଆ ସୁପୀତ ମାଞ୍ଜିଷ୍ଠ

ବସନ୍ତ ଧବଳ ନୀଳ ନାନବର୍ଣ୍ଣେ ପାଟ ।

ଉଭା କାଠତ୍ରୋଣ ଖମ୍ୱମାନଙ୍କେ ମଣ୍ଡାଇ

ବିବଧ କୁସୁମ ହାର ତହିଁରେ ସଜାଇ ।

ରଥ ଆରୋହିଣ ବୀରେ ହେଲେ ଆଗୁଆଣି

ଅଙ୍କୁଶ ଘାତରେ ଗଜେ କରନ୍ତି ପଲାଣି ।

ଗଣ୍ଡସ୍ଥଳ ଜରଜର ଗଳେ ମଦଜଳ

ଖଣ୍ଡଗିରି ପ୍ରାୟ ଦୂରୁ ଦିଶେ ହାତୀଦଳ ।

ଗଳାରେ ଲମ୍ୱଇ ଘଣ୍ଟି କ୍ଷୁଦ୍ର ଘଣ୍ଟି ମାଳା

ପିଠିରେ ଚାନ୍ଦୁଆ ଶୋହେ ଦନ୍ତେ ସୁନାବଳା ।

ମଣିମାଣିକ୍ୟ ମୁକୁତା ଲମ୍ୱେ ଚଉପାଶେ

ଉଦୟ ପର୍ବତେ ଯେହ୍ନେ ଦିନକର ଦିଶେ ।

ମାହୁନ୍ତେ ଅଙ୍କୁଶଘାତେ କରନ୍ତି ପହିଜ

ରଥୀଙ୍କର ଚଉପାଶେ ଆବୋରିଲେ ଗଜ ।

ଛତିଶ ବିନ୍ଧାଣେ ଜିତା ରଣରଙ୍କା ଯେତେ

ମାହୁନ୍ତଙ୍କୁ ଆବୋରିଲେ ଯାଇ ସେ ରାଉତେ ।

ବାଗ ବନ୍ଧ ବଳିୟାର ଭରୀ ତରବାରୀ

ମୁଷଳ ପରଶୁ ଛେଲ କୁନ୍ତ ଆଦିକରି ।

ବତିଶ ଆୟୁଧ ଘେନି ଅଶ୍ୱପୃଷ୍ଠେ ଚଢ଼ି

ହସ୍ତୀଙ୍କର ଚଉପାଶେ ରହିଲେ ସେ ବେଢ଼ି ।

ବଳବନ୍ତ ପଦାତିଏ ରଣେ ଆଗୁସାର

କରେ ଅସିପତ୍ର ଢାଲ କୁନ୍ତ ଧନୁଶର ।

ପରଶୁ ମୁଦ୍‌ଗର ଗଦା କାତୀ ଖଡ଼୍‌ଗ ଫଳା

ଧାମନ୍ତି ପାଇକେ ତେଜ ଦିଶେ ଅନର୍ଗଳା ।

ଅଣ୍ଟାରେ କାଛେଣି ରଙ୍ଗ ପୀତ କଳା ଧଳା

ତହିଁରେ ଲମ୍ୱଇ ଘଣ୍ଟି ପାଗୁଡ଼ିର ମାଳା ।

ଗୁଞ୍ଜରା ମୁଣ୍ଡମାଳାରେ ଶୋହେ କାହା ଶିର

ବାହୁଟି କଙ୍କଣ କରେ ପାଦରେ ନୁପୁର ।

ହଳଦୀ ଚନ୍ଦନ ଥୋକେ ବୋଳି ହୋଇଛନ୍ତି

କେହୁ ନିଜ ଅଙ୍ଗେ ରଙ୍ଗମାଟି କେ ବିଭୂତି ।

କେ ମସ୍ତକେ ଘେନିଅଛି ଗୋରଚନା ଚିତା

କାହା ମୁଣ୍ଡେ ବେଣୀ ଶୋହେ କନ୍ଧରେ ପଇତା

କେ ମନ୍ଦାର ପୁଷ୍ପମାଳା ବାନ୍ଧିଅଛି ଜଟେ

ଯମଦାଢ଼ ଖଣ୍ଡା ଶୋହେ କାହା କଟୀତଟେ ।

ଚିରାମାରି ସିଂହନାଦ କରନ୍ତି ପ୍ରମୋଦେ

ଚୌଦପୁର ଚମକଇ କିଳିକିଳା ନାଦେ ।

ଛାଟେଣି କଷଟି ଶବ୍ଦ ଧନୁରେ ଟଙ୍କାର

ବୀରଙ୍କ ଗର୍ଜ୍ଜନ ଘାତେ କମ୍ପେ ତିନିପୁର ।

ଏକ ଯୋଗେ ଚଳିଯାନ୍ତି ଚତୁରଙ୍ଗ ବଳ

ସମୁଦ୍ର ଗର୍ଜ୍ଜନ ପ୍ରାୟେ ଶୁଭଇ ଚହଳ ।

ଘୋଡ଼ାଙ୍କର ହ୍ରେଷାରବ ହାତୀ ଗରଜନ

ରଥୀଙ୍କର ରଥଘୋଷ ଧନୁର ନିସ୍ୱଃନ ।

ବୀରଙ୍କର ସିଂହନାଦ ପଦାତିଙ୍କ ରଡ଼ି

ପ୍ରଳୟ କାଳରେ ଯେହ୍ନେ ମେଘ ଘଡ଼ଘଡ଼ି ।

ବାଜଇ ନିଶାଣ ଢୋଲ ଦମା ବୀରତୁର

ଘୁମୁରା ଦାଉଣ୍ଡି ବେଣୁ ବୀଣା ସପ୍ତସ୍ୱର ।

ମର୍ଦ୍ଦଳ ଅଧାଟି ଚାଙ୍ଗୁ ମୃଦଙ୍ଗ ମହୁରୀ

ଡିଣ୍ଡିମ ପଟ୍ଟହ ତାଳ ଯୋଡ଼ା ଶଙ୍ଗ ଭେରୀ ।

ଲକ୍ଷେ କୋଟି ବାଜଣା ଯେ ବାଜେ ଅପ୍ରମିତ

ବାଦ୍ୟନାଦ ଶବଦରେ ପୂରିଲା ଜଗତ ।

ପାତ୍ରମିତ୍ର ପୁରୋହିତ ମନ୍ତ୍ରୀ ଆଦିକରି

ଖଟଣି ସାମନ୍ତ ଲେଙ୍କା ଖୁଣ୍ଟିଆ ପ୍ରହରୀ ।

ଛତିଶ ନିଯୋଗ ମୂଳେ ବାସ୍ତରି ସେବକ

ରାଜପୁତ୍ର ଅମନାତ୍ୟ ଅଛନ୍ତି ଅନେକ ।

ଶୁଣ ହୋ ପରୀକ୍ଷ ରାଜା ଶୁକ ଯେ କହନ୍ତି

ସେନା ମଧ୍ୟେ ବିଜେ କଲା ମଗଧ ନୃପତି ।

ଛୟାଣୋଇ ସସ୍ର ରାଜାବନ୍ଦୀ ତାର ଘରେ

ଯେ ଯାହାର ସୈନ୍ୟ ଘେନି ଅଇଲେ ସଙ୍ଗରେ

ଏକ ଏକ ରାଜାଙ୍କର ଦଶବିଂଶ କ୍ଷୌଣୀ

ଏସନକ ଚାରିଊଣା ଲକ୍ଷେ ରାଜା ଗଣି ।

ସତାଇଶ କ୍ଷୌଣୀ ଅଙ୍ଗବଳ ତାର ଏକା

ଏ ବିଧିରେ ଯେତେସୈନ୍ୟ କେ କରିବ ଲେଖା

କହିବାକୁ ଅସମ୍ଭବ ଶ୍ରୁତି ଅଗୋଚର

ଦୁହିତାଙ୍କ ଛଳେ ଆସେ ମଗଧ ଈଶ୍ୱର ।

ପଞ୍ଚାଶ ଯୋଜନ ମାଡ଼ି ଚଳେ ସମଦଣ୍ଡ

ପାଦଭରେ କମ୍ପମାନ ପୃଥ୍ୱୀ ନବଖଣ୍ଡ ।

ଟଳ ଟଳ ବସୁମତୀ କମ୍ପେ ସପ୍ତଫେଣୀ

ପାଦରେଣୁରେ ଅଦୃଶ୍ୟ ହେଲେ ଦିନମଣି ।

ବନ କନ୍ଦନର ପର୍ବତ ମାଡ଼ି ଚଳେ ଥାଟ

ସୁଚିମୁନ ଭେଦିବାକୁ ନ ମିଳଇ ବାଟ ।

ଜରାସନ୍ଧ ରାଜା ଆପେ ବୀରବେଶ ହୋଇ

ମଧ୍ୟରେ ବିଜୟ କଲା ରଥେକ ଆରୋହି ।

ବାଜଇ ବିଜୟ ଶଙ୍ଖ ମର୍ଦ୍ଦଳ ମହୁରୀ

ଆଗରେ ସେବକେ ଉଭା ଦଧି ମତ୍ସ୍ୟ ଧରି ।

ବ୍ରାହ୍ମଣେ ମଙ୍ଗଳାଷ୍ଟକ ପଢ଼ନ୍ତି ଆଗରେ

ଜ୍ୟୋତିଷେ ଲଗ୍ନ କହନ୍ତି ପାଞ୍ଜି ଘେନି କରେ ।

ଭାଟଗଣେ କୀର୍ତ୍ତି ବର୍ଣ୍ଣି କରୁଛନ୍ତି ସ୍ତୁତି

ବେନି ଧାଡ଼ି ପଟୁଆରୀ ଛାମୁରେ ଯୁବତୀ ।

ଏସନ ପ୍ରକାରେ ରାଜା ଶୁଭ ଅନୁକୂଳେ

ମଥୁରାକୁ ଦଣ୍ଡ ବାହେ ନାତିଙ୍କର ଛଳେ ।

ପଞ୍ଚାଶ ସହସ୍ର ରାଜା ଆଗୁଆଣି ସେନା

ଯେ ଯାହାର ଅଙ୍ଗବଳ ଘେନି ଅକଳନା ।

ଆବର ପଞ୍ଚାଶ ସସ୍ର ନୃପତି ପଛରେ

ଆସନ୍ତି ଅସଂଖ୍ୟ ସେନା ଘେନି ସଙ୍ଗତରେ ।

ଏଗାର ସହସ୍ର ନୃପ ଦକ୍ଷଭାଗେ ଛନ୍ତି

ବାମଭାଗେ ଦଶସସ୍ର ନୃପତି ଚାଲନ୍ତି ।

ଆପଣାର ଅଙ୍ଗବଳ ସଙ୍ଗତରେ ଘେନି

ମଧ୍ୟରେ ବିଜୟ ଜରାସନ୍ଧ ନୃପମଣି ।

ଏସନ ସମ୍ଭାରେ ଚଳେ ଚତୁରଙ୍ଗ ବଳ

ପାଦଭରେ ବସୁମତୀ ହୁଏ ଟଳମଳ ।

ମାର ମାର ଧର ଧର ଶବ୍ଦ ଘୋର ଧ୍ୱନି

ବୀରତୁର ଶବଦରେ କମ୍ପଇ ମେଦିନୀ ।

ବାଟେ ଆସୁ ଆସୁ ହାଟ ପାଟଣା ଉଜାଡ଼ି

ଯହିଁ ଯହିଁ ଚାଲିଯାନ୍ତି ବନଗିରି ମାଡ଼ି ।

ପ୍ରଥମ ଦିବସେ ଥାଟ ଯାନ୍ତେ ପଥ ବାହି

ତୁଙ୍ଗଭଦ୍ରା ନଦୀତୀରେ ପ୍ରବେଶିଲେ ଯାଇ ।

ରନ୍ଧନ ଭୋଜନ କରି ରାତ୍ରେକ ବଞ୍ଚିଲେ

ରଜନୀ ପ୍ରଭାତେ ତହୁଁ ପୁଣ ଚଳିଗଲେ ।

ଅଶ୍ୱ ଗଜ ସହିତରେ ସଇନ ଚଳାଇ

ପବନହୁଁ ଅଧିକରେ ଗଲେ ପଥ ବାହି ।

କାଶୀଶ୍ୱର ନାମେ କାଶୀ ଦେଶର ନୃପତି

ଜରାସନ୍ଧ ସଙ୍ଗେ ତାର ବାଳକାଳୁ ପ୍ରୀତି ।

ସେ ରାଜ୍ୟେ ବିଶ୍ରାମ କରି ପୁଣି ଆର ଦିନ

ପ୍ରଭାତେ ସଇନ୍ୟ ଘେନି ଚଳିଲେ ବହନ ।

ବପୁଳ ପର୍ବତେ ବିଭାଣ୍ଡକ ଋଷି ଥିଲେ

ସେ ପର୍ବତ ପୂର୍ବଭାଗେ ସୈନ୍ୟ ଚଳିଗଲେ ।

ଜୈମିନି ଆଶ୍ରମ ଦେଖି ଗନ୍ଧର୍ବ ପର୍ବତେ

ଗାନ୍ଧର୍ବୀ ନଦୀକି ପାର ହୋଇଲେ କିଞ୍ଚିତେ ।

ସେ ନଦୀ ଦକ୍ଷିଣେ ଗନ୍ଧମାଦନ ଯେ ବନ

ବେନି ଶତ ଯୋଜନ ସେ ବନ ଆୟତନ ।

ପର୍ବତ ତଳରେ ନଦୀ ବହେ ପରିମଳ

ଫଳ ଫଳି ବୃକ୍ଷଙ୍କର ଲୋଟୁଅଛି ଡାଳ ।

ହସ୍ତୀ ଘୋଡ଼ା ରହିବାକୁ ଭଲ ସ୍ଥାନ ଥାଇ

ସୂର୍ଯ୍ୟଅସ୍ତମାନେ ଥାଟ ରୁହାଇଲେ ତହିଁ ।

ରନ୍ଧନ ଭୋଜନ ଆଦି କର୍ମ ବଢ଼ାଇଲେ

ରାତ୍ର ପ୍ରହରେକ ଥାଉଁ ଉଠି ଚଳିଗଲେ ।

ଅନେକ ରାଜ୍ୟ ଉଜାଡ଼ି କଲେ ନାରଖାର

ଭୟ ପାଇ ନୃପେ ଦେଲେ ନାନ ଉପହାର ।

ଏଥୁଅନ୍ତେ ବୃହସ୍ପତି ସୁଧର୍ମା ସଭାରେ

ବସିକରି ଜଣାଇଲେ ଇନ୍ଦ୍ରଙ୍କ ଛାମୁରେ ।

ଜରାସନ୍ଧ ଯାଉଅଛି ଚତୁରଙ୍ଗ ବାହି

ସମର କରିବେ ରାମ କୃଷ୍ଣ ବେନି ଭାଇ ।

କୌତୁକେ ଅନେକ ସୈନ୍ୟ ମାରିବେ ଶ୍ରୀହରି

ସମର ଦେଖିବା ଚାଲ ଦେବଗଣ ଧରି ।

ବାସବ ବୋଇଲେ ଚାଲ ଆମ୍ଭେ ସର୍ବେ ଯିବା

କୃଷ୍ଣ ସଙ୍ଗେ ମଶି ଜରାସନ୍ଧକୁ ମାରିବା ।

ଅଙ୍ଗରା ବୋଇଲେ ତୁମ୍ଭେ ଶୁଣ ଦେବରାଜ

ଜରାସନ୍ଧ ବଞ୍ଚିଥିଲେ ଅଛି କେତେ କାର୍ଯ୍ୟ ।

ଯୁଧିଷ୍ଠିର ରାଜସୂୟ କଲା ପରିଯନ୍ତେ

ପାପୀ ଜରାସନ୍ଧ ରାଜା ରହିବ ଜୀବିତେ ।

ଭୀମସେନ ହାତେ ତାକୁ ମରାଇ ଶ୍ରୀହରି

ସମସ୍ତ ରାଜାଙ୍କୁ ନେବେ ବନ୍ଦିମୁକ୍ତ କରି ।

ତେଣୁ କୃଷ୍ଣ ନ ମାରିବେ ଏହାକୁ ସ୍ୱହସ୍ତେ

ଅଷ୍ଟାଦଶ ବେଳ ଧାଡ଼ି ଦେବେ ଏହିମତେ ।

ବୃହସ୍ପତି କଥା ଶୁଣି ଇନ୍ଦ୍ର ହେଲେ ତୁନି

ଶୁଣ ପରୀକ୍ଷ ବଦନ୍ତି ଶୁକ ମହାମୁନି ।

ଏଥୁଅନନ୍ତରେ ଜରାସନ୍ଧ ନରପତି

ପ୍ରଭାତୁ ସଇନି ଘେନି ଚାଲେ ଶୀଘ୍ର ଗତି ।

ଭାରତଖଣ୍ଡରେ ଯେତେ ଜମ୍ୱୁଦ୍ୱୀପ ରାଜା

ସକଳେ କରନ୍ତି ଭୟେ ତା ପାଦରେ ପୂଜା ।

ପାତ୍ର ମନ୍ତ୍ରୀ ପୁରୋହିତ ସଇନ ସହିତେ

ପ୍ରାଣ ଭୟେ ପୂଜା କରି ଗୋଡ଼ାନ୍ତି ପଶ୍ଚାତେ

ଚାରି ଊଣା ଲକ୍ଷେ ରାଜା ଅସଂଖ୍ୟ ସଇନ

ଦିନକୁ ଚାଲନ୍ତି ବାଟ ପଚାଶ ଯୋଜନ ।

ଏସନ ପ୍ରକାରେ ଯାଇ ସରସ୍ୱତୀ ତୀରେ

ରନ୍ଧନ ଭୋଜନ କରି ରହିଲେ ସେଠାରେ ।

ଅଶ୍ୱ ଗଜ ଆଜି ସର୍ବେ ଜଳପାନ କରି

ଅଚିନ୍ତାରେ ନିଦ୍ରାଯାଇ ବଞ୍ଚିଲେ ସର୍ବରୀ ।

ଏଥୁ ଅନନ୍ତରେ ନିଶି ହୁଅନ୍ତେ ପ୍ରଭାତ

ମଥୁରା କଟକେ ଯାଇ ପ୍ରବେଶିଲେ ଦୂତ ।

ଡଗର କହିଲେ ମିଳି ଉଗ୍ରସେନ ଆଗେ

ଥାଟ ସାଜି ଜରାସନ୍ଧ ଆସୁଅଛି ରାଗେ ।

ଛୟାଣୋଇ ସସ୍ର ରାଜା ଅନେକ ସଇନି

ପାତ୍ର ମନ୍ତ୍ରୀ ଅମନାତ୍ୟ ସଙ୍ଗେ ଅଛି ଘେନି ।

ରଥ ଗଜ ପଦାତିକ ଅଶ୍ୱ ଅପ୍ରମିତ

ଏତେ ତେତେ ବୋଲି ସଂଖ୍ୟା ନୁହଇ ଗଣିତ ।

ଖାଲ ଢିପ ପୋତି ହୋଇ ସମ ହେଲା ବାଟ

ଶତେକ ଯୋଜନ ମାଡ଼ି ରହିଛନ୍ତି ଥାଟ ।

ଚତୁରଙ୍ଗ ସେନା ଯେତେ ରଥ ଅଶ୍ୱ ଗଜ

ପରିଘାଇ ସମରକୁ ହୋଇଛନ୍ତି ସଜ ।

ସରସ୍ୱତୀ କୂଳେ ଥାଟ ରହିଛନ୍ତି ମାଡ଼ି

ପୁଚ୍ଛିଲେ ବୋଲନ୍ତି ଦେବୁ ମଥୁରାକୁ ଧାଡ଼ି ।

ନିଶ୍ଚୟ ଏ କଥା ଆମ୍ଭେ ଆସିଅଛୁଁ ଜାଣି

ଶୁଣି ଶଙ୍କା କଲେ ଉଗ୍ରସେନ ନରମଣି ।

ଓଷ୍ଠ କଣ୍ଠ ତାକୁ ଶୁଖି କମ୍ପିଲା ଶରୀର

ଭୟେ ଚିତ୍ତ ଅନ୍ତରାଳ ନ ଆସେ ଉତ୍ତର ।

ଯାଦବେ ବୋଲନ୍ତି ପାଇ ଏସନ ବାରତା

ବିନାଶ କାଳକୁ ହେଲା ବିପରୀତ କଥା ।

ଏଡ଼େ ବଡ଼ ପ୍ରୀତି ଭାଙ୍ଗିଗଲା ଅଳ୍ପକାଳେ

ମଥୁରା କଟକେ ରହି ନ ପାରିବା ଢାଳେ ।

କେହୁ ଯେ ବୋଲନ୍ତି ହଂସ ଡିମ୍ୱଥିଲେ ବର୍ତ୍ତି

ବନ୍ଧୁପଣ ଛାଡ଼ନ୍ତେ କି ମଗଧ ନୃପତି ।

ଝିଅଙ୍କ ବିକଳ ପୁଣି ଜାମାତା ମରଣ

ପାସୋରି ଥାନ୍ତେ ସେ ହଂସ ଡିମ୍ୱକୁ ଦେଖିଣ

ଦିଗପାଳ ସମବେନି ନାତି ଯାନ୍ତେ ନାଶ

ଯାଦବଙ୍କଠାରେ ତେଣୁ ବହିଛନ୍ତି ରୋଷ ।

ଥୋକାଏ ବୋଲନ୍ତି କଂସଥିଲେ ହ୍ୱନ୍ତା ଭଲ

ସେ ମରିଯିବାରୁ ହେଲା ମଥୁରାକୁ ସଲ ।

ଜରାସନ୍ଧ କୋପ କଲେ ନ ପାରିବା ରହି

ଛୟାଣୋଇ ସସ୍ର ରାଜା ବନ୍ଦୀ କଲା ସେହି ।

ଉଗ୍ରସେନ ଅବା ତାଙ୍କୁ କେତେକ ମାତର

ସେହିମତି ବନ୍ଦୀଘରେ ଭରିବେ ସତ୍ୱର ।

କେହୁ ଯେ ବୋଲନ୍ତି ଏକା ରାମକୃଷ୍ଣ ଥାନ୍ତେ

କି କରିବ ଜରାସନ୍ଧ ଆସି କୋପଚିତ୍ତେ ।

ନାନ ଉପଦ୍ରବ ଖଣ୍ଡି ପାରନ୍ତି ସେ ହରି

ତାଙ୍କ ପ୍ରସାଦରୁ ଆମ୍ଭେ କାହାକୁ ନ ଡରି ।

ଯା ନାମ ଧରନ୍ତେ କୋଟିପାପ ହୁଏ କ୍ଷୟ

ଦେହବନ୍ତ ହୋଇଛନ୍ତି ସେହି ଦେବରାୟ ।

ତାଙ୍କ ମୁଖ ଚାହିଁ ଯେବେ ପ୍ରାଣ ହେବା ନାଶ

ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ ଲଭିବା ଆମ୍ଭେ ବଇକୁଣ୍ଠ ବାସ ।

ଉଚିତ ସଂଗ୍ରାମ ଯେବେ କରିବେ ଶ୍ରୀହରି

କୋଟି ଜରାସନ୍ଧ ହେଲେ ପଳାଇବେ ହାରି ।

କଂସଠାରୁ ବଳୀୟାର ନୁହେ ଜରାସନ୍ଧ

ତେଡ଼େ ବଳବନ୍ତ ହୋଇ ପ୍ରାଣେ ହେଲା ବଧ ।

କିଞ୍ଚିତ ସମରେ ଅଷ୍ଟମଲ ନାଶଗଲେ

ସେହି ଅଷ୍ଟମଲ୍ଲେ ୟାକୁ କି କରି ନ ଥିଲେ ।

ସେମାନେ ମରିବା ଶୁଣି ଅଇଲା ଏଥକୁ

ମତ୍ତଗର୍ବେ ଚିହ୍ନି ନ ପାରଇ ଏ କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ।

ସତେ କିବା ଉଗ୍ରସେନ ଏବେ କାହିଁ ଗଲା

ଏତେକ ମାତ୍ରକେ ବନ୍ଧୁ ପଣ ଏ ଛାଡ଼ିଲା ।

ଏସନେକ ଭାଳେଣି ଯେ କରନ୍ତି ଯାଦବେ

ବସନ୍ତି ଉତ୍ସବ ଛାଡ଼ି ଯେ ଯାହାରେ ସର୍ବେ ।

ଯେ ଯାହାର ମତେ ଚିନ୍ତା ଲାଗିଲା ସବୁନ୍ତି

ବୋଇଲେ ମଥୁରା ନାଶ ଗଲାକ ଏ ଘାନ୍ତି ।

ପରମ ପୁରୁଷ ରାମକୃଷ୍ଣ ବେନି ଭାଇ

ଦୁଷ୍ଟଙ୍କୁ ସଂହାରି ରକ୍ଷା କରିବେ ଏ ମହୀ ।

ସେ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ପାଦପଦ୍ମେ ରହୁ ମୋର ସେବା

ଅଚ୍ୟୁତ ଦାସ କବିକି ଗତି ମୁକ୍ତି ଦେବା ।

ଏଥୁଅନନ୍ତରେ ପୁଣି ଶୁକ ତପୋବନ୍ତ

ପରୀକ୍ଷ ମୁଖକୁ ଚାହିଁ କହିଲେ ଏମନ୍ତ ।

ପବିତ୍ର ବଂଶରେ ଜାତ ତୁମ୍ଭେ ନୃପମଣି

ମୁକତ ହୋଇବ ଭାଗ୍ୟେ ଭାଗବତ ଶୁଣି ।

ଯାଦବେ ଏସନ ଭାଳି କରୁଥିଲେ ଚିନ୍ତା

ଗୁରୁ ମୁଖ ରାମକୃଷ୍ଣ ପାଇଲେ ବାରତା ।

ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ ନାରାୟଣ ନ ଜାଣନ୍ତି ତାହା

ଆପେ ନିବାରିବେ ଆପେ କରିଛନ୍ତି ଯାହା ।

ଚାର କହିବାର ଶୁଣି ରାମ ଶିରୀପତି

ଉଗ୍ରସେନ ଆଗେ ଆସି ମିଳିଲେ ଝଟତି ।

ବସୁଦେବ ଆଦି ସର୍ବେ ବସିଛନ୍ତି ତହିଁ

ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲେ ରାମକୃଷ୍ଣ ବେନିଭାଇ ।

ଯେ ଯାହାରେ ଯଥାମାନ୍ୟ କଲେ ସର୍ବେ ଚିହ୍ନି

ରତ୍ନସିଂହାସନେ ବିଜେ କଲେ ଭାଇ ବେନି ।

ଉଗ୍ରସେନ ରାଜା ମୁଖ ଚାହିଁ ପୀତବାସ

ବୋଲନ୍ତି ଭୋ ତାତ କିପାଁ ହେଉଛି ବିରସ ।

ଉଗ୍ରସେନ ବୋଲେ ତୁମ୍ଭେ ସର୍ବ ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ

ମୁଁ କିସ କହିବି ତୁମ୍ଭେ ନ ଜାଣ କି ସ୍ୱାମୀ ।

ମଗଧ ଦେଶର ନୃପ ସଙ୍କୋଚ ନ ବଳା

ଜରାସନ୍ଧ ନାମେ ରାଜା ତେଜ ଅନର୍ଗଳା ।

ଜମ୍ୱୁଦ୍ୱୀପ ମଣ୍ଡଳେ ସେ ଅଟେ ନୃପବର

ଛୟାଣୋଇ ସସ୍ର ରାଜା ବନ୍ଦିଘରେ ତାର ।

ସତାଇଶ କ୍ଷୌଣୀ ଅଙ୍ଗ ବଳ ତାର ଏକା

ଲକ୍ଷେ ନୃପଙ୍କର ସୈନ୍ୟ ଅଟଇ ଅଲେଖା ।

ବିଧବା ହୋଇଣ ତାର ବେନି ସୁତା ଗଲେ

ପିତାର ଛାମୁରେ ଯାଇ କାନ୍ଦିଣ କହିଲେ ।

ଯମୁନାରେ ବୁଡ଼ି ହଂସ ଡିମ୍ୱ ମଲା କଥା

କାନ୍ଦି ଜଣାଇଲେ ଯହୁଁ ତା ବେନି ଦୁହିତା ।

ନାତିଙ୍କ ମରଣ ଶୁଣି କ୍ରୋଧେ ହୋଇ ଅନ୍ଧ

ସୈନ୍ୟ ସାଜି ଆସିଅଛି ରାଜା ଜରାସନ୍ଧ ।

ମଥୁରା କଟକ ଭାଙ୍ଗି କରିବ ସେ ଧ୍ୱଂସ

ସକଳ ଯାଦବ ଶୁଣି ପାଉଛନ୍ତି ତ୍ରାସ ।

ଏହାଶୁଣି ସର୍ବଭୂତ ଆତ୍ମା ଦେବରାୟେ

ବୋଇଲେ ଏଥକୁ କିପାଁ କରୁଅଛ ଭୟେ ।

ଆମ୍ଭେ କି ନ ଜାଣୁ ଜରାସନ୍ଧ ଦୁଷ୍ଟପଣ

ରଣେ ଜିଣି ପାରଇ ସେ ଦେବ ଦୈତ୍ୟଗଣ ।

ଛୟାଣୋଇ ସସ୍ର ରାଜା ବନ୍ଦୀ ତାର ଘରେ

ସତାଇଶ କ୍ଷୌଣୀ ବଳ ଖଟନ୍ତି ପାଦରେ ।

ଜୁଆଇଁ ନାତି ମରନ୍ତେ ଝିଅ ଦୁଃଖ ଦେଖି

ସମଦଣ୍ଡ ବାହିଲା ଯେ ଉପ୍ରୋଧ ଉପେକ୍ଷି ।

ଆବର ବିଶେଷେ ଆସି ହେଲାଣି ନିକଟେ

ଏତେବେଳେ ଭୟକଲେ ଯିବା କେଉଁବାଟେ ।

ଜଣେ ହେଲେ ରହିପାରେ ଲୁଚି ଯହିଁ ତହିଁ

ସାତବଂଶ ଏ ଯାଦବେ ପଳାଇଲେ କାହିଁ ।

ନିସତ ହୋଇବା ମାତ୍ର ନ ପାଇବା କାର୍ଯ୍ୟ

ସମ୍ପଦ ବିନାଶ ହେବ ଉପୁଜିବ ଲାଜ ।

ଜରାସନ୍ଧ ନିପତିର ହୋଇଣ ବଇରୀ

ପଳାଇଲେ କେହି ରକ୍ଷା ନ କରିବେ ଡରି ।

ପୃଥିବୀ ମଧ୍ୟରେ ଆମ୍ଭେ ସ୍ଥାନ ନ ପାଇବା

ଗୋଟି ଗୋଟି ହୋଇ ଶତ୍ରୁହସ୍ତରେ ମରିବା ।

ସଙ୍କଟ ପଡ଼ିଲା ବୋଲି ମନରେ ନ ଡର

ଜରାସନ୍ଧଠାରେ କାର୍ଯ୍ୟ ଅଛଇ ଆମ୍ଭର ।

ଆବର କଥାଏ ସର୍ବେ ଶୁଣ ମନ ଦେଇ

ଯମପୁରେ ଗଲୁ ଆମ୍ଭେ ଗୁରୁ ପୁତ୍ର ପାଇଁ ।

ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ଦେଖିଣ ଯମ ସମ୍ଭାବନା କଲେ

ସଭାମଧ୍ୟେ ନିଜେ ସିଂହାସନେ ବସାଇଲେ ।

ପଣ୍ଡୁରାଜା ବ୍ରହ୍ମହତ୍ୟା କରି ସେ ପାପରେ

ବସି ନ ପାରନ୍ତି ଧର୍ମ ଦେବଙ୍କ ସଭାରେ ।

ଦ୍ୱାଦଶ ପାବଚ୍ଛ ତଳେ କାଖେ ହସ୍ତ ଦେଇ

ଆମ୍ଭେ ଯେ ଦେଖିଲୁଁ ଉଭା ହୋଇଥିଲେ ତହିଁ

ଅନେକ ଆକୁଳ ହୋଇ ଅପମାନ ଯୋଗେ

ବୋଇଲେ କହିବ କୃଷ୍ଣ ଯୁଧିଷ୍ଠିର ଆଗେ ।

ସେ ଯଦ୍ୟପି ରାଜସୂୟ କରିବେ ମୋ ପାଇଁ

ତେବେ ଏ ସଭାର ମଧ୍ୟେ ବସିବି ମୁଁ ଯାଇଁ ।

ଯମହିଁ ବୋଇଲେ କହ ଯୁଧିଷ୍ଠିର ଆଗ

ଅବିଳମ୍ୱେ କରନ୍ତୁ ସେ ରାଜସୂୟ ଯାଗ ।

ପଣ୍ଡୁରାଜା ବିନୟରେ କହିଲେ ବହୁତ

ତେଣୁ ଆମ୍ଭେ ତାଙ୍କ ଆଗେ କରିଅଛୁ ସତ୍ୟ ।

ଯୁଧିଷ୍ଠିର ହସ୍ତେ ରାଜସୂୟ କରାଇବୁ

ବିପଦ ପଡ଼ିଲେ ତାଙ୍କୁ ସହାୟ ହୋଇବୁ ।

ଚାରିଊଣା ଲକ୍ଷେ ରାଜା ରୁଣ୍ଡ ହେବେ ତହିଁ

ଯଜ୍ଞକର୍ମ କରାଇବୁ ଆମ୍ଭେ ନିଜେ ଥାଇ ।

ତେଣୁ ଏ ଜରାସନ୍ଧକୁ ନ କରିବୁ ବଧ

ନ ହାରିବୁ ନ ଜିଣିବୁ ଲାଗିଥିବ ବାଦ ।

ତୁମ୍ଭେମାନେ ଏ କଥାକୁ ନ ପାଅ ପ୍ରୟାସ

ଅଳ୍ପଦିନେ ଜରାସନ୍ଧ ମରିବ ଅବଶ୍ୟ ।

ଯାଦବେ ହୋଇଲେ କୃଷ୍ଣ ବଚନରେ ଶାନ୍ତି

ଉଗ୍ରସେନ ରାଜା ବୋଲେ ଫିଟିଲାକ ଭ୍ରାନ୍ତି ।

କର୍ମକର୍ତ୍ତା ପୁରୁଷ ଏ ଦେଲେ ବଜ୍ରସେହ୍ନା

ଏହାଙ୍କ ପ୍ରସାଦେ ନାହିଁ ଆମ୍ଭର ଶୋଚନା ।

ଏମନ୍ତ ବିଚାର ସର୍ବେ କରୁଛନ୍ତି ବସି

ପୁଣି ଚାର ଜଣାଇଲା ବାର୍ତ୍ତା ଘେନି ଆସି ।

ଭୋ ମଣିମା ସାବଧାନେ ଶୁଣ ଚକ୍ରପାଣି

ନିଶ୍ଚୟ ଏ କଥା ସ୍ୱାମୀ ଅଇଲି ମୁଁ ଶୁଣି ।

ସୈନ୍ୟ ଘେନି ଜରାସନ୍ଧ କାଲି ରଜନୀରେ

ଠଣା ମାଡ଼ି ରହିଥିଲା ସରସ୍ୱତୀ ତୀରେ ।

ପ୍ରଭାତ ହୁଅନ୍ତେ ଥାଟ ଚଳାଇ ଆସୁଛି

ଆଗରେ ନ କହି ପଛେ କହିଲେ କି ଅଛି ।

ଡାହାଳ ଦେଶ ସୀମାରୁ ଅଇଲି ମୁଁ ଛାଡ଼ି

ଯମୁନାକୁ ପାର ହୋଇ ଆସୁଛନ୍ତି ମାଡ଼ି ।

ରଥ ଗଜ ପଦାତି ଯେ ଅପ୍ରମିତ ଥାଟ

ପର୍ବତ କାନନ ଦଳି କଲେଣି ସେ ବାଟ ।

ମଥୁରା ଦେଶର ରାଜା ଛନ୍ନ ଛନ୍ନ ହୋଇ

ପଳାଇ ଲୋଡ଼ନ୍ତି ଗୃହବିତ୍ତ ଛାଡ଼ିଦେଇ ।

ଅକଳିତ ଥାଟ ସେ ଯେ ନୁହଇ କଳନା

ବଳେ ପଶି ଭାଙ୍ଗୁଛନ୍ତି ନଗର ପାଟଣା ।

ହାଟ ଦାଣ୍ଡ ଜୁର କରି ପୋଡ଼ୁଛନ୍ତି ଘର

ଯେ ଆଗେ ପଡ଼ଇ ତାକୁ କରନ୍ତି ପ୍ରହାର ।

ଚାହୁଁ ଚାହୁଁ ଆସୁଛନ୍ତି ପବନହୁଁ ବେଗେ

ଏକ୍ଷଣି ମିଳିବେ ଆସି ମଧୁବନ ଲାଗେ ।

ସାବଧାନେ ହୁଅ ଯେବେ ପାରିବ ଯୁଦ୍ଧରେ

ନୋହିଲେ ପଳାଇ ସର୍ବେ ଲୁଚ ଧାତିକାରେ ।

ଦେଖୁ ଦେଖୁ ସୈନ୍ୟ ମାଡ଼ି ପଡ଼ିଲେ ଅଯୋଗେ

ଯାଇ ନ ପାରିବେ ପଛେ ପଡ଼ି ତାଙ୍କ ଆଗେ ।

ଯମୁନା ଉତ୍ତରକୂଳେ ଦେଇଛନ୍ତି ଧାଡ଼ି

ନ ପୁଣ ମାରନ୍ତୁ ଆସି ସମସ୍ତଙ୍କୁ ବେଢ଼ି ।

ଏସନକ ଉଚ୍ଚବାଚ ହେଉଥିଲେ ଶୁଣି

ଧାଉଡ଼ିଆ ଚାର ଆସି ଜଣାଇଲା ପୁଣି ।

ସମସ୍ତେ ଯାଦବ ତୁମ୍ଭେ ବେଗେ ହୁଅ ସଜ

ନିଶ୍ଚୟ ମଥୁରାପୁର ନାଶଯିବ ଆଜ ।

ସାଗର ସମାନ ଜରାସନ୍ଧର ସଇନି

ଚାରି ଊଣା ଲକ୍ଷେ ରାଜା ସଙ୍ଗେ ଅଛି ଘେନି ।

ଏକ୍ଷଣି ଦେଖିଲୁ ଆମ୍ଭେ ଥୋକେ ଦୂର ଛାଡ଼ି

ସମୁଦ୍ର ଲହରୀ ପ୍ରାୟେ ଆସୁଛନ୍ତି ମାଡ଼ି ।

ଶୁଣିଣ ଯାଦବଗଣ ଉଠିଲେ ତଡ଼ତି

ସୈନ୍ୟ ସାଜ ସୈନ୍ୟ ସାଜ ଶୁଭେ ଚଉକତି ।

ମାର ମାର ଧର ଧର ଧ୍ୱନି କୋଳାହଳ

ସଜହୋଇ ବାହାରନ୍ତି ଚତୁରଙ୍ଗ ବଳ ।

ରଥ ଗଜ ଅଶ୍ୱ କେତେ କେ କରିବ ସଂଖ୍ୟା

ଛପନ କୋଟି ଯାଦବେ ସର୍ବେ ରଣରଙ୍କା ।

ଯେ ଯାହାର ଅଶ୍ୱଗଜ ରଥ ଚଢ଼ି ବେଗେ

ସମସ୍ତେ ମିଳିଲେ ଆସି ରାମକୃଷ୍ଣ ଆଗେ ।

ଭୟରେ ବୋଲନ୍ତି ଥୋକେ ସନ୍ଧି କର ଯାଇ

ବାହୁଡ଼ାଇ ଦିଅ ବାକ୍ୟେ ପ୍ରବୋଧ କରାଇ ।

ଯାଦବେ ଆରତ ହେବା ଦେଖି ଦେବରାୟ

ବୋଲନ୍ତି କିପାଇଁ ତୁମ୍ଭେ କରୁଅଛ ଭୟ ।

ଲକ୍ଷେ ଜରାସନ୍ଧ ଯେବେ ଆସୁଥିବ ବାହି

ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ହାରିଣ ନିଶ୍ଚେଁ ଯିବେ ଲଜ୍ଜା ପାଇ ।

ତୁମ୍ଭେମାନେ ଭୟକରି ଅଥୟ ନ ହୁଅ

ରାଜାଙ୍କୁ ଆବୋରି ସର୍ବେ ଆନନ୍ଦରେ ଥାଅ ।

ଆମ୍ଭ ବେନି ଭାଇଙ୍କି ତ ଲାଗେ ଯୁଦ୍ଧ କଥା

ଆକୁଳ ହେଉଛ ତୁମ୍ଭେ କହ କିପାଁ ବୃଥା ।

ଯାଦବେ ବୋଇଲେ ତୁମ୍ଭେ ଶୁଭାଶୁଭ ଦାତା

ତୁମ୍ଭେ ଯେବେ ଆବୋରିଲ ଆମ୍ଭର କି ଚିନ୍ତା ।

ଏତେ କହି ଯେ ଯାହାର ଅସ୍ତ୍ର ଶସ୍ତ୍ର ଧରି

ଉଗ୍ରସେନ ଚଉପାଶେ ରହିଲେ ଆବୋରି ।

ଜଗତର ଆଦିକର୍ତ୍ତା କୃଷ୍ଣ ବଳରାମ

ତାଙ୍କୁ କି କରିବ ଜରାସନ୍ଧ କରି ତମ ।

ସେ ବେନି ଭାଇଙ୍କ ପାଦେ ଲୁଳୁ ମୋର ମାଥ

ଅଚ୍ୟୁତ ଦାସଙ୍କୁ ରକ୍ଷାକର ଗୋପୀନାଥ ।

ଶୁକ ବୋଲନ୍ତି ଯେ ଶୁଣ ପରୀକ୍ଷ ନୃମଣି

ଯାଦବେ ସନ୍ତୋଷ ହେଲେ କୃଷ୍ଣ କଥା ଶୁଣି ।

ଏଥୁଅନ୍ତେ ଜରାସନ୍ଧ ନୃପ ଅତି ରାଗେ

ସୈନ୍ୟ ଘେନି ମାଡ଼ିଆସେ ପବନହୁଁ ବେଗେ

ପଞ୍ଚାଶ ସହସ୍ର ରାଜା ଥାଟ ଆଗେ ଥିଲେ

ଜରାସନ୍ଧ ଆଜ୍ଞା ପାଇ ସତ୍ୱରେ ଧାଇଁଲେ ।

ମାର ମାର ଧର ଧର ଡାକ ଦେଇ ଉଚ୍ଚେ

ବସନ୍ତ ଉତ୍ସର ପୁରେ ବେଢ଼ିଲେ ନିଘଞ୍ଚେ ।

ରଥ ଗଜ ପଦାତିକ ଅଶ୍ୱ ଅପ୍ରମାଣ

କରେ ଧରିଛନ୍ତି ନାନ ଅସ୍ତ୍ର ଶସ୍ତ୍ର ବାଣ ।

ସମୁଦ୍ର ଲହରୀ ପ୍ରାୟ ମାଡ଼ିଯାନ୍ତେ ସୈନ୍ୟ

ଧୂଳି ଉଡ଼ି ଅନ୍ଧକାର ଦିଶିଲା ଗଗନ ।

ତର୍ଜନ୍ତ ଗର୍ଜନ୍ତି ବୀରେ ଛାଡ଼ି ସିଂହରଡ଼ି

ପ୍ରଳୟ କାଳରେ ଯେହ୍ନେ ମେଘ ଘଡ଼ଘଡ଼ି ।

ଯାଦବେ ତରସ୍ତ ହେଲେ ପାଇ ମହାଭୟ

ରାମକୃଷ୍ଣ ମୁଖ ଚାହିଁ ଉଗ୍ରସେନ ରାୟ ।

ବୋଇଲେ ଭୋ ଦେବ ତୁମ୍ଭେ ଶୁଣ ଭାବଗ୍ରାହୀ

ବିଷମ ସଙ୍କଟୁ ମୋତେ କରିବାକୁ ତ୍ରାହି ।

ଶରଣପଞ୍ଜର ବାନା ଭକ୍ତଜନ ବନ୍ଧୁ

ଆର୍ତ୍ତକାଳେ ବଜ୍ରସେହ୍ନା ହୁଅ କୃପାସିନ୍ଧୁ ।

ତୁମ୍ଭର ବାହୁକୁ ପ୍ରଭୁ କରିଅଛୁ ଆଶ

ନୋହିଲେ ସର୍ବ ଯାଦବେ ଗଲୁ ନିଶ୍ଚେଁ ନାଶ ।

ବସୁଦେବ ଶକ୍ରାଜିତ ଊଦ୍ଧବ ଅକ୍ରୂର

ସାତ୍ୟକି ସହସ୍ରାଜିତ ଅନାଧୃଷ୍ଟ ବୀର ।

ରାମ କୃଷ୍ଣ ମୁଖ ଚାହିଁ ସର୍ବେ କଲେ ଶୋକ

ବୋଲନ୍ତି ମରିବୁ ସର୍ବେ ପାରିଲେ ତୁ ରଖ ।

ଯାଦବେ ଆରତି ହେବା ଦେଖି ଭାଇ ବେନି

ସଂଗ୍ରାମକୁ ବାହିରିଲେ ସୁରଥକୁ ଘେନି ।

ନନ୍ଦିଘୋଷ ରଥ ଆରୋହିଲେ ବନମାଳୀ

ତାଳଧ୍ୱଜ ନାମେ ରଥେ ବିଜେକଲେ ହଳୀ ।

ପୁଷ୍ପକ ରଥେ ଚଳିଲା ସୁନାସ କୁମର

ଶୁଭଯୋଗରେ ତିନିହେଁ ହୋଇଲେ ବାହାର ।

ଯାଦବଙ୍କୁ ଚାହିଁଣ ଯେ ବୋଲନ୍ତି ଶ୍ରୀହରି

ରାଜାଙ୍କୁ ଆବୋରିଥାଅ ଭୟ ଦୂର କରି ।

ଏତେ କହି ରାମକୃଷ୍ଣ ଚଳି ଅତି ବେଗେ

କ୍ଷଣକେ ମିଳିଲେ ଯାଇ ଶତ୍ରୁ ସୈନ୍ୟ ଆଗେ ।

ତାଳଧ୍ୱଜ ରଥେ ରାମ ହେଲେ ଆଗୁଆଣି

ମଧ୍ୟରେ ସୁରଥ ପଛେ ଦେବ ଚକ୍ରପାଣି ।

ଅନ୍ତରୀକ୍ଷେ ତିନିରଥ ଆସନ୍ତେ ତ ବାହି

ସମସ୍ତ ନୃପେ ଦେଖିଲେ ଖଣ୍ଡେଦୂରେ ଥାଇ ।

ଏକକୁ ଆରେକ ଚାହିଁ ପୁଚ୍ଛନ୍ତି ବାରତା

କେଉଁମାନେ ବୋଲନ୍ତି ସେ ଅପୂର୍ବ ଏ କଥା ।

ଯାହାର ନିମନ୍ତେ କରୁଥିଲେ ପରିଶ୍ରମ

ସେ ଆସି ମିଳିଲେ ପାଶେ ଏତ ଶୁଭକର୍ମ ।

ଶୁଭବେଳ ହୋଇଥିଲା କଳେ ଅନୁକୂଳ

ଆସିଲା ମାତ୍ରକେ କାର୍ଯ୍ୟ ହୋଇଲା ସଫଳ ।

ଏଡ଼େ ବଡ଼ ଯଶ କେତେ ପୁଣ୍ୟ କଲେ ପାଇ

ଜରାସନ୍ଧ ଶୁଣି ଦେବେ ଅନେକ ବଧାଇ ।

ସର୍ବେ ଆସି ଏକାବେଳେ ବେଢ଼ିଣ ଧରିବା

ଜୀବିତରେ ବାନ୍ଧି ଜରାସନ୍ଧ ଆଗେ ଦେବା ।

କେ ବୋଲଇ ଦେଖି ଆଗ ଭଲକରି ଚିହ୍ନ

ନିଶ୍ଚେଁ ଦୁହେଁ ଅଟନ୍ତି କି ରାମ ଭଗବାନ ।

ଏଡ଼େକ ସାହସ କିପାଁ କଲେ ଏ ନ ଜାଣି

ମରିବାକୁ ଆସୁଛନ୍ତି ଖେଳପ୍ରାୟ ମଣି ।

ବେଳ ନ ବଞ୍ଚିଲେ ସମୟେକ ବଞ୍ଚିପାରି

ଆସନ୍ନ ମରଣଠାରୁ ଘୁଞ୍ଚିଗଲେ ତରି ।

କେ ବୋଲଇ ଦେଖ ଏହି ଜରାସନ୍ଧ ଥାଟ

ସୂଚିମୁନେ ଭେଦିବାକୁ ନ ଦିଶଇ ବାଟ ।

ଲକ୍ଷେ ପୁର କରି ସୈନ୍ୟ ରହିଲେ ବେଢ଼ାଇ

ପଳାଇ ଯିବାକୁ ବାଟ ନ ପାଇଲେ କାହିଁ ।

ତେଣୁ ମହାଭୟ ପାଇ ଆକୁଳ ହୋଇଣ

ଆସୁଛନ୍ତି ରାଜା ପାଦେ ପଶିବେ ଶରଣ ।

ନୋହିଲେ ବା ଉଗ୍ରସେନ ଆପେ ଦେଇ ଦେଖା

ଛାମୁକୁ ପଠାଇଥିବ କରିବାକୁ ରକ୍ଷା ।

ସୁନାସ ନନ୍ଦନ ଅଛି ଏହାଙ୍କର ସଙ୍ଗେ

ଆତ୍ମା ସମର୍ପିବେ ଯାଇ ଜରାସନ୍ଧ ଆଗେ ।

ଥୋକାଏ ନୃପ ବୋଲନ୍ତି ଧର୍ମଦେବ ରଖୁ

ଜରାସନ୍ଧ ନୃପ ୟାଙ୍କୁ ମିତ୍ରପଣେ ଦେଖୁ ।

କେହୁ ଯେ ବୋଲନ୍ତି ଅବା ଆସୁଥିବେ ଯୁଝି

ନିଶ୍ଚୟ କରିବା ଆସି ଯଥାର୍ଥରେ ବୁଝି ।

ଯେ ଯାହାର ଶସ୍ତ୍ର ଧରି ରଥେ ଥାଅ ବସି

ଦ୍ୱନ୍ଦ ଜାତ କଲେ ସର୍ବେ ପ୍ରହାରିବା ମିଶି ।

ନ ଜାଣ କି ଯେତେବେଳେ କର୍ମ ଏହୁ କଲେ

କଂସ ପରାୟେ ବୀରକୁ କିଞ୍ଚିତେ ବଧିଲେ ।

ଅଷ୍ଟମଲ୍ଲଙ୍କର କଥା ସମସ୍ତେ ତ ଜାଣ

ମଲା ପ୍ରାଣୀ ଜୀଆଇଲେ ଏହି ନାରାୟଣ ।

ଏ ଜଗଦ୍‌ବନ୍ଦନ ନାଥ ଅଟନ୍ତି ଶ୍ରୀହରି

ଏହାଙ୍କ ସଙ୍ଗରେ କିପାଁ ହୋଇବା ବଇରୀ ।

ଜାଣୁ ଜାଣୁ ଆମ୍ଭେ ଯେବେ ଆରମ୍ଭିବା ଦ୍ୱନ୍ଦ୍ୱ

ପରିଶେଷ ଫଳ ନିଶ୍ଚେଁ ଜାତ ହେବ ମନ୍ଦ ।

ଏମନ୍ତ ବିଚାରି ଥୋକେ ନୃପ ମାନ୍ୟ କଲେ

ଥୋକେ ନୃପ ଆଡ଼ ହୋଇ ପଛ ଘୁଞ୍ଚାଦେଲେ

ଥୋକେ ବୋଇଲେ ଦେଖିଲା କାର୍ଯ୍ୟ ଏବେ କର

ରଥେ ରଥ ପରିତାଳ ଦେଇ ବେଗେ ଧର ।

ରାଜକାର୍ଯ୍ୟେ ଗଞ୍ଜି ହେଲେ ଧର୍ମ କୀର୍ତ୍ତି ଅଛି

ନୋହିଲେ ପଶ୍ଚାତେ ପୁଣି କହିବେ ନା ବାଛି ।

କେ ବୋଲଇ ଆସୁଛନ୍ତି ଶରଣାର୍ଥୀ ହୋଇ

ଅନିମିତ୍ତେ ଗୋଳ ଆମ୍ଭେ କରିବା କିପାଇଁ ।

ପିଠିଦେଇ ଗଲାବେଳେ ଗୋଡ଼ାଇ ଧରିବା

ଏତେ ଭିତରୁ କି ରୂପେ ପଳାଇବା ଅବା ।

ଏମନ୍ତ ବିଚାରୁ ଆସି ମଳିଲେ ନିକଟେ

ଚାରି ଊଣା ଲକ୍ଷେ ରାଜା ପଟୁଆର ଥାଟେ ।

ଆଗ ପଛେ ତିନି ରଥ ଚଳେ ଅତି ବେଗେ

ମଧ୍ୟେ ସୁରଥ କୁମର ବଳରାମ ଆଗେ ।

ପଛେ ନନ୍ଦିଘୋଷ ରଥ ଚଢ଼ି ଚକ୍ରଧର

ଝସାଇ ପଶିଲେ ଯାଇଁ ସୈନ୍ୟର ଭିତର ।

ଅଶ୍ୱବାଗ ଧରି ବାହେ ଦାରୁକ ସାରଥି

ଆପେ ଜଗନ୍ନାଥ ପ୍ରଭୁ ହୋଇଛନ୍ତି ରଥୀ ।

ଶ୍ରୀଭୁଜେ ସାରଙ୍ଗ ଧନୁ କାଳାନ୍ତକ ଶର

ଚତୁର୍ଦ୍ଧା ମୂରତିଧାରୀ ଦେବ ଚକ୍ରଧର ।

ଶ୍ରୀବତ୍ସଲାଞ୍ଛନ ହୃଦେ କୋଉସ୍ତୁଭ ମଣି

କୁମାର ଦଶ ବରଷ ରୂପେ କାମ ଜିଣି ।

କର୍ଣ୍ଣ ଅଞ୍ଚଳ ମୁକୁଟ ଶିରେ ସପ୍ତଶାଖା

ବିଦ ମୁଦି ବାହୁଟି ଯେ କରେ ଊର୍ଦ୍ଧ୍ୱରେଖା ।

ନାନାରତ୍ନ ଆଭରଣେ ଶ୍ରୀଅଙ୍ଗ ଶୋଭନ

ଲଲାଟେ କସ୍ତୁରୀ ଚିତା ହୃଦରେ ଚନ୍ଦନ ।

ନୀଳେନ୍ଦିଦଳ ପରାୟେ ଶୋହେ ଦିବ୍ୟବପୁ

କୋଟିକାମ ଜିଣୁଛନ୍ତି ରୂପେ କଂସରିପୁ ।

ତାଳଧ୍ୱଜ ରଥ ଚଢ଼ି ବିଜେ ହଳପାଣି

ନୀଳାମ୍ୱର ପ୍ରଭୁ ଶିରେ ଉଭା ସପ୍ତଫେଣି ।

ସୌନନ୍ଦ ମୁଷଳ ହଳ ବେନିକରେ ଶୋହେ

କାନ୍ତି ବିରାଜଇ ଶଙ୍ଖ ଗୋକ୍ଷୀର ପରାୟେ ।

କର୍ଣ୍ଣରେ କୁଣ୍ଡଳ କଟିତଟେ ନୀଳବାସ

କାଦମ୍ୱରୀ ପାନେ ଭୋଳ ସର୍ବଜ୍ଞ ପୁରୁଷ ।

ବିଜୟ ସାରଥି ରଥ ବାହେ ଶୀଘ୍ରକରି

ଦକ୍ଷେ ବେତ୍ରବାଡ଼ି ବାମେ ଅଶ୍ୱବାଗ ଧରି ।

ପୁଷ୍କକ ଯାନରେ ଚଳେ ସୁରଥ କୁମର

ବାମକରେ ଧନୁ ଶୋହେ ଦକ୍ଷକରେ ଶର ।

ସାନନ୍ଦ ନାମେ ସାରଥି ବାହଇ ସେ ଯାନ

ପବନହୁଁ ବେଗେ ରଥ ଚଳେ ଘନ ଘନ ।

ସଇନ୍ୟ ଭିତରେ ପଶି ଗଲା ତିନିରଥ

ସ୍ତମ୍ଭୀଭୂତ ହେଲେ ଦେଖିବ ସର୍ବ ନରନାଥ ।

ରହରହ ବୋଲିବାକୁ କାହା ଶକ୍ତି ନାହିଁ

ଚାରିଊଣା ଲକ୍ଷେରାଜା ରହିଛନ୍ତି ଚାହିଁ ।

ଲୀଳା ଗତିକରି ବିଜେ ସ୍ୱାମୀ ନନ୍ଦବତ୍ସ

ଲେଉଟି ଗୋଡ଼ାଇଛନ୍ତି ନୃପେ ତାଙ୍କ ପଛ ।

ଶୁକ ବୋଲନ୍ତି ଯେ ଶୁଣ ପରୀକ୍ଷ ରାଜନ

ପବିତ୍ର ଶ୍ରୀହରିବଂଶ ପୁରାଣ ଆଖ୍ୟାନ ।

ଜଗତବନ୍ଦ ନାଥ ପ୍ରଭୁ ବନମାଳୀ

ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଭୁଲାଇଣ ଗଲେ ତହିଁ ଚଳି ।

ଯେଉଁଠାରେ ଥିଲା ଜରାସନ୍ଧ ନରପତି

ତହିଁର ନିକଟେ ଯାଇ ମିଳିଲେ ଝଟତି ।

ଧସାଇଣ ପଶିଗଲେ ସଇନ୍ୟ ଭିତରେ

ସବୁନୃପ ଚାହିଁଛନ୍ତି ରହି ଯେ ଯାହାରେ ।

ଡଗରେ କହିଲେ ଜରାସନ୍ଧ ଆଗେ ଯାଇ

ଭୋ ମଣିମା ସାବଧାନେ ଶୁଣ ନୃପସାଇଁ ।

ରାମକୃଷ୍ଣ ବେନି ଭାଇ ଚଢ଼ି ରଥେ ରଥେ

ସୁନାସ କୁମର ବୀର ସୁରଥ ସହିତେ ।

ତୁମ୍ଭ ଥାଟ ମଧ୍ୟେ ଆସି ପଶିଲେ ଧସାଇ

ନାନାଶସ୍ତ୍ର ଧରିଛନ୍ତି ବୀରବେଶ ହୋଇ ।

ଛୟାଣୋଇ ସସ୍ର ରାଜା ନେତ୍ରେ ଦେଖୁଥିଲେ

ଛାମୁକୁ ଆସନ୍ତେ କେହି ବାରର ନ କଲେ ।

ଏକ୍ଷଣି ଏଠାକୁ ଆସି ଭୁଲାଇଣ ଗଲେ

ଅକଳିତ ଥାଟେ ପଶି ଶଙ୍କା ହିଁ ନ କଲେ ।

ଯହିଁପାଇଁ ଆସିଥିଲ ତୁମ୍ଭେ ଥାଟ ସାଜି

ଆଗରେ ସେ ଅନାୟାସେ ପଡ଼ିଥିଲା ଆଜି ।

ଧରି ନ ପାରିଲ ତୁମ୍ଭେ କଥା ଗଲା ବଳି

ଖୋଜିଲେ ମିଳେ କି ଆଉ ହଜିଲା ସଙ୍ଖାଳି ।

ପୁଣି ହିଁ ଡଗରେ ଆସି ବାରତା କହିଲେ

ଏହିକ୍ଷଣି ରାମକୃଷ୍ଣ ଆସି ପଳାଇଲେ ।

ଏହା ଶୁଣି ଜରାସନ୍ଧ କୋପେ ପରଜ୍ୱଳି

କାଳସର୍ପ ପ୍ରାୟେ ଗର୍ଜି ଉଠେ ମହାବଳୀ ।

ଦଶନେ ଅଧର ଚାପେ ବିକଟ ବଦନ

କ୍ରୋଧଭରେ ଶ୍ୱାସବାୟୁ ଛାଡ଼େ ଘନ ଘନ ।

ଲୋହଦଣ୍ଡ ଘେନି ଗଦା ଶୂନ୍ୟେରେ ବୁଲାଇ

ଧରଣୀ ଉପରେ ଉଭା ହେଲା ରଥୁ ଡେଇଁ ।

ରୋମ ଟାଙ୍କୁରଇ ଅଙ୍ଗୁ ବହେ ଶ୍ରମଝାଳ

ଭୟଙ୍କର ରୂପ ଦିଶେ ଅତ୍ୟନ୍ତ କରାଳ ।

ସଇନ୍ୟଙ୍କୁ ଆଜ୍ଞା ଦେଲେ ବେଗେ ଯାଅ ଧାଇଁ

ଖୋଜିଆଣି କେଉଁଆଡ଼େ ଗଲା ସେ ପଳାଇ ।

ଚାରିଆଡ଼େ ଚତୁରଙ୍ଗ ସେନା ବେଢ଼ି ଧର ।

ପ୍ରାଣେ ନ ମାରିଣ ଜୀବ ଥାଉଁ ବନ୍ଦି କର ।

ଜାମାତା ମରଣ ଦୁଃଖ ଝିଅଙ୍କ ବିକଳ

ନାତିଙ୍କ ବିଯୋଗ ବାଧା ଛାଡ଼ିବି ସକଳ ।

କରତାଙ୍କୁ  ସାକ୍ଷୀ ଦେଇ ସତ୍ୟ ଅଛି କରି

ଅନେକ ଅବସ୍ଥା ଦେବି ବନ୍ଦି ଘରେ ଭରି ।

ନାନାଦି ପ୍ରପଞ୍ଚ ଦଣ୍ଡ ଦେବି ଅପ୍ରମାଣ

ଖଣ୍ଡ ଖଣ୍ଡ ମାଂସ କାଟି ଘେନିବଇଁ ପ୍ରାଣ ।

ଜରାସନ୍ଧ ମୁଖୁଁ ଶୁଣି ଏସନକ ଆଜ୍ଞା

ଧାଇଁଲେ ସକଳ ନୃପ କରିଣ ପ୍ରତିଜ୍ଞା ।

ହାତୀ ରଥୀ ମହାରଥୀ ସୈନ୍ୟ ଅପ୍ରମିତ

ଉଡ଼ନ୍ତା ପର୍ବତ ପ୍ରାୟେ ଗମିଲେ ତ୍ୱରିତ ।

ବୀର ମହାବୀରମାନେ କରେ ଶସ୍ତ୍ର ଧରି

ଖୋଜିଲେ ଚୌଦିଗେ ବୁଲି ରେରେକାର କରି ।

ମାର ମାର ଧର ଦର ନିରନ୍ତପେ ଡାକ

ମେଘ ଘଡ଼ଘଡ଼ିଠାରୁ ଶବଦ ଅଧିକ ।

ଗଲା ଗଲା ବୋଲି ଶବ୍ଦ ଶୁଭଇ ଗହଳ

ଆଗୁଆଣି ଥାଟେ ବିଜେ ସଙ୍କୋଚନ ବାଳ ।

ସଙ୍ଗତରେ ଅଙ୍ଗବଳ ସତାଇଶ କ୍ଷୌଣୀ

ପାରୁଶରେ ବେଢ଼ିଛନ୍ତି ଅନେକ ସଇନି ।

ମନ ବଚନରେ ଅଗୋଚର ଯେଉଁ ହରି

ସେ ଲୁଚିଲେ ତାଙ୍କୁ ଖୋଜି କେ ପାରିବ ଧରି ।

ଅଚ୍ୟୁତ ଦାସ ବୋଲଇ ଆହେ ଶିରୀପତି

କୃପାକରି ଅନ୍ତଃକାଳେ ଦିଅ ସଦଗତି ।

ଶୁଣ ହେ ପରୀକ୍ଷ ରାଜା କହନ୍ତି ଯେ ଶୁକ

ଜରାସନ୍ଧ ଖୋଜେ ରାମ କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଅନେକ ।

ଛୟାଣୋଇଁ ସସ୍ର ରାଜା ଅଛନ୍ତି ଗୋଡ଼ାଇ

ହାତେ ହାତେ ସେ ତିନିହେଁ ପଳାନ୍ତି ଫେଡ଼ଇ ।

ପଚାଶ ଯୋଜନ ଦୂର ମଥୁରାରୁ ଗଲେ

ମଣିଶୃଙ୍ଗ ଗିରିତଳେ ପାଲଟି ରହିଲେ ।

ସେ ଗିର ତଳରେ ବହେ ମଣିଭଦ୍ରା ନଦୀ

ଦକ୍ଷିଣ ବାହିନୀ ହୋଇ ଯମୁନାକୁ ଭେଦି ।

ନଦୀର ଦକ୍ଷିଣ ଭାଗେ କନାଉଜ ସୀମା

ଧୂମ୍ରଲୋଚନକୁ ତହିଁ ମାରିଥିଲେ ଉମା ।

ଛୟାଶୀଯୋଜନ ପାଦ ବିସ୍ତାର ସେ ଭୂଇଁ

ଝାଡ଼ବାଡ଼ ବୃକ୍ଷଲତା କଣ୍ଟା ଖୁଞ୍ଚ ନାହିଁ ।

ଅସୁରଙ୍କ ମେଦମେଦା ରକ୍ତମାଂସ ପଡ଼ି

ସିନ୍ଦୂର ପରାୟେ ମାଟି ଦିଶେ ତାହା ସଢ଼ି ।

ବଳରାମ ବୋଲନ୍ତି ଯେ ଶୁଣ ନାରାୟଣ

ଏହିଠାରେ ରହି ଆମ୍ଭେ କରିବାକ ରଣ ।

ଅନେକ କାଳତ ଏ ଯେ ରଣଭୂମି ଖଣ୍ଡି

ଧୂମ୍ରଲୋଚନକୁ ଏଥେ ମାରିଥିଲେ ଚଣ୍ଡୀ ।

ଯୋଗିନୀମାନଙ୍କ କ୍ରୀଡ଼ା ସ୍ଥାନ ଏହି ପୃଥ୍ୱୀ

ଅନନ୍ତକୋଟି ଚାମଣ୍ଡା ରହିଥାନ୍ତି ଏଥି ।

ଏଠାରେ ଦୁଷ୍ଟଙ୍କୁ ମାରି ଦେବା ବିଷାବଳି

ରକ୍ତମାଂସ ଖାଇ ତୋଷ ହେବେ ଭଦ୍ରକାଳୀ ।

ଏମନ୍ତ ବିଚାର କରି ରୁହାଇଲେ ରଥ

ଦକ୍ଷିଣରେ କାମପାଳ ବାମେ ଜଗନ୍ନାଥ ।

ସୁରଥକୁ ଆବୋରିଲେ ମଧ୍ୟ ବେନି ଭାଇ

ଏ ସମୟେ ଜରାସନ୍ଧ ସୈନ୍ୟ ଆସି ତହିଁ ।

ଶତେପୁର କରି ଚଉପାଶରେ ବେଢ଼ିଲେ

ଜାଲ ମଧ୍ୟେ ସିଂହପ୍ରାୟେ ତିନିହେଁ ରହିଲେ ।

ତର୍ଜ୍ଜନ୍ତି ଗର୍ଜ୍ଜନ୍ତି ବୀରେ କରନ୍ତି ପହିଜ

ଆବର ବୋଲନ୍ତି ବାଞ୍ଛା ସିଦ୍ଧ ହେଲା ଆଜ ।

ଲୁଚିଣ ପଳାଇଥିଲେ ଏବେ ଯିବେ କାହିଁ

ପାଦ ଫିଟିବାରୁ ଚଳି ନ ପାରିନ୍ତି ଯାଇ ।

କେହି ଯେ ବୋଲନ୍ତି ଦେଖ ହେଲେଣି ନିସତ

ପଳାଇଲେ ମାରିବାର ନୁହଇ ଯୁକତ ।

କେଉଁମାନେ ବୋଲନ୍ତି ଏ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ବଇରି

ନିଜେ ରାଜା ଦଣ୍ଡଦେବେ ଅଛନ୍ତି ବିଚାରି ।

ଥୋକାଏ ବୋଳନ୍ତି ୟାଙ୍କୁ ଦଣ୍ଡେ ହେଁ ନ ରଖ

ଏହାଙ୍କ ଯୋଗୁଁ ପାଇଲେ ରାଜା ଅତି ଦୁଃଖ ।

ଏଥିୁଅନ୍ତେ ଜରାସନ୍ଧ ନରପତି ଆଗେ

ପଢ଼ିହାରୀ ଜଣାଇଲା ଯାଇ ଅତିବେଗେ ।

ଭୋ ମଣିମା ସାବଧାନେ ଶୁଣ ନୃପନିଧି

ଏବେ ସେ ତୁମ୍ଭର ମନବାଞ୍ଛା ହେଲା ସିଦ୍ଧି ।

ପ୍ରାଣଭୟେ ରାମକୃଷ୍ଣ ଦୁହେଁ ପଳାଇଲେ

ମଣିଶୃଙ୍ଗ ଗିରିତଳେ ଫୁଟିଣ ରହିଲେ ।

ଚାମୁଣ୍ଡା ନାମରେ ପାଦ ମଣିଭଦ୍ରା ତୀରେ

ଛାୟାଶୀ ଯୋଜନ ଦୀର୍ଘ ପ୍ରତି ବିଧାନରେ ।

ଦେଶ ଗ୍ରାମ ନାହିଁ ଶୂନ୍ୟ ଅଟଇ ସେ ପଦା

ଯୋଗିନୀ ଚାମଣ୍ଡା ବାସ କରନ୍ତି ସର୍ବଦା ।

ସେ ପାଦର ମଧ୍ୟେ ରୁହାଇଲେ ତିନି ରଥ

ସୁନାସ ନନ୍ଦନ ବଳଦେବ ଜଗନ୍ନାଥ ।

ପଚାଶ ସହସ୍ର ନୃପ ଆଗୁଆଣି ଥିଲେ

ଗୋଡ଼ାଇଣ ଆଗେ ବେଢ଼ି ଆଗୁଳି ରହିଲେ ।

ଶତେପୁର ବେଢ଼ି ସୈନ୍ୟ ରହିଛନ୍ତି ଘେରି

ବଧିବେକି ଜୀବନରେ ଆଣିଦେବେ ଧରି ।

ଏହାଶୁଣି ଜରାସନ୍ଧ ନିଶ ମୋଡ଼ି ଗର୍ବେ

ବୋଲେ ମୋର ମନୋବାଞ୍ଛା ସିଦ୍ଧହେଲା ଏବେ

ଆବର ଯେ ଟହ ଟହ ହସି କୁତୂହଳେ

ବୋଲେ ପ୍ରାଣେ ନ ମାରିଣ ଧରିଆଣ ବଳେ ।

ଏସନକ ଆଜ୍ଞା ଶୁଣି ଦୂତ ବେଗେ ଗଲା

ସବୁ ରାଜାଙ୍କର ଆଗେ ବାରତା କହିଲା ।

ବୋଲଇ ଶ୍ରୀମୁଖେ ଆଜ୍ଞାଦେଲେ ଦଣ୍ଡଧାରୀ

ଜୀବନେ ନ ମାରି ୟାଙ୍କୁ ବାନ୍ଧିନିଅ ଧରି ।

ଶୁଣି ସେ ସକଳ ନୃପ ଉଠି ଅତି ବେଗେ

ଏକ ପଛ କରି ଅନ୍ୟ ଧାଏଁ ଆଗେ ଆଗେ ।

ବନ୍ଧ ଭାଙ୍ଗିଗଲେ ଯେହ୍ନେ ଘୋଟିଆସେ ଜଳ

ତେସନ ଦିଶିଲେ ତହିଁ ନୃପତି ସକଳ ।

ଛେଲ ଚକ୍ର ଭିନ୍ଦିପାଳ ଭୂଷଣ୍ଡି ମୁଦ୍‌ଗର

ଧନୁ ଖଡ଼ଗ କୁନ୍ତ ଭାଲି ନାରାଚ ତୋମର ।

ଛୁରୀ ଯମଦାଢ଼ ଗଦା ଶୂଳ ଚକ୍ର ଯଷ୍ଟି

ଏକମୁଖ ହୋଇ ପ୍ରହାରିଲେ କୋଟି କୋଟି ।

ଅନଳ ଦେଖି ପତଙ୍ଗ ପଡ଼େ ଯେହ୍ନେ ଉଡ଼ି

ତେସନ ପ୍ରକାରେ ଥାଟ ପଡ଼ିଲେକ ମାଡ଼ି ।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ବୋଇଲେ ବଳଦେବ ମୁଖ ଚାହିଁ

ଭୋ ସ୍ୱାମୀ ଦକ୍ଷିଣ ଦିଗେ ଯୁଦ୍ଧକର ଯାଇଁ ।

ସୁରଥକୁ ବୋଇଲେ ତୁ ପଶ୍ଚିମରେ ଜଗ

ପୂର୍ବ ଉତ୍ତର ଏ ଦୁଇ ହେଲା ଆମ୍ଭ ଭାଗ ।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଆଜ୍ଞା ପ୍ରମାଣେ ବଳଦେବ ସ୍ୱାମୀ

ଦକ୍ଷିଣ ଦିଗେ ସମର କଲେ ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ ।

ବାର ସହସ୍ର ନୃପତି ଏକୁ ଏକ ବଳୀ

ସଂଗ୍ରାମେ ଶକତା ସର୍ବେ ପରାକ୍ରମ ଶାଳୀ ।

ରଥ ଗଜ ଆଦି ଯାର ଅଙ୍ଗବଳ ଯେତେ

ଯେ ଯାହାର ଅନୁରୂପେ ଘେନାଇ ସଙ୍ଗତେ ।

ସମୁଦ୍ର ଲହରୀ ପ୍ରାୟ ମାଡ଼ି ଆସୁଥିଲେ

ବଳଦେବ ରୂପ ଦେଖି ନିବର୍ତ୍ତି ରହିଲେ ।

ପଞ୍ଚାଶ ସହସ୍ର ନୃପ ପୂର୍ବେ ଥିଲେ ଥାଇଁ

ନନ୍ଦିଘୋଷ ଚଢ଼ି କୃଷ୍ଣ ଓଗାଳିଲେ ଯାଇ ।

ପଚାଶ ସହସ୍ର ନୃପଥିଲେ ପଶ୍ଚିମରେ

ସୁରଥ କୁମର ମିଳି ତାହାଙ୍କ ଆଗରେ ।

ବଡ଼ ବିଚକ୍ଷଣ ସେହି ଉଗ୍ରସେନ ନାତି

ସୁପବିତ୍ର ଭୋଜବଂଶୀ କ୍ଷତ୍ରୀ ଶୁଦ୍ଧ ଜାତି ।

ପୁଷ୍ପକ ବିମାନେ ଚଢ଼ି ସେ ସୁରଥ ବୀର

ପଶ୍ଚିମ ଦିଗ ଆବୋରି ହେଲା ଆଗୁସାର ।

ବନ୍ଧ ବନ୍ଧାଇଲେ ଯେହ୍ନେ ସ୍ଥିର ହୁଏ ଜଳ

ତେସନେକ ସ୍ଥିର ହେଲେ ନୃପତି ସକଳ ।

ସମସ୍ତଙ୍କ ହୃଦୟରେ ଜାତ ହେଲା ଭୀତି

ସଂଯମନୀ ପୁରୁ କିବା ଆସେ ଜନ୍ତୁପତି ।

ବୋଲନ୍ତି ଏମନ୍ତ ରୂପ ଦେଖିଲା ତ ନାହିଁ

ଲକ୍ଷେ ବଳ ଧନୁ କରେ ବହିଅଛି ଏହି ।

ଏ କାହାର ପୁତ୍ର ସର୍ବେ ଭଲକରି ଚିହ୍ନ

କେ ବୋଲନ୍ତି ଏହି ଅଟେ ସୁନାସ ନନ୍ଦନ ।

ଉଗ୍ରସେନ ରାଜାଙ୍କର ଅଟଇ ଏ ନାତି

ବାଳକ ବୟସ ୟାର ଚଞ୍ଚଳ ପ୍ରକୃତି ।

ସଙ୍ଗେ ରଥଗଜ ନାହିଁ ନାହିଁ ସୈନ୍ୟସଖା

ସାହସ କରିଣ ଦେଖି ଆସିଅଛି ଏକା ।

ପଶାଖେଳ ବୋଲି ମନେ କରିଛି ବିଚାର

ନିଶ୍ଚେ ଆଜ ଭେଟିବ ଏ ସଂଯମନୀ ପୁର ।

ରଥୀ ମହାରଥୀଗଣ ହୋଇଛନ୍ତି ମେଳି

ପିମ୍ପୁଡ଼ି ବଳରେ କାହିଁ ଗିରି ହୁଏ ଟାଳି ।

ବାଲି ପକାଇଲେ କାହିଁ ସିନ୍ଧୁହୁଏ ପୋତା

କରପତ୍ରେ ଲୁଚଇ ସେ ସବିତା ଦେବତା ।

ଚାରି ଊଣା ଲକ୍ଷେ ରାଜା ଅସଂଖ୍ୟ ସଇନୀ

ପାଦଭରେ ଦଲ ଦଲ କମ୍ପଇ ମେଦିନୀ ।

ସତାଇଶ କ୍ଷୌଣୀ ବଳ ଘେନି ସଙ୍ଗତରେ

ଆପେ ଜରାସନ୍ଧ ରାଜା ବିଜୟ ସମରେ ।

ଯୁକତେ ବାଳକ ୟାର ବୁଦ୍ଧି ଲେଶ ନାହିଁ

ମରଣ ବରଣ କରି ଆସିଅଛି ଧାଇଁ ।

ଏମନ୍ତ ବିଚାରୁଥିଲେ ସକଳ ନୃପତି

ସୁନାସନନ୍ଦନ ରଥ ଚାଳି ଶୀଘ୍ରଗତି ।

ଗୁଣନାଦେ ଚରାଚର ମେଦିନୀ କମ୍ପାଇ

ଥାଟ ଆଗେ ଉଭା ହେଲା ନର୍ଭୟରେ ଯାଇ ।

ସବୁରି ଅଗ୍ରତେ ଦନ୍ତବକ୍ର ରାଜା ଥିଲା

ତାହାର ଛାମୁରେ ରଥ ନେଇଣ ଟେକିଲା ।

ସମ୍ମୁଖରେ ଦୁଇ ରଥ ହେଲା ଏକଭେଟ

ଐରାବତ ଗଜ ଯେହ୍ନେ ବିନ୍ଧ୍ୟଗିରି ତଟ ।

ଦନ୍ତବକ୍ର ରାଜା ବୋଲେ ସୁରଥକୁ ଚାହିଁ

ବାବୁ ଅକଳିତ ଥାଟେ ପଶିଲୁ କିପାଇଁ ।

ସୁନାସର ନନ୍ଦନ ତୁ ଉଗ୍ରସେନେ ନାତି

ଭୋଜବଂଶର ସନ୍ତାନ ଶୁଦ୍ଧ କ୍ଷତ୍ରୀଜାତି ।

ପାଟକୁ ତୁ ଅଧିକାରୀ ରାଜ୍ୟେ ଯୁବରାଜା

ଚୌରାଶୀ କୋଟି ଯାଦବେ ତୋହର ପରଜା

ତୋର ପିତା ଦେଡ଼ୁତାକୁ କୃଷ୍ଣ କଲା ନାଶ

ତା ସଙ୍ଗେ ଆସିବା ତୋର ପ୍ରୟୋଜନ କିସ ।

ବାବୁ ତୋର ପିତା ଶତ୍ରୁ ଏହି ଚକ୍ରପାଣି

ତୋତେ ମରାଇବ ସଙ୍ଗେ ବିଶ୍ୱାସରେ ଆଣି ।

ହଂସ ଡିମ୍ୱ ବେନିଭାଇ ଜାଣି ନ ପାରିଲେ

ଏହାର ବିଶ୍ୱାସେ ପଡ଼ି ଜଳେ ବୁଡ଼ିମଲେ ।

ଯେଉଁଲୋକ ବଂଶନାଶ କରିଛି ତୋହର

ତା ସଙ୍ଗେ ବିଶ୍ୱାସ କରୁ କେବଣ ପ୍ରକାର ।

ତୁ ମରନ୍ତେ ଭୋଜବଂଶ ସମୂହେ ସରିବ

ଉଗ୍ରସେନ ବୁଢ଼ା ଥାଇ ଆଉ କି କରିବ ।

ଛଣବିଡ଼ା ପ୍ରାୟେ ତାକୁ ଉଡ଼ାଇଣ ଦୂରେ

ରାମ କୃଷ୍ଣ ରାଜା ହେବେ ମଥୁରା ନଗରେ ।

ଜାଣୁ ଜାଣୁ କେମନ୍ତେ ତୁ ହେଲୁ ଜ୍ଞାନଧ୍ୱଂସ

ଏହି କୃଷ୍ଣ ସମୂଳରେ ନାଶିଲା ତୋ ବଂଶ ।

ଆମ୍ଭ ସାହାପକ୍ଷ ପାଇ ସମର ତୁ କର

ଏ ତୋହର ପିତାଶତ୍ରୁ ସ୍ୱହସ୍ତରେ ମାର ।

ଏହି ଜରାସନ୍ଧ ନୃପ ଧର୍ମେ ତୋର ଅଜା

ରାମକୃଷ୍ଣ ମାରି ତୋତେ କରାଇବ ରାଜା ।

ଚାଲ ଏବେ ଜରାସନ୍ଧ ନିକଟକୁ ଯିବା

ଛାମୁରେ କହିଣ ଦରଶନ କରାଇବା ।

ଯେ ତୁମ୍ଭର ବନ୍ଧୁପଣ ଅଛି ସେହି ମତେ

ତୁମ୍ଭଠାରେ କୋପକରି ନାହାନ୍ତି ସେ ଚିତ୍ତେ ।

ଯେ ଯାହାର ବୈରୀ ତାହା ଜାଣଇ ସେ ଭଲେ

ତେଣୁ ଯୁଦ୍ଧ ନ କରନ୍ତି ଯାଦବଙ୍କ ତୁଲେ ।

କୃଷ୍ଣ ଆମ୍ଭ ବନ୍ଧୁ ନୁହେଁ ନୁହେଁ ସହୋଦର

ତା ସଙ୍ଗେ ପୀରତି ନୁହେଁ ଉଚିତ ବେଭାର ।

ଗଉଡ଼ ବାଉଡ଼ ହାଉଡ଼ ଯେ ମୂଢ଼ମତି

ତିନି ନାମ ବହଇ ସେ ତାର କିସ ଜାତି ।

କାଦମ୍ୱରୀ ପାନ କରି ଗୋରୁହତ୍ୟା କଲା

ରଖୁଆଳ ହୋଇ ବନେ ବତ୍ସା ଚରାଇଲା ।

ମାଉସୀ ପିଉସୀ ଖୁଡ଼ୀ ମାଇଁ ଆଦି କରି

ପରନାରୀ ହରିଲା ସେ ପାପକୁ ନ ଡରି ।

ସହୋଦର ମଉଳାକୁ ଆପେ ବଧ କଲା

ଗୁରୁଦ୍ରୋହ ରାଜଦ୍ରୋହ ପାତକ ଅର୍ଜିଲା ।

ଗଉଡ଼ଙ୍କ ଘରେ ଅନ୍ନ ଖାଇଅଛି ସେହି

ଆଠବର୍ଷ ରହିଲା ସେ ଗୋପପୁରେ ଯାଇ ।

ଆବର ସେ ମହାପାପ ଅରଜିଛି ଯେତେ

ଏକ ଏକ ନାମ ଧରି କହିବଇଁ କେତେ ।

ତୁ ତାର ଚରିତ ସବୁ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷରେ ଜାଣୁ

ଆପଣାର ହିତ କିପାଁ କହିଲେ ନ ଶୁଣୁ ।

ମିଛେ ମିଛେ ନାରାୟଣ ବୋଲାଉଛି ସେହି

ତା ସମାନେ ମହାପାପୀ ଜଗତରେ ନାହିଁ ।

ଆଜ ଜାଣିବା ଉବୁରି ଯିବ କେଉଁ କତି

ଭଲ ଯୋଗେ ପଡ଼ିଅଛି ମରିବ ଏ ଘାନ୍ତି ।

ତୁ ତାହାର ସଙ୍ଗେ ଥିଲେ ନିଶ୍ଚେଁ ନାଶ ଯିବୁ

ଆପଣାର ପ୍ରାଣ ଥିଲେ ଅଛି କାର୍ଯ୍ୟ ସବୁ ।

ସାଧୁଙ୍କର ସଦବିଦ୍ୟା ସତ୍‌କର୍ମ ଜୀବିକା

ସଂସାରେ ଜନମ ହେଲେ ଏହି ସବୁ ଲେଖା ।

ଦନ୍ତଚକ୍ର କଥା ଶୁଣି ସୁନାସ କୁମର

କ୍ରୋଧଭରେ କମ୍ପାଇଲା ଆପଣା ଶରୀର ।

ବେନି ଚକ୍ଷୁ ରଙ୍ଗ କରି ଦନ୍ତେ ଦନ୍ତେ ଚାପି

ବୋଇଲା ତୁ ବିଷ୍ଣୁ ନିନ୍ଦା କଲୁ ମହାପାପୀ ।

ଅଜ୍ଞାନୀ ପାମର ତୁହି ତୋର ମନ୍ଦ ବୁଦ୍ଧି

କି ଅବା ଘୋଟିଲା ତୋତେ ଅଧି କାଳବ୍ୟାଧି ।

ଜଗତନାଥଙ୍କୁ ନିନ୍ଦା କଲୁ ତୁ ପାମର

ଅବଶ୍ୟ ଏ ଦୋଷେ କଟା ହୋଇବ ତୋ ଶିର

କ୍ଷଣକେ କୋଟିଏ ସୃଷ୍ଟି ଯେ କରନ୍ତି ଆନ

ଦେବଙ୍କ ଉପରେ ଦେବ ଯେଉଁ ଭଗବାନ ।

ଆଦିଅନ୍ତ ମଧ୍ୟେ ଯାର ନାହିଁ ରୂପ ରେଖ

ତୁ ତାଙ୍କୁ ନ ଜାଣି ନିନ୍ଦା କରୁଅଛୁ ମୂର୍ଖ ।

ଦ୍ୱାପର ଯୁଗରେ ଭାରା ନିବାରଣ ଅର୍ଥେ

ମାନବ ଶରୀରେ ଜାତ ହେଲେ ଜଗନ୍ନାଥେ ।

ତାଙ୍କୁ ମନ୍ଦ ଚିନ୍ତି କିସ କରିବୁ କହତ

ମୁଣ୍ଡ ଘେନି ପେଲିଲେ କି ଚଳଇ ପର୍ବତ ।

ଅଞ୍ଜଳିରେ ବାହିଲେ କି ସୁଖେ ବାରାନିଧି

ନଦୀବାଲି ଗଣିବାକୁ ଅଛି କାହା ବୁଦ୍ଧି ।

ନଳ ଘେନି ଆକାଶକୁ କେ ପାରଇ ମାପି

ତୁ ତାହାଙ୍କୁ ବିଷ୍ଣୁମାୟା ନ ଜାଣୁରେ ପାପୀ ।

ଏହା ଶୁଣି ଶାଲ୍ୱ ବୋଲେ ଧିକ ତୋ ଜୀବନ

ଶତ୍ରୁପାଦେ ସେବାକରି କଟାଉଛୁ ଦିନ ।

ବନ୍ଧୁବୋଲି ଜରାସନ୍ଧ ଦୟା କରିଥିଲେ

ଏବେ ତୋର ପାପବୁଦ୍ଧି ଜଣାଗଲା ଭଲେ ।

ଆପଣା ବୁଦ୍ଧିରେ ଆପେ ମରଣ ଲୋଡ଼ିଲୁ

ହସ୍ତରୁ ଅମୃତ ଛାଡ଼ି ଗରଳ ବକ୍ଷିଲୁ ।

ଏକ୍ଷଣି କାଟିବି ତୋର ମୁଣ୍ଡ ଏକ ବାଣେ

ତୋ କୃଷ୍ଣ ବାପକୁ ଡାକ ରକ୍ଷା କରୁ କ୍ଷଣେ ।

ଶୁଣିଣ ସୁରଥ ବୀର କୋପେ ପରଜ୍ୱଳି

ଆକ୍ରୋଶି ଧଇଲା ଧନୁ ବାମକରେ ତୋଳି ।

ସିଂହନାଦ କରି ଧନୁ ଆମଞ୍ଚନ କଲା

ବାବଲ ନାମେ ନାରାଚ ଗୁଣେ ବସାଇଲା ।

ହରି ବଳରାମଙ୍କର ରୂପ ଅନ୍ତର୍ଗତେ

ଧ୍ୟାନକରି ଗୁରୁପାଦେ ସୁମରିଲା ଚିତ୍ତେ ।

କଙ୍କପତ୍ର ଶତେବାଣ ଗୁଣରେ ବସାଇ

ଦନ୍ତବକ୍ର ଉପରକୁ ବିନ୍ଧିଲା ନିଠାଇ ।

ପୁନରପି ଶତେ ବାଣ ବସାଇଣ ଗୁଣେ

ଶ୍ୱାଳ୍ୱରାଜା ଉପରକୁ ବିନ୍ଧିଲା ତକ୍ଷଣେ

ପୁଣି ଅଧାଚନ୍ଦ୍ର ବାଣ ପୂରାଇଣ ଶତେ

ଦୁହିଁଙ୍କ ଉପରେ ବୃଷ୍ଟି କଲା କୋପଚିତ୍ତେ ।

ଚାରି ଅଶ୍ୱ ଉପରକୁ ବିନ୍ଧି ଦଶ ଦଶ

ବେନି ସାରଥିଙ୍କୁ ବାଣ ବିନ୍ଧିଲା ପଚିଶ ।

ପୁଣି ନିଃଶ୍ୱାସକେ ପାଞ୍ଚବାଣ ଘେନି କରେ

ଧ୍ୱଜ ଉପରକୁ ଯୋଖି ବିନ୍ଧିଲା ସତ୍ୱରେ ।

ଆବର ସହସ୍ରେ ବାଣ ଧନୁରେ ପୂରାଇ

ଦନ୍ତବକ୍ର ଉପରକୁ ବିନ୍ଧିଲା ତୁହାଇ ।

ଶାଲ୍ୱର ଦେହକୁ ପୁଣି ଶତେକାଣ୍ଡ ବିନ୍ଧି

ସେ ଆସିବା ରଣଦାଣ୍ଡ ପକାଇଲା ରୁନ୍ଧି ।

ସହସ୍ର ସହସ୍ର ବାଣ ଫିଟି ମନ୍ତ୍ରବଳେ

ଗରଜି ଧାଇଁଲେ ଘୋଟି ଆକାଶ ମଣ୍ଡଳେ ।

ଶ୍ରାବଣ ମାସରେ ଯେହ୍ନେ ବରଷଇ ଜଳ

ତେସନ ପ୍ରକାରେ ବୃଷ୍ଟି ହେଲା ଶରମାଳ ।

ଦେଖି ଦନ୍ତବକ୍ର କୋପେ ପ୍ରଜ୍ଜ୍ୱଳିତ ହୋଇ

ସୁମହତ ଲୁହାଧନୁ କରପୁଟେ ବହି ।

ସହସ୍ରେ କତୁରି ବାଣ ବିନ୍ଧି ଏକାବେଳେ

ସୁରଥର କାଣ୍ଡଯାକ ଖେଦି ଦେଲା ହେଳେ ।

ପୁଣ ସେ ପଞ୍ଚାଶ ବାଣ ଗୁଣରେ ବସାଇ

କୋପଭର ହୋଇ ବୋଲେ ସୁରଥକୁ ଚାହିଁ ।

ଆରେ ରେ ଚଣ୍ଡାଳ ମୁଢ଼ ବାଳୁତ ତୋ ମତି

ଲେଖାରେ ତୁ ଜରାସନ୍ଧ ନୃପତିର ନାତି ।

ଯଦୁବଂଶ ଅଧିକାରୀ ସୁନାସର ବଳା

ଅଖଡ଼େ ମରିବୁ କିପାଁ ବେଗେ ଏଥୁ ପଳା ।

ମୁଁ ଅବା ଉପ୍ରୋଧି କରି ଛାଡ଼ିଦେବି ତୋତେ

ହାତୀ ରଥୀ ମହାରଥୀ ନାହାନ୍ତି ଯେ କେତେ ।

କାଲିର ପୁତ୍ର ହୋଇ ତୁ କି ଯୁଦ୍ଧ କରିବୁ

ଏହିକ୍ଷଣି ଏକବାଣ ପେଷିଲେ ମରିବୁ ।

ତୁ କାହିଁ ଜାଣିବୁ ଅବା ସଂଗ୍ରାମର ଭଙ୍ଗୀ

ତୋ ଦେଡ଼ୁତା କଂସରାଜା ଥିଲା ଆମ୍ଭ ସଙ୍ଗୀ ।

ସେ ସିନା ଜାଣଇ ଆମ୍ଭ ବୀର ଶୂରପଣ

ତା ସ୍ନେହ ବିଚାରି ରକ୍ଷା କଲି ତୋର ପ୍ରାଣ ।

ତୁ ନ ଜାଣି ଆମ୍ଭ ଆଗେ ହେଉଅଛୁ ଟାଣି

ଏକା ବାଣକରେ ମୁଣ୍ଡ ପକାଇବି ହାଣି ।

ଆମ୍ଭେ କି ନ ଜାଣୁ ତୁହି ଅଟୁ ବଡ଼ ଦୁଷ୍ଟ

ଗଉଡ଼ ସଙ୍ଗତେ ରହି କାୟା କଲୁ ଭ୍ରଷ୍ଟ ।

କ୍ଷତ୍ରିୟ ମର୍ଯ୍ୟାଦା ତୋର ଦେହେ ଆଉ ନାହିଁ

ତୋତେ ବଧ କଲେ ନିନ୍ଦା ପାଇବି ଯେ ମୁହିଁ ।

ଏବେହେଁ ପଳାଇ ଯାଅ ନ ଧରିବୁ ଦୋଷ

ତୋହଠାରୁ ତୋହ ବଂଶ ହେଉଅଛି ଶେଷ ।

ନନ୍ଦ ଗଉଡ଼ର ପୋଏ ତୋହର ବଇରୀ

କପଟରେ ମରାଇଣ ଘେନିବେ ତୋ ଶିରୀ ।

ଶୁକ ବୋଲନ୍ତି ଗୋ ଶୁଣ ପରୀକ୍ଷ ନୃମଣି

ସୁରଥ କୋପିଲା କର୍ଣ୍ଣେ ବିଷ୍ଣୁ ନିନ୍ଦା ଶୁଣି ।

ପ୍ରଚଣ୍ଡ ପବନେ ଯେହ୍ନେ କମ୍ପଇ କଦଳୀ

ତେସନ କମ୍ପିଲା ଧନୁ ଧରି ମହାବଳୀ ।

କତୁରୀ ଶତେ ନାରାଚ ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣପୁଙ୍ଖା ଶର

ବାଛି ଗୁଣେ ବସାଇଲା ନେଇ ଧାତିକାର ।

କର୍ଣ୍ଣମୂଳ ପରିଯନ୍ତେ ଓଟାରିଣ ରାଗେ

ସମ୍ଭାଳ ସମ୍ଭାଳ ବୋଲି ଛାଡ଼ିଦେଲା ବେଗେ ।

ବାବଲ ନାରାଚ ବିନ୍ଧି ଦନ୍ତବକ୍ର ରାଣ

ଚାହୁଁ ଚାହୁଁ କାଟିଦେଲା ସୁରଥର ବାଣ ।

ସୁରଥ ତା ଦେଖି ପୁଣି ସସ୍ରେବାଣ ଧରି

ନିମିଷକେ ପେଷିଦେଲା ଧନୁର୍ବେଦ ସ୍ମରି ।

ତୀକ୍ଷ୍‌ଣ ମୁନା ଲୁହାଶର ସହସ୍ରେକ ପୁଣି

ବିନ୍ଧିଲା ସୁରଥ ଧନୁ କର୍ଣ୍ଣଯାଏ ଟାଣି ।

ପୁଣି କୋଟି କୋଟି ବାଣ କ୍ଷଣକରେ ବିନ୍ଧି

ଦିଗ ବିଦିଗ ସହିତେ ଶୂନ୍ୟ ଦେଲା ରୁନ୍ଧି ।

ଦିବସେ ଅନ୍ଧାରମୟ ନ ଦିଶଇ ମାର୍ଗ

ଆକାଶରେ ପୂର୍ଣ୍ଣ ହୋଇ ରହିଲା ଆଶୁଗ ।

କୋଦଣ୍ଡ କାଣ୍ଡ ଗର୍ଜ୍ଜନ ଶବ୍ଦ ଘୋରରଡ଼ି

ପ୍ରଳୟ କାଳରେ ଯେହ୍ନେ ମେଘ ଘଡ଼ଘଡ଼ି ।

ସୁରଥ ବିକ୍ରମ ଦେଖି ଦାନ୍ତବକ୍ର ବଳୀ

ବାବଲ ଶର ସହସ୍ରେ ବିନ୍ଧିଲାକ ଚଳି ।

ଶରେ ଶର ତାଳ ବାଜି ଉଠିଲା ଅନଳ

ଅନ୍ତରୀକ୍ଷେ ଶିଖା ଟେକି ଦିଶିଲା କରାଳ ।

ସେକାଳେ ସୁରଥ ବୀର ସହସ୍ରେକ ବାଣ

ଗର୍ଜିଣ ବିନ୍ଧିଲା ଟାଣି କର୍ଣ୍ଣଯାଏ ଗୁଣ ।

ସେ ବାଣ ଗରୁଡ଼ ପ୍ରାୟେ ଶୂନ୍ୟମାର୍ଗେ ଚଳି

ଦନ୍ତବକ୍ର ଅଙ୍ଗେ ଭେଦି ରହିଲା ନିକିଳି ।

ଚାରିଅଶ୍ୱ ପ୍ରାଣ ନେଲା ବିନ୍ଧି ଚାରିକାଣ୍ଡ

ସାତକାଣ୍ଡେ ଛିଣ୍ଡାଇଲା ସାରଥିର ମୁଣ୍ଡ ।

ସାରଥି ଅଶ୍ୱ ମରନ୍ତେ ଦନ୍ତବକ୍ର ଗଣ

ରଥୁ ଡେଇଁ ତଳେ ଉଭା ହୋଇଣ ତକ୍ଷଣ ।

ଆରେକ ରଥରେ ଯାଇ ଚଢ଼ୁଥିଲା ଉଠି

ସୁରଥ ସେ କାଳେ ତାର ଧନୁ ଦେଲା କାଟି ।

ତୂଣୀର ଭିତରେ ଯେତେ ଅସ୍ତ୍ର ଶସ୍ତ୍ର ଥିଲା

ପାଶୁପତ ବାଣେ ତାହା ଛେଦି ପକାଇଲା ।

ପୁଣି ହିଁ ବିନ୍ଧିଲା ଖରେ ଅଗ୍ନିଶର କାଢ଼ି

ଦନ୍ତବକ୍ର ନୃପତିର ରଥ ଗଲା ପୋଡ଼ି ।

ଅଗ୍ନିତେଜ ଲାଗି ଅଙ୍ଗ ହୋଇଲା ବିକଳ

ନିଃଶସ୍ତ୍ର ହୋଇଣ ଦନ୍ତବକ୍ର ମହୀପାଳ ।

ଧାତିକାରେ ପାଦଗତି କରି ପକାଇଲା

ପୁଣି ଧନୁ ଧରି ଗଜ ଉପରେ ବସିଲା ।

ଇନ୍ଦୁମତୀ ନାତି ତାହା ଦେଖି ଦୂରେ ଥାଇ

ଶାଣଦିଆ କାଣ୍ଡମାନ ବିନ୍ଧିଲା ତୁହାଇ ।

ବଜ୍ରସମ ବାଣ ବାଜି ହସ୍ତୀ ଗଣ୍ଡସ୍ଥଳେ

କାନ୍ଧରୁ ଛିଡ଼ିଣ ମୁଣ୍ଡ ପଡ଼ିଲା ଭୂତଳେ ।

ପୁନରପି ତିନି କାଣ୍ଡ ସୁରଥ ବିନ୍ଧିଣ

ମାହୁନ୍ତ କନ୍ଧରୁ ଶିର ଛେଦିଲା ତତ୍କଣ ।

ବେନିଖଣ୍ଡ ହୋଇ ହସ୍ତୀ ପଡ଼ନ୍ତେ ଭୂମିରେ

ଦନ୍ତବକ୍ର ଆରୋହିଲା ଯାଇ ଅଶ୍ୱପରେ ।

ଖଣ୍ଡା କାଢ଼ୁ କାଢ଼ୁ ଦେଖି ସୁନାସ କୁମର

କତୁରୀ ନାରାଚ ସନ୍ଧି ବିନ୍ଧିଲା ସତ୍ୱର ।

ସେ ବାଣ ଆକାଶ ଘୋଟି ଅଶ୍ୱ ଅଙ୍ଗେ ପଡ଼ି

ଚାରି ଖୁରା ତୁଲେ ତାର ମୁଣ୍ଡ ଗଲା ଛିଡ଼ି ।

ଶସ୍ତ୍ରାଘାତେ ଦନ୍ତବକ୍ର ନ ପାରିଲା ଚଳି

ପଛକୁ ଉତ୍ତାନ ହୋଇ ପଡ଼ିଲାକ ଢଳି ।

ପାତ୍ର ମନ୍ତ୍ରୀ ଅମନାତ୍ୟ ସନ୍ନିଧିରେ ଥିଲେ

ସମଦଣ୍ଡଯାକ ଆସି ରାଜାଙ୍କୁ ବେଢ଼ିଲେ ।

ଏହା ଦେଖି ଧାଇଁଲା ଯେ ଶାଲ୍ୱ ନୃପମଣି

ସଙ୍ଗେ ତାର ଅଙ୍ଗବଳ ଥିଲେ ପାଞ୍ଚକ୍ଷୌଣୀ ।

ଅପୂର୍ବ ରଥରେ ଚଢ଼ି ଗରଜିଣ ରାଗେ

ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲା ଆସି ସୁରଥର ଆଗେ ।

ହାତୀ ରଥୀ ପଦାତି ଯେ ଅକଳିତ ସେନା

ଏକକୁ ଆରେକ ବଳୀ ସର୍ବେ ଯୁଦ୍ଧମନା ।

କରେ ନାନା ଶସ୍ତ୍ରଧରି ଭୟଙ୍କର ହୋଇ

ସୁରଥ ଉପରେ ମାଡ଼ି ପଡ଼ିଲେ ସେ ଯାଇ ।

ହାଣ ହାଣ ମାର ମାର ଧ୍ୱନି ଭୟଙ୍କର

ଚରଣ ରେଣୁରେ ଦିଗ ଦିଶିଲା ଅନ୍ଧାର ।

ଗଳାର ଧାଉଡ଼ି ଦେଖି ଧାମନ୍ତି ସକଳେ

କେ କାହାକୁ ପଛ କରି ଆଗ ହୋଇ ଚଳେ ।

ପଦାତି ପଛରେ ଅଶ୍ୱ ଅଶ୍ୱ ପଛେ ରଥୀ

ରଥୀ ପଛେ ହସ୍ତୀବଳ ହେଲେ ଯନ୍ତାଯନ୍ତି ।

କୂଳ ଲଙ୍ଘି ଆସେ ଯେହ୍ନେ ସମୁଦ୍ରର ଜଳ

ତେସନକ ମାଡ଼ିଯାନ୍ତି ଚତୁରଙ୍ଗ ବଳ ।

ଚାହୁଁ ଚାହୁଁ ମିଳିଲେ ସେ ସୁରଥ ଆଗରେ

ସୁନାସନନ୍ଦନ ତାଙ୍କୁ ଦେଖି ଖଣ୍ଡଦୂରେ ।

କତୁରୀ ନାରାଚ ଶତେ ତଣୀରରୁ କାଢ଼ି

ଗୁଣେ ସନ୍ଧି ବରଗିଲା ଧନୁର୍ବେଦ ପଢ଼ି ।

ପୁଣି ପଞ୍ଚଶତ ବାଣ ଧନୁ ମଧ୍ୟେ ଯୋଖି

ଚାହୁଁ ଚାହୁଁ ବିନ୍ଧିଲା ସେ ଉପ୍ରୋଧ ଉପେକ୍ଷି ।

ପଞ୍ଚମୁଖା ସପ୍ତମୁଖା ଶାଣଦିଆ ବାଣ

ହସ୍ତ ଲାଘବ ଦେଖାଇ ବିନ୍ଧେ ଅପ୍ରମାଣ ।

ଧାତିକାରେ ବାଣଗଣ ଶୂନ୍ୟପଥ ଭେଦି

ଅନେକ ସଇନ୍ୟ ଅଶ୍ୱ ଗଜ ଦେଲେ ଛେଦି ।

ସାରଥି ସହିତେ ରଥୀ ମଲେ ଅପ୍ରମାଣ

ଅତ୍ୟନ୍ତ କୋପେ ସୁରଥ ବିନ୍ଧେ ପୁଣ ପୁଣ ।

କାହାର କର ଚରଣ ଅଣ୍ଟା ଗଲା ଛିଡ଼ି

ପବନାସ୍ତ୍ରେ କେତେ ସେନା ପଳାଇଲେ ଉଡ଼ି ।

ଶ୍ରବଣ ନାସିକା ଛିଡ଼ି ଚକ୍ଷୁ ଦେଲା ଅନ୍ଧ

ତଳେ ପଡ଼ି ମୁଣ୍ଡ ଗଡ଼େ ଛିଡ଼ିଯାନ୍ତେ କନ୍ଧ ।

ଭୟେ ଚଳି ନ ପାରିଲେ ଶାଲ୍ୱର ସଇନି

ଅସ୍ତ୍ରଙ୍କ ଗର୍ଜ୍ଜନଘାତେ କମ୍ପଇ ମେଦିନୀ ।

ମେଦମେଦା ରକତରେ ପଙ୍କିଳ ଧରଣୀ

ଆନନ୍ଦେ ପିଅନ୍ତି ମିଳି ଅନେକ ଯୋଗିନୀ ।

ସହସ୍ର ସଂଖ୍ୟା କବନ୍ଧ ନୃତ୍ରକଲେ ଉଠି

କେହୁ ତଳେ ପଡ଼େ କେହୁ ଲାଗଇ ପାଲଟି ।

ଧନ୍ୟ ସେ ସୁନାସସୁତ କ୍ଷତ୍ରି ଅନର୍ଗଳା

ବିଷ୍ଣୁ ତେଜେ ବଳିୟାର ଭୋଜବଂଶ ବଳା ।

କ୍ରୋଧରେ ଗର୍ଜ୍ଜଇ ବୀର କାଳସର୍ପ ଜାଣି

ଏକା ହୋଇ ନିର୍ଭୟରେ କରଇ ଆରେଣି ।

ମହାମନ୍ତ୍ର ସୁମରି ସେ କରେ ଧନୁ ବହି

କ୍ଷଣକରେ କୋଟି କୋଟି ବାଣ ପ୍ରହାରଇ ।

ରଥକରେ ପଞ୍ଚବାଣ ହସ୍ତୀକେ ପଚିଶ

ଅଶ୍ୱକେ ପଞ୍ଚାଶ ପୁଣି ପଦାତିକେ ଦଶ ।

ଏ ବିଧି ଅନେକ ବାଣ ବିନ୍ଧେ ନିରନ୍ତର

ଆକାଶରେ ପୂରି ଦିଗ ଦିଶିଲା ଅନ୍ଧାର ।

କକଡ଼ା ମାସରେ ଯେହ୍ନେ ବରଷଇ ଜଳ

ତେସନେକ ବାଣବୃଷ୍ଟି ହେଲା ଅନ୍ତରାଳ ।

ସବୁରି ଶରୀରେ ହୋଇ ତୀକ୍ଷ୍‌ଣ ଶର ଘାତ

ହାତୀ ରଥୀ ପଦାତି ଯେ ମଲେ ଅପ୍ରମିତ ।

ସବୁରି ଅଙ୍ଗରେ ବାଣ ରହିଲା ନିକିଳି

ଛଟପଟ ହୋଇ ପାଦେ ନ ପାରନ୍ତି ଚଳି ।

ମତ୍ତହସ୍ତୀ ମରଦଇ ଯେହ୍ନେ ପଦ୍ମବନ

ସୁରଥ ମର୍ଦ୍ଦିଲା ତେହ୍ନେ ଶାଲ୍ୱର ସଇନ ।

ପ୍ରଚଣ୍ଡ ପବନ ଘାତେ ତୂଳାକୁଢ଼ ପ୍ରାୟେ

ଚତୁରଙ୍ଗ ସେନା ଭାଜି ପଳାଇଲେ ଭୟେ ।

ପଦାତି ଉପରେ ଅଶ୍ୱ ପଡ଼େ ଗଳଗାଜି

ଗଜଙ୍କ ଉପରେ ରଥ ମାଡ଼ିପଡ଼େ ଭାଜି ।

ବହିଲା ରକତନଦୀ ରଣରଙ୍ଗ ସ୍ଥାନେ

କାଷ୍ଠ ପ୍ରାୟେ ଭାସିଯାନ୍ତି ମୃତ ଶବମାନେ ।

ବାୟସ ଜମ୍ୱୁକ ବୃକ ଗୃଧ୍ରପକ୍ଷୀ ଶ୍ୱାନ

ମେଦ ମାଂସଖାଇ ସୁଖେ ରକ୍ତ କଲେ ପାନ ।

କଙ୍କାଳୀ ବେତାଳୀ ଚଣ୍ଡୀ ଚାମୁଣ୍ଡା ଯେ କାଳୀ

ରକ୍ଷଣୀ ଭକ୍ଷଣୀ ପିଶାଚୁଣୀ ମତୁଆଳୀ ।

କିଳିକିଳା କୁହୁ କୁହୁ ଭୟଙ୍କର ନାଦେ

ମେଦମେଦା ଖାଇ କ୍ରିଡ଼ା କରନ୍ତି ଆନନ୍ଦେ ।

ରଣରଙ୍ଗେ ବିହରଇ ଉଗ୍ରସେନ ନାତି

ଦେଖି ମହାଭୟ କଲେ ସକଳ ନୃପତି ।

ସୈନ୍ୟଙ୍କ ବିକଳ ଦେଖି ଶାଳ୍ୱ ନୃପମଣି

ସୁରଥ ଆଗରେ ରଥ ରଖାଇଲା ଆଣି ।

ଧନୁରେ ନାରାଚ ସନ୍ଧି ବୋଲେ ଆରେ ମୂଢ଼

ସଇନ ଲୋଚାଏ ମାରି ହୋଇବୁ କି ବଡ଼ ।

ଦନ୍ତବକ୍ର ପ୍ରାୟେ ମୋତେ ମଣିଲୁ କି ତୁହି

ତୋ ପିତା ସୁନାସ ମୋର ମଇତ୍ର ଅଟଇ ।

ସେହି ଧର୍ମ ରଖି ମୋତେ କରିଥିଲେ ପୂଜା

ମୋ ବଳେ ମଥୁରାପୁରେ ହୋଇଥାନ୍ତୁ ରାଜା ।

ତୁ ତାହା ନ କରି ଯେବେ ଅରଜିଲୁ ପାପ

ଆଜିଠାରୁ ତୋର ସବୁ ଶିରୀ ହେଲା ଲୋପ ।

ଗଉଡ଼କୁ ସାହା ପାଇ ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ତୁ ଛାଡ଼ୁ

ଅମୃତକୁ ଦୂର କରି ବିଷ ଭକ୍ଷି ଲୋଡ଼ୁ ।

ଆପଣା ହସ୍ତରେ କିପାଁ ଖୋଳୁଁ ନିଜ ଆଖି

ଶତ୍ରୁପାଦେ ଖଟିଅଛୁ ସୁଦୃଢ଼ ଉପେକ୍ଷି ।

ପିତାକୁ ଛାଡ଼ିଲୁ କିପାଁ ପିଉସାକୁ ଲୋଡ଼ି

ସୂର୍ଯ୍ୟରଥ ବାନ୍ଧିବାକୁ ଲଗାଉ ଦଉଡ଼ି ।

ସମୁଦ୍ର ସଙ୍ଗରେ କରୁ କ୍ଷୁଦ୍ର ନଦୀ ଲେଖା

ଚନ୍ଦ୍ରମା ସାଙ୍ଗରେ ତାରା ହୁଅଇ କି ଯୋଖା ।

ଅସଂଖ୍ୟ ସାଗର ଏହି ଜରାସନ୍ଧ ଥାଟ

ଚାରି ଊଣା ଲକ୍ଷେ ରାଜା ହୋଇଛନ୍ତି ଯୋଟ ।

ଏ ସୈନ୍ୟ ସାଗର ମଧ୍ୟେ ପଶୁଅଛୁ ଏକା

ପଛକୁ ଚାହିଁଲେ ତୋର ଜଣେ ନାହିଁ ସଖା ।

ଦ୍ୱନ୍ଦ୍ୱ ଅରଜିଲୁ ପଶି ଚତୁରଙ୍ଗ ଥାଟେ

ଆଜ ଜାଣିବା ତୁ ଏଥୁ ଯିବୁ କେଉଁବାଟେ ।

ତିଳ ପ୍ରମାଣରେ କାଟି ମାଂସ ତୋର ଆଜ

ମାନ ଉଦ୍ଧରିବି କରି ଜରାସନ୍ଧ କାର୍ଯ୍ୟ ।

ଏତେ ବୋଲି ଧନୁ ଟାଣି କଲା ଗୁଣଧ୍ୱନି

ସେ ନାଦେ କମ୍ପିଲା ସ୍ୱର୍ଗଆଦି ପୁର ତିନି ।

ତୀକ୍ଷ୍‌ରମୁନା ଶତେ ବାଣ ପୂରାଇ ଧନୁରେ

ସମ୍ଭାଳି ସୁରଥ ବୋଲି ବିନ୍ଧିଲା କ୍ରୋଧରେ ।

ସହସ୍ରେ ବାବଲ ଶର ନିଃଶ୍ୱାସକେ ବିନ୍ଧି

ଧରଣୀ ସହିତେ ଦଶଦିଗ ଦେଲା ରୁନ୍ଧି ।

ଅଦୃଶ୍ୟ ହୋଇଲା ବାଣେ ସୁରଥର ଯାନ

ସିଂହନାଦ କଲେ ଏହା ଦେଖି ସେନାଗଣ ।

ନାରାଚ ଆସନ୍ତେ ଦେଖି ସୁନାସ କୁମର

ଅଧବାଟୁ ନିବାରିଲା ପେଷି ଲକ୍ଷେ ଶର ।

ପୁନରପି ଅଧାଚନ୍ଦ୍ର ବାଣେ ଶତେ ବିନ୍ଧି

ଶାଳ୍ୱ ନୃପତିର ସବୁ ଅସ୍ତ୍ର ଦେଲା ଛେଦି ।

ଦେଖି ମନେ ଲାଜ ପାଇ ଶାଳ୍ୱ ନୃପମଣି

କତୁରୀ ନାରାଚ ଗୁଣେ ବସାଇଲା ଆଣି ।

ମନ୍ତ୍ର ସୁମରିଣ ଗୁଣ ଟାଣି କର୍ଣ୍ଣ ଯାଏ

ସୁରଥ ଉପରେ ତାହା ବିନ୍ଧିଲା ସେ ରାୟେ ।

ଚାରିକାଣ୍ଡେ ଚାରିଅଶ୍ୱ ଉପରେ ବିନ୍ଧିଲା

ତିନିକାଣ୍ଡେ ସାରଥିକି ରୁନ୍ଧି ପକାଇଲା ।

ଅଖ ଚକ ଯୁଆଳିକି ବିନ୍ଧି ଦଶ ଦଶ

ଧ୍ୱଜ ଉପରକୁ ପୁଣି ବିନ୍ଧିଲା ପଚିଶ ।

ପ୍ରତି ଖମ୍ୱେ ଦଶକାଣ୍ଡ ବାଛି ବାଛି ବିନ୍ଧି

ସହସ୍ର ବାରରେ ରଣଦାଣ୍ଡ ଦେଲା ରୁନ୍ଧି ।

ସମରେ ଅନର୍ଗଳ ସେ ଶାଲ୍ୱ ନରପତି

ଦେବକୀ ଗନ୍ଧର୍ବ ହେଳେ ନାହିଁ ତାର ଭୀତି

ଦ୍ୱାପରେ ଭାରୋଇ ମଲ୍ଲ ଏକେ ମହାରଥୀ

ମନ କଲେ ଜିଣିପାରେ ଚରାଚର ପୃଥ୍ୱୀ ।

ଈଶ୍ୱରଙ୍କୁ ସେବା କରି ପାଇଛି ସେ ବର

ଅସ୍ତ୍ର ଶସ୍ତ୍ର ନ କାଟଇ ଅଙ୍ଗରେ ତାହାର ।

ତୋଷେ ତାକୁ ଧନୁ ଦେଇଛନ୍ତି ଶୂଳପାଣି

ଇନ୍ଦ୍ରାଦି ଦେବଙ୍କୁ ରଣେ ପାରଇ ସେ ଜିଣି

ବହଇ ପାଞ୍ଚ ସହସ୍ର ବଳ ଯେଉଁ ଧନୁ

ଯା ନାମ ଶୁଣିଲେ ଭୟେ କମ୍ପେ ଶତମୁନ୍ୟ ।

ସେ ଧନୁ ଧରି ବିନ୍ଧଇ ଶାଲ୍ୱ ନୃପବର

ତୁଳମାସ ବୃଷ୍ଟି ପ୍ରାୟେ ପଡ଼ୁଅଛି ଶର ।

ଶରଘାତେ ଅନ୍ଧକାର ହୋଇଲା ଗଗନ

ନିର୍ଘାତ ପଡ଼ିଲା ପ୍ରାୟେ ଶୁଭଇ ଗର୍ଜ୍ଜନ ।

ଦଶ ଦିଗ ଘୋଯିଆସେ ବାଣ ଅପ୍ରମିତ

ଦୂରୁ ଦେଖି ନିର୍ଭୟରେ ସୁନାସର ସୁତ ।

ଅଧାଚନ୍ଦ୍ର କତୁରୀଏ ବେନିବାଣ ଧରି

ଧାତିକାରେ ବିନ୍ଧିଲା ସେ ମନ୍ତ୍ରକୁ ସୁମରି ।

ଶାଲ୍ୱ ବାଣେ ଆସୁଥିଲେ ଶୂନ୍ୟମାର୍ଗ ଭେଦି

ପାଞ୍ଚ ପାଞ୍ଚ ଖଣ୍ଡ କରି ସବୁ ଦେଲା ଛେଦି ।

ଦେଖି ମହାକୋପ କଲା ଶାଲ୍ୱ ନୃପରାୟେ

ଶରୀର କମ୍ପଇ ବାତେ ରମ୍ଭାପତ୍ର ପ୍ରାୟେ ।

ମହାନାଗ ପ୍ରାୟ କୋପେ କର ଗରଜନ

ଆକ୍ରୋଶି ବିନ୍ଧିଲା କରେ ଟେକି ଶରାସନ ।

ଚକ୍ରକାତି ତୀକ୍ଷ୍‌ଣମୁନା ଅଧାଚନ୍ଦ୍ର ବାଣ

ଧନୁର୍ବେଦ ସୁମରି ସେ ବିନ୍ଧେ ପୁଣ ପୁଣ ।

ଦେଖିଣ ସୁରଥ କରେ ଦଶବାଣ ଧରି

ବାଣ ଉପରକୁ ବାଣ ବିନ୍ଧିଲା ଓଟାରି ।

ଅଧବାଟେ ଦୁଇଶସ୍ତ୍ର ବାଜି ପରିତାଳ

ପ୍ରଚଣ୍ଡ ହୋଇଣ ଶବ୍ଦ ଶୁଭେ ବିକରାଳ ।

ଦଲ ଦଲ ବସୁନ୍ଧରୀ କମ୍ପେ ପୁର ତିନି

ଉଠିଲାକ ଜ୍ୟୋତିର୍ମୟ ଦାବାନଳ ଅଗ୍ନି ।

ପୁଣି ଶାଲ୍ୱ ପଞ୍ଚାଶତ କ୍ଷୁରକାଣ୍ଡ ଧରି

ମନ୍ତ୍ର ପଢ଼ିଣ ବିନ୍ଧିଲା ମହାକୋପ କରି ।

ସେ ବାଣ ଆସନ୍ତେ ଦୂରୁ ସୁରଥ ଦେଖିଣ ।

ଦଶକାଣ୍ଡ ବିନ୍ଧି ତାହା କଲା ନିବାରଣ ।

ଜଳଧର ଅସ୍ତ୍ର ଶାଳ୍ୱ କରନ୍ତେ ସନ୍ଧାନ

ପବନାସ୍ତ୍ରେ ଉଡ଼ାଇଲା ସୁନାସ ନନ୍ଦନ ।

ପର୍ବତାସ୍ତ୍ର ପ୍ରହାରନ୍ତେ ଶାଲ୍ୱ ନରପତି

ବଜ୍ରାସ୍ତ୍ରରେ ଚୂର୍ଣ୍ଣ କଲା ଉଗ୍ରସେନ ନାତି ।

ପନ୍ନଗାସ୍ତ୍ର ବରଷନ୍ତେ ଶାଲ୍ୱ ନୃପନାଥ

ଗରୁଡ଼ାସ୍ତ୍ର ପେଷି ତାହା ଛେଦିଲା ସୁରଥ ।

ଅସ୍ତ୍ର ହତ ହେବା ଦେଖି ଶାଲ୍ୱ ନୃପମଣି

ପାଶୁପତ ଶର ଗୁଣେ ବସାଇଲା ଆଣି ।

ତା ଦେଖି ସୁରଥ ନାରାୟଣ ଅସ୍ତ୍ର କାଢ଼ି

ଶରାସନେ ବସାଇଲା ବେଦମନ୍ତ୍ର ପଢ଼ି ।

ନାରାୟଣ ଅସ୍ତ୍ର ଦେଖି ଶାଲ୍ୱ ଭୟ କରି

ପାଶୁପତ ଶର ଆପେ ରଖିଲା ସଂହାରି ।

ବାଣ ସଂହରନ୍ତେ ଛିଦ୍ର ପାଇଣ ସୁରଥ

ସହସ୍ର ନାରାଚ ସନ୍ଧି ପେଷିଲା ତ୍ୱରିତ ।

ଚାରି ଅଶ୍ୱକୁ ପଚାଶ ସାରଥିକୁ ଅଶୀ

ଅଖ ଚକ ଉପରକୁ ଦଶ ଦଶ ପେଷି ।

ଖମ୍ୱକେ ସତର କାଣ୍ଡ ଶ୍ରେଣୀକେ ବତିଶ

କଳସକୁ ପାଞ୍ଚକାଣ୍ଡ ପତାକାକୁ ଦଶ ।

ଧନକୁ ପନ୍ଦନର ପୁଣି ତୂଣୀରକୁ ଅଶୀ

ଏକା ନିମିଷକେ ଏତେ ବାଣ ଦେଲା ପେଷି ।

ଶାଲ୍ୱ ନୃପ ହୃଦୟକୁ ପଞ୍ଚଦଶ ବିନ୍ଧି

ପୃଥ୍ୱୀ ନଭ ତୁଲେ ଅଷ୍ଟଦିଗ ଦେଲା ରୁନ୍ଧି ।

ସେ କାଣ୍ଡ ଅତ୍ୟନ୍ତ ବେଗେ ଶୂନ୍ୟମାର୍ଗେ ଚଳି

ସବୁରି ଅଙ୍ଗରେ ଭେଦି ରହିଲା ନିକିଳି ।

ସାରଥି ସହିତେ ଚାରି ଘୋଟକ ଘୁମାଇ

ପାଦେ ଚକି ନ ପାରିଲେ ଖମ୍ୱପ୍ରାୟ ହୋଇ ।

ମୂର୍ଚ୍ଛାଗତ ହୋଇ ରାଜା ପଡ଼ିଲାକ ଲୋଟି

ଝଙ୍କପକ୍ଷୀ ପ୍ରାୟ ଅଙ୍ଗେ ବାଣ ଅଛି ଫୁଟି ।

ଏହା ଦେଖି ଧାଇଁଲା ଯେ ଦମଘୋଷ ରାଗେ

ଚୌଦକ୍ଷୌରୀ ଅଙ୍ଗବଳ ଅଛି ତାର ସଙ୍ଗେ ।

ରାଜା ମହାରାଜା ଭୂୟାଁ ଭୂପାଳ ଯେ ଥିଲେ

ଏଗାର ସହସ୍ର ନୃପ ପୃଷ୍ଠରକ୍ଷା କଲେ ।

ବଡ଼ ବଳବନ୍ତା ସେହି ଦମଘୋଷ ରାୟ

ଇନ୍ଦ୍ର ଚନ୍ଦ୍ର ହେଉ ତାର ନାହିଁ ହୃଦେ ଭୟ ।

ଶିଶୁପାଳ ନାମେ ତାର ପୁତ୍ର ରଣରଙ୍କା

ବ୍ରହ୍ମା ବିଷ୍ଣୁ ଶିବଙ୍କୁ ସେ ନ କରଇ ଶଙ୍କା ।

ଜରାସନ୍ଧ ପୁତୁରା ସେ ଶିଶୁପାଳ ବୀର

ଉଗ୍ରସେନ ନାତି ଦଇବକୀର କୁମର ।

ବଳେ ଅତି ବଳୀୟାର ଦମଘୋଷ ରାଜା

ସର୍ବଗୁଣେ ପରିପୂର୍ଣ୍ଣ କ୍ଷତ୍ରୀ ମହାତେଜା ।

ସତୁରି ସହସ୍ର ବଳ ଧନୁ କରେ ଧରି

ସୁରଥ ଆଗେ ମିଳିଲା ରେରେକାର କରି ।

ଶାଲ୍ୱ ଦନ୍ତବକ୍ର ଦୁହେଁ ମୋହେ ପଡ଼ିଥିଲେ

ଘଡ଼ିକରେ ଚେତାପାଇ ଲାଜେ ପଳାଇଲେ ।

ଦମଘୋଷ ଶିଶୁପାଳ ପିତା ପୁତ୍ର ବେନି

ସଂଗ୍ରାମକୁ ଆବୋରିଲେ କରେ ଶସ୍ତ୍ରଘେନି ।

ନାନାଦେଶ ନୃପଙ୍କର ଚତୁରଙ୍ଗ ବଳ

ଏକାବେଳକରେ ମାଡ଼ି ପଡ଼ିଲେ ସକଳ ।

ସୁରଥ ମୁଖକୁ ଚାହିଁ ବୋଲେ ଦମଘୋଷ

ଆରେ ଉଗ୍ରସେନ ନାତି ସୁନାସର ଶିଷ୍ୟ ।

ଅଭିନ୍ନ ସୋଦର ତୁ ଯେ ଆମ୍ଭର ନିୟତେ

ତୋ ସଙ୍ଗେ ସଂଗ୍ରାମ ଆମ୍ଭେ କରିବୁ କେମନ୍ତେ ।

ସଂଗ୍ରାମେ ପଶିଲେ ଗୋରୁ ବିପ୍ର ଶିର ଛେଦି

ଆବର ବିଶେଷେ ତୁ ଯେ ନୋହୁ ଆମ୍ଭେ ବାଦୀ ।

ଭୋଜବଂଶ ଉଦ୍ଧାରଣ ତୁ ଏକଇ ବଳା

ଅନିମିତ୍ତେ ନାଶଯିବୁ ବେଗେ ଏଥୁ ପଳା ।

ମୁହିଁ ଅବା ଛାଡ଼ିଦେବି ସୋଦର ବିଚାରି

ଆନର ହସ୍ତେ ପଡ଼ିଲେ ନେବେ କେଶ ଧରି ।

ତୋର ଶତ୍ରୁ ନୁହଇ ଏ ରାଜା ଜରାସନ୍ଧ

ତୁ କିପାଁ ନ ଜାଣି କଲୁ ଏତେ ସୈନ୍ୟ ବଧ ।

ଅମୃତ ଭାଣ୍ଡରେ କିପାଁ ଭରୁଅଛୁ ବିଷ

ତୋ ସକାଶୁ ବନ୍ଧୁପଣ ଗଲା ଏବେ ନାଶ ।

କୁଳକୁ କଣ୍ଟକ ହେଲୁ ତୁ ଯେ ହୀନପ୍ରାଣୀ

ରାମକୃଷ୍ଣ ଦେଖି ମିଛେ ହେଉଅଛୁ ଟାଣି ।

ସୁରଥ ବୋଇଲା ମୋତେ ଏ କଥା ନ କହ

ଆବର ପାଇବ କାହିଁ ବନ୍ଧୁ ପଣେ ସ୍ନେହ ।

ଜଗଦ୍‌ବନ୍ଦନ ନାଥଙ୍କୁ ବୋଲୁଅଛ ମନ୍ଦ

ତେଣୁ ତୁମ୍ଭ ସଙ୍ଗତେ ମୁଁ କରୁଅଛି ଦ୍ୱନ୍ଦ୍ୱ ।

ଆବର କଥାଏ ଶୁଣ କହୁଅଛି ଆଗେ

ଜରାସନ୍ଧ ସହିତରେ ଫେରିଯାଅ ବେଗେ ।

ତୁମ୍ଭର ଆମ୍ଭର ବନ୍ଧୁ ପଣ ରହିଥାଉ

ଏଡ଼େ ବଡ଼ ରାଜା ହୋଇ ନିନ୍ଦା ହିଁ ନ ପାଉ ।

ତୁମ୍ଭେମାନେ ଗଞ୍ଜି ନୁହ ଆଉ ମୋର ତହିଁ

ଜଗନ୍ନାଥ ଶତ୍ରୁ ହେଲେ ନ ବର୍ତ୍ତିବ କେହି ।

ଶିଶୁପାଳ ବୋଇଲାରେ ତୁ ଚକ୍ର ଛେଉଣ୍ଡା

ଗଉଡ଼ ସଙ୍ଗତେ ଥାଇ ହେଲୁ ଗୋଳକୁଣ୍ଡା ।

ବୁଦ୍ଧି ଜ୍ଞାନ ହରାଇଲୁ ଜାତି କଲୁ ନାଶ

ତୋତେ ବନ୍ଧୁ ବୋଇଲେରେ ହେବ ଉପହାସ ।

ଆଗରେ ପଡ଼ିଛୁ ଏବେ ଯିବୁ ଆଜ କାହିଁ

ସତେ ବଳିୟାର ପ୍ରାୟେ କହୁଛୁ ବଡ଼ାଇ ।

ଜୀବନ୍ତେ ବାନ୍ଧିକରି ମୁଁ ନେବି ତୋତେ ଧରି

ଦୁଇଚକ୍ଷୁ ଖୋଳି ରଖାଇବି ବନ୍ଦୀକରି ।

ଏତେ ବୋଲି ଶିଶୁପାଳ ନାରାଚ ପୂରାଇ

ରଥକୁ ମାଇଲା ବେଗେ କୋପଭର ହୋଇ ।

ଅତ୍ୟନ୍ତ ବେଗରେ ଧରି ସହସ୍ରେକ ବାଣ

କର୍ଣ୍ଣ ଯାଏ ଗୁଣ ଟାଣି ବିନ୍ଧିଲା ସେ ପୁଣ ।

ବଡ଼ ବଳବନ୍ତ ସେହି ଶିଶୁପାଳ ବୀର

ଦେବଇନ୍ଦ୍ର ସମାନ ସେ ଅଟେ ଧନୁର୍ଦ୍ଧର ।

କାମଦେବ ପ୍ରାୟ ଦିଶେ ତାର ତନୁ ଶୋଭା

ଅତ୍ୟନ୍ତ ଲାବଣ୍ୟ ରୂପ ଏକେ ନବଯୁବା ।

ତୋଷେ ଶିବା ତାକୁ ବରଦେଲେ ବାଲ୍ୟକାଳେ

ସଂଗ୍ରାମେ ଜିଣନ୍ତା ନାହିଁ ଏ ମହୀମଣ୍ଡଳେ ।

ରଥୀ ମହାରଥୀ ହସ୍ତୀ ଅଶ୍ୱ ଆଦିକରି

ହସ୍ତେ ଅସ୍ତ୍ର ଥିଲେ ତାକୁ କେ ନୁହନ୍ତି ସରି ।

ପିତା ଦମଘୋଷ ତାର ଅଛି ଉଭା ହୋଇ

ଭଗ୍ନସୈନ୍ୟ ଦେଖୁଛନ୍ତି ପଛକୁ ଅନାଇ ।

କହିବା ମାତ୍ରକେ ସେହି ଶିଶୁପାଳ ଜେନା

ବସାଇଲା ଆଠଶତ ବାଣ ତୀକ୍ଷ୍‌ଣମୁନା ।

ମନ୍ତ୍ରରେ ଆଦାନ କରି ବିନ୍ଧିଲା ତା ବେଗେ

ଚଳିଲେ ନାରାଚମାନେ ଅନ୍ତରୀକ୍ଷ ମାର୍ଗେ ।

ଫେଣ ଭଗ୍ନହେଲେ ଯେହ୍ନେ ମହୁପୋକେ ଧାଇଁ

ତେସନେ ବିନ୍ଧିଲା ବାଣ ତୂଣୀରରୁ ନେଇ ।

ସୁନାସକୁମର ଦେଖି ବାଣ ଆସୁ ଆସୁ

ଗୁଣେ ବସାଇଲା ଶଏ ପଞ୍ଚାଶତ ପର୍ଶୁ ।

ରେରେ କାର କରି ତାହା ଅତିବେଗେ ବିନ୍ଧି

ଶିଶୁପାଳକୁ ସାୟକ ସବୁ ଦେଲା ଛେଦି ।

ଦେଖି କୋପାନଳ ହୋଇ ଶିଶୁପାଳ ବୀର

ଆକ୍ରୋଶି ଧଇଲା କରେ ଲୁହା ଧନୁବର ।

ପରିଘ ଶକତି ବାଣ ବିନ୍ଧନ୍ତେ ସେ ଟାଣି

ଗୁଣେ ନ ବସୁ ଛେଦିଲା ତା କୁମରମଣି ।

ଅଧରକୁ ପୁଷ୍ଟକରି ସୁନାସର ବତ୍ସ

କତୁରୀ ନାରାଚ ହସ୍ତେ ଘେନିଲା ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ ।

ହୁଂକାର ଶବଦ କରି ବିନ୍ଧି ଅତିବେଗେ

ଶିଶୁପାଳ ଧନୁ କାଟିଦେଲା ସେ ଆଶୁଗେ ।

ଧନୁଭଗ୍ନ ହେବା ଦେଖି ଶିଶୁପାଳ ଚଳି

ଆରେକ ଧନୁ ଧଇଲା କରେ ମହାବଳୀ ।

ସେ ଧନୁ ଟଙ୍କାର କରି ସିନ୍ଧୁ ସିନ୍ଧୁ କାଣ୍ଡ

ସୁରଥ କାଟିଣ ତାହା କଲା ବେନିଖଣ୍ଡ ।

ପୁଣି କ୍ରୋଧରେ ସୁରଥ ପଞ୍ଚବାଣ ମାରି

ଛେଦିଲା ସାରଥି ଅଶ୍ୱ ରଥଖମ୍ୱ ଚାରି ।

ସିଂହାସନେ ଆଉଜିଛି ବୀର ଶିଶୁପାଳ

ଉର୍ଦ୍ଧ୍ୱେ ଚାଲୁନାହିଁ ରଥ ହୋଇଲା ଅଚଳ ।

ପୁଣି ଲକ୍ଷେକାଣ୍ଡ କୋପେ ବିନ୍ଧିଲା ସୁରଥ

ଚକ ଛିଡ଼ି ଭଗ୍ନ ହେଲା ଶିଶୁପାଳ ରଥ ।

ବିରଥ ହୋଇଲା ତେଣୁ ଦମଘୋଷ ବାଳ

କବଚ ତିନ୍ତଇ ଅଙ୍ଗୁ ବହି ଶ୍ରମଝାଳ ।

ଓଷ୍ଠ କଣ୍ଠ ତାଳୁକା ସେ ଶୁଖିଲା ଅଧର

ମୁକୁଟ ସହିତେ ଖସ ପଡ଼ିଲା ଟୋପର ।

କଙ୍କଣ କମାଣ ବୀରବେଶ ଗଲା ତୁଟି

ପିନ୍ଧିଲା ବସନ ଲୁଟେ ଅଦଭୂତେ ଫିଟି ।

ତଥାପି ସେ ଶିଶୁପାଳ ଗଦା ଘେନି କରେ

ପାଦଗତି କରି ଧାଏଁ ବୁଲାଇ କ୍ରୋଧରେ ।

ଚୌଷଠି ଚୌଷଠି ଭାର ଗଦା କରେ ଘେନି

ମହାବାତେ କମ୍ପିଲା କି ପ୍ରଚଣ୍ଡ ବହନି ।

ତେସନ ପ୍ରକାରେ ବୀର ଅତିବେଗେ ଧାଇଁ

ସୁରଥ ଉପରେ ଗଦା ପିଟିଲା ଉଞ୍ଚାଇ ।

ଦେଖିଣ ସାରଥି ରଥ ଘୁଞ୍ଚାଇଲା ଦୂରେ

ତଳେ ଭୂମିମାଡ଼ି ଗଦା ପଡ଼ିଲା ସେଠାରେ ।

ବିବର ପରାୟେ ତହି ହେଲା ବେନି ଖାତ

କମ୍ପିଲେ ସକଳ ପୃଥ୍ୱୀ ପାଇ ଗଦାଘାତ ।

ଶବଦ ଶୁଭିଲା ଘୋର ନିର୍ଘାତ ପରାୟେ

କମ୍ପିଲେ ଅମରପୁରେ ଥାଇ ଦେବତାଏ ।

ବାବଲ ଶର ବିନ୍ଧିଲା ସୁରଥ ସତ୍ୱର

ସେ ଅସ୍ତ୍ରରେ ଶିଶୁପାଳ ଗଦା ହେଲା ଚୂର ।

ପୁତ୍ର ମାନଭଙ୍ଗ ଦେଖି ଦମଘୋଷ ରାଗେ

ସୁରଥକୁ ଓଗାଳିଲା ସୈନ୍ୟ ଘେନି ସଙ୍ଗେ ।

ସକଳ ନୃପତି ସଙ୍ଗେ ଘେନି ଯେଝା ସୈନ୍ୟ

ପ୍ରାଣପଣେ ଯୁଦ୍ଧ କଲେ ପାଇ ଅପମାନ ।

ଦମଘୋଷ ଆଜ୍ଞା ଦେଲା ସୈନ୍ୟମୁଖ ଚାହିଁ

ସୁରଥକୁ ମାର ସର୍ବେ ଏକ ଯୋଗ ହୋଇ ।

ଜଣେ ହୋଇ ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ଯେ ଦେଲା ଏଡ଼େ ଲାଜ

ଉପରୋଧେ ହତଲକ୍ଷ୍ମୀ ହେଲୁ ଆମ୍ଭେ ଆଜ ।

ଦମଘୋଷ ଆଜ୍ଞା ଶୁଣି ଚତୁରଙ୍ଗ ବଳ

ସୁରଥର ଚଉପାଶେ ବେଢ଼ିଲେ ସକଳ ।

ତର୍ଜ୍ଜନ୍ତି ଗର୍ଜ୍ଜନ୍ତି ବୀରେ ଛାଡ଼ି ସିଂହରଡ଼ି

ଶରଦ କାଳରେ ଯେହ୍ନେ ମେଘ ଘଡ଼ଘଡ଼ି ।

ଟମକ ନିଶାଣ ଢୋଲ ଦମାଲୁ ମର୍ଦ୍ଦଳ

ବୀରତୁର ବିଜିଘୋଷ ମୁରଜ କଂସାଳ ।

ଶଙ୍ଖ ଭେରୀ କରତାଳି ବାଜଇ କାହାଳି

ରଣବାଦ୍ୟ ଶବଦରେ କୁରୁମ ଉଛୁଳି ।

ନାନାଶସ୍ତ୍ର ଝମକାନ୍ତି ଚତୁରଙ୍ଗ ସେନା

ରଥୀ ମହାରଥୀଗଣ ଏକୁ ଏକ ଜିଣା ।

କୋଦଣ୍ଡ କମାଣ କାଣ୍ଡ ଖଣ୍ଡା ଫରୀ ଯଷ୍ଟି

ପରଶୁ ଘରିଘ ଆଦି ଶସ୍ତ୍ର କୋଟି କୋଟି ।

ପରଶୁ କୁଠାର ପୁଣି ମୁଦ୍‌ଗର ଶକତି

ଶତଘ୍ନୀ ଶାବେଳି ଆଦି ଶସ୍ତ୍ର ଧରିଛନ୍ତି ।

ତିନି କେନା ପାଞ୍ଚ କେନା ବରଛି ମୂଷଳ

ଢାଙ୍କୁଣି ଆଢ଼େଣି ଫଳା ଫଳି କରବାଳ ।

ଚର୍ମପାଶ ଲୋହଦଣ୍ଡ ଭାଲି ବାରକେନା

ଅମର ସାଜେଣି ଶସ୍ତ୍ର କାଣ୍ଡ ତୀକ୍ଷ୍‌ଣମୁନା ।

ଏମନ୍ତେ ଅନେକ ଶସ୍ତ୍ର ପ୍ରହାରନ୍ତି ନେଇ

ବଜ୍ର କବଚରେ ବାଜି ନ କାଟନ୍ତି କେହି ।

ଆଡ଼ବକ୍ରେ ରଖି ରଥ ଅଶ୍ୱ ଗଜ ସାଜି

ପଶିଲେ ଅସଂଖ୍ୟ ସେନା ରଣରଙ୍ଗେ ମଜ୍ଜି ।

ଯେ ଯାହାର ଅନୁରୂପେ କଲେ ଶସ୍ତ୍ରବୃଷ୍ଟି

ସେ ଶବଦେ କମ୍ପାମାନ ହେଲା ନବ ସୃଷ୍ଟି ।

ଶ୍ରାବଣ ମାସରେ ଯେହ୍ନେ ବରଷଇ ପାଣି

ତେସନେକ ଅସ୍ତ୍ର ଶସ୍ତ୍ର ବୃଷ୍ଟି କଲେ ଆଣି ।

ଶର ଆତଯାତେ ଦିଗ ଦିଶିଲା ଅନ୍ଧାର

ଅଦୃଶ୍ୟ ହୋଇଲେ ଦେବ ଶୂନ୍ୟେ ଦିବାକର ।

ଏଗାର ସହସ୍ର ରାଜା ପଛରେ ବରଣି

ଏଥେ ସେନାପତି ଦମଘୋଷ ନୃପମଣି ।

ସେ ଯହୁଁ ଆଦେଶ ଦେଲା ସର୍ବେ ବେଢ଼ିମାର

ତେଣୁ ସମସ୍ତେ ପେଷିଲେ ଏକୁ ଏକ ଶର ।

ଶୁଣ ହୋ ପରୀକ୍ଷ ରାଜା ଶୁକ ଯେ ବୋଲନ୍ତି

ସଂଗ୍ରାମରେ ଅନର୍ଗଳ ଉଗ୍ରସେନ ନାତି ।

ଏତେ ଶସ୍ତ୍ର ଦେଖି ତାର ଭୟ ନାହିଁ ତିଳେ

ପ୍ରତିଶସ୍ତ୍ର କରି ତାହା ନିବାରଇ ହେଳେ ।

ମନ୍ଦର ପର୍ବତ କିବା ରଥ ମଧ୍ୟେ ଉଭା

ତେସନ ପ୍ରକାରେ ତାର ଦିଶୁଅଛି ପ୍ରଭା ।

ଅଶ୍ୱଙ୍କର ବାଗ ଧରି ଧରି ସୁକାନ୍ତ ସାରଥି

କୁନ୍ଦଯନ୍ତ୍ର ମାଡ଼ି ବସିଅଛି ରଥ କତି ।

ସ୍ୱର୍ଗେ ଥାଇ ଦେବଗଣ କଲେ ଜୟ ଜୟ

ବୋଇଲେ ତୁ ଧନ୍ୟ ଧନ୍ୟ ସୁନାସ ତନୟ ।

ଅକଳିତ ସୈନ୍ୟ ଏହି ଜରାସନ୍ଧ ଥାଟ

ସୂଚିମୁନ ନ ଭେଦଇ ଖଣ୍ଡାଦାଢ଼େ ବାଟ ।

ଏଡ଼େ ସଂଗ୍ରାମରେ ପଶି ଶଙ୍କା ନାହିଁ ତାର

ପିକାନ ସମାନେ ଧନୁ ଧରିଅଛି କର ।

ବୃହସ୍ପତି ବୋଲନ୍ତି ଯେ ଶୁଣ ପୁରୁହୁତ

ଯାହାକୁ ସହାୟ ଛନ୍ତି ପ୍ରଭୁ ଜଗନ୍ନାଥ ।

ତା ବଳ ବିକ୍ରମ ବର୍ଣ୍ଣି କେ କହି ପାରିବ

ସମରେ କିପାଇଁ ତାର ଭୟ ଉପୁଜିବ ।

କୃଷ୍ଣ ସଙ୍ଗେ ପିଲାଦିନୁ ପଢ଼ି ପାଠଶାଠ

ସଦଜ୍ଞାନ ପାଇଅଛି ଦେଖି ଧର୍ମବାଟ ।

ଦ୍ୱିତୀୟ କୃଷ୍ଣ ପରାୟେ ଦିଶେ ତାର ମୂର୍ତ୍ତି

ବଳବୀର୍ଯ୍ୟ ଦେଇଛନ୍ତି ଆପେ ଶିରୀପତି ।

ତେଣୁ ସେ ନିର୍ଭୟ ଚିତ୍ତେ କରୁଅଛି ରଣ

ଦେଖୁଥିବ ହାରିଯିବେ ସବୁ ନୃପଗଣ ।

ଏମନ୍ତ ବିଚାରି ଦେବେ ଦେଇ ଏକଦୃଷ୍ଟି

ସୁନାସ କୁମର ଶିରେ କଲେ ପୁଷ୍ପବୃଷ୍ଟି ।

ଜୟ ଜୟ ଶବଦରେ ପୂରିଲା ଗଗନ

ଶୁଣିଣ ଆନନ୍ଦ ହେଲା ସୁରଥର ମନ ।

ଅଶେଷ ସୈନ୍ୟ ଭିତରେ ଏକା ରଥେ ରହି

ସବୁଙ୍କୁ ଶର ସନ୍ଧାନ କରେ ଉଭା ହୋଇ ।

କ୍ଷଣକରେ ଲକ୍ଷେ ବାଣ ବିନ୍ଧଇ ସେ ଏକା

ଅଣୁମାତ୍ର ହୃଦୟରେ ନ କରଇ ଶଙ୍କା ।

କ୍ଷଣମାତ୍ର ଛିଦ୍ର ନାହିଁ ବାଣ ଜ୍ୱାଳାବଳି

ଜଳ ସ୍ଥଳ ସହିତରେ କମ୍ପେ ମେରୁସ୍ଥଳି ।

ଦମଘୋଷ ଆଦିକରି ଯେତେକ ନୃପତି

କୋପଭରେ ନାନାଶସ୍ତ୍ର ପ୍ରହାର କରନ୍ତି ।

ବ୍ରହ୍ମଶର ଆଦି ଯେତେ ଅସ୍ତ୍ର ରଖିଥିଲେ

ସୁରଥ ଉପରେ ସର୍ବେ ତାହା ପ୍ରହାରିଲେ ।

ନିଷ୍କମ୍ପ ହୋଇ ସୁରଥ ଏକା ରଥେ ରହି

ପ୍ରତିଅସ୍ତ୍ର କରି ସବୁ ଅସ୍ତ୍ର ଦେଲା ଦହି ।

ନିରନ୍ତରେ ଲଗାଇଛି କୃଷ୍ଣପାଦେ ଲୟ

ଦେବତା ଗନ୍ଧର୍ବ ହେଲେ ନାହିଁ ତାର ଭୟ ।

ଏକା ସୁରଥକୁ କେହି ନ ପାରିଲେ ଜିଣି

ବେଳୁଁ ବେଳ ବୃଦ୍ଧି ହୋଇ ବଢ଼ିଲା ଆରେଣି ।

ସୁରଥର ଅନ୍ତର୍ଗତ ଚିନ୍ତା ଜାଣି ହରି

ଆଜ୍ଞାଦେଲେ ସୁଦର୍ଶନ ଚକ୍ରକୁ ହକାରି ।

ସୁରଥ ସମର କରେ ଦମଘୋଷ ତୁଲେ

ଏକକୁ ଅନେକ ରାଜା ବେଢ଼ିଣ ଯୁଝିଲେ ।

ଧର୍ମବନ୍ତ ଅଶ୍ୱ ଗଜ ସୈନ୍ୟ ଛାଡ଼ିଦେଇ

ଅଧର୍ମୀ ସେନାଙ୍କୁ ରଣେ ଛେଦି ପକା ଯାଇ ।

ଆଜ୍ଞାପାଇ ସୁଦର୍ଶନ ଚକ୍ର ଚଳିଗଲା

ରଥ ଗଜ ଅଶ୍ୱ ସୈନ୍ୟ ଛେଦି ପକାଇଲା ।

ବତାଶ ବହିଲେ ଯେହ୍ନେ ବନ ପଡ଼େ ଭାଜି

ତେସନ ପଡ଼ିଲେ ତହିଁ ସୈନ୍ୟ ଗଳଗାଜି ।

କୋଟି ସଂଖ୍ୟାରେ କବନ୍ଧ ନୃତ୍ୟ କଲେ ଉଠି

ରକତ ନଦୀରେ ମଡ଼ା ଭାସେ କୋଟି କୋଟି ।

ବେନି ତାଳ ଗଭୀରରେ ବହିଲା ଶୋଣିତ

ମୁଣ୍ଡ ଗଣ୍ଡି ତୁଲେ ଭାସିଯାଏ ଗୋଡ଼ ହାତ ।

ପଛକୁ ଯେ ଚାହିଁଦେଲା ଦମଘୋଷ ରାୟ

ପାଞ୍ଚଯୂଣ ଯାଏ ଦିଶେ ଛିନ୍ନ ମୁଣ୍ଡମୟ ।

ଉଲ୍ଲୋଳ ରକତ ନଦୀ ଆସୁଅଛି ମାଡ଼ି

ପାତ୍ର ମନ୍ତ୍ରୀଏ ପଳାଉଛନ୍ତି ସଙ୍ଗ ଛାଡ଼ି ।

ଶାଲ୍ୱ ଦନ୍ତବକ୍ର ଆଗୁ ହୋଇଥିଲେ ଧ୍ୱଂସି

ଦୁହେଁ ଛାଡ଼ି ପଳାଇଲେ ଏକା ରଥେ ବସି ।

ଶିଶୁପାଳକୁ ରଥରେ ଘେନି ଦମଘୋଷ

ରଣେ ଭଙ୍ଗ ଦେଇ ଗଳା ଜରାସନ୍ଧ ପାଶ ।

ଏହା ଦେଖି ଜୟଶଙ୍ଖ ବଜାଇ ସୁରଥ

ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲା ଯହିଁ ଥିଲେ ଜଗନ୍ନାଥ ।

କୃଷ୍ଣପାଦେ ନମସ୍କାର କରି ଆନନ୍ଦରେ

ଶିରେ କର ଦେଇ ଉଭାହେଲୋ ଖଣ୍ଡେଦୂରେ ।

କହଇ ଅଚ୍ୟୁତାନନ୍ଦ କବି ଏ ଚିରତ

ଶୁଣି ସାଧୁଜନେ ହୁଅ ସଂସାରୁ ମୁକତ ।

ରାମକୃଷ୍ଣ ପାଦେ ମୋର ସଦା ରହୁ ସେବା

କୃପାକରି ପ୍ରଭୁ ମୋତେ ଗତି ମୁକ୍ତି ଦେବା ।

ଶୁକ ବୋଲନ୍ତି ଯେ ଶୁଣ ଅଭିମନ୍ୟୁ ଶିଷ୍ୟ

ସୁରଥକୁ ସଂଗ୍ରାମରେ ହାରି ଦମଘୋଷ ।

ଜରାସନ୍ଧ ନୃପତିର ନିକଟକୁ ଯାଇ

ସଂଗ୍ରାମ ବାରତା ସବୁ କହିଲା ମଣାଇ ।

ଜରାସନ୍ଧ ଆପଣାର ସୈନ୍ୟ ହତ ଶୁଣି

କ୍ରୋଧେ ଚକ୍ଷୁ ବୁଲାଇଲା କାଳଚକ୍ର ଜାଣି

ପଞ୍ଚାଶ ସହସ୍ର ରାଜା ଘେନି ନିଜ ସଙ୍ଗେ

ସତ୍ୱରେ ମିଳିଲା ଯାଇ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କ ଆଗେ

ବାର ସହସ୍ର ନୃପତି ସଙ୍ଗତେ ଘେନିଣ

ବାଟେ ଓଗାଳିଲା ବଳରାମଙ୍କୁ ରୁକ୍ମଣ ।

ଘାଇ ବନ୍ଧାଇଲେ ଯେହ୍ନେ ଲେଉଟଇ ପୁଣି

ରଥ ଟେକାଇଲେ ପୁଣି ଦେବ ଚକ୍ରପାଣି ।

ଆଗୁଆଣି ଥାଯେ ଜରାସନ୍ଧ ନୃପ ଥିଲା

ରେରେକାର କରି ରଥ ଛାମୁରେ ଟେକିଲା

ନାତିଙ୍କ ବିୟୋଗ ପୁଣି ଝିଅଙ୍କ ବିକଳ

ଜାମାତା ମରଣ ଚିନ୍ତି ହୃଦୟ ଆକୁଳ ।

ଦମଘୋଷ ହାରିଯାନ୍ତେ ବଢ଼ିଲା ତା କ୍ରୋଧ

ତଦନ୍ତେ ଅଧର ଚାପି ବୋଲେ ଜରାସନ୍ଧ ।

ଆରେ ଆରେ ଗଉଡ଼ ତୁ ଏଡ଼େକ ନିର୍ଭୟ

ଆଜ ଜାଣିମା ନା ତୋର କେ ଅଛି ସହାୟ ।

କଂସ ପରା ଜୁଆଁଇକି ମାଇଲୁ ମୋହର

ଦୁଇ ନାତି ମଲେ ପୁଣି କପଟେ ତୋହର ।

ଏବେ ଯେ ମାଇଲୁ ମୋର ଅନେକ ସଇନ

ତୋତେ ମାରି ପାସୋରିବି ମନରୁ ଏମାନ ।

ଏମନ୍ତ ବୋଲିଣ କୋପେ ଗର୍ଜ୍ଜି ମହାବଳୀ

ବୋଇଲେ ତୋ ମାଂସ କାଟି ଦେବି ବିଶାବଳି ।

ସବୁ ଦୁଃଖ ପାସୋରିବି ଆଜ ତୋତେ ମାରି

ଛାମୁରେ ପଡ଼ିଛୁ କାହିଁ ଯିବୁ ତୁ ଉବୁରି ।

ଏତେ କହି ଜରାସନ୍ଧ ରାଜା କୋପଭରେ

ନଉସସ୍ର ବଳ ଧନୁ ଧରି ବାମ କରେ ।

ଶତେ କଙ୍କପକ୍ଷ ବାଣ ଗୁଣରେ ସନ୍ଧିଲା

ଆକର୍ଷଣ କରି ତାହା କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ବିନ୍ଧିଲା ।

ସହସ୍ରେ କତୁରି ବାଣ ଧନୁରେ ପୂରାଇ

ପୁଣି କୃଷ୍ଣ ହୃଦୟକୁ ବିନ୍ଧିଲା ତୁହାଇ ।

ନାରାଚ ଆସନ୍ତେ ଦୂରୁ ଦେଖି ନାରାୟଣ

ସାରଙ୍ଗ ଧନୁରେ ସନ୍ଧି ତୀକ୍ଷ୍‌ଣ ପଞ୍ଚବାଣ ।

ବିନ୍ଧନ୍ତେ ଚଳିଲା କାଣ୍ଡ ଗଗନରେ ଘୋଟି

ଜରାସନ୍ଧ ବାଣଯାକ ପକାଇଲେ କାଟି ।

ଧନୁ ରଥ ଦେଖି ଜରାସନ୍ଧ ପ୍ରଶଂସିଲା

ଭଲାରେ ଗଉଡ଼ କାହୁଁ ପାଇଲୁ ବୋଇଲା ।

ଧନୁର୍ଦ୍ଧର ପଣେ ଦେବା ପଟାନ୍ତର କିସ

ପାଞ୍ଚକାଣ୍ଡେ ପାଞ୍ଚସସ୍ର ବାଣ କଲୁ ନାଶ ।

ଏତେ ବୋଲି ଆପଣାର ଧନୁ କରେ ଟାଣି

ବାବଲ ଶର ସହସ୍ରେ ବିନ୍ଧିଲା ସେ ପୁଣି ।

ପୁଣି କ୍ରୋଧ ହୋଇ କଲା ନାନା ଶରବୃଷ୍ଟି

ଗୁଣନାଦେ କମ୍ପମାନ ଚରାଚର ସୃଷ୍ଟି ।

ଅବିଚ୍ଛିନ୍ନେ ବିନ୍ଧିଲା ସେ କୋଟି କୋଟି ଶର

ଆଦାନ ସନ୍ଧାନ ଜଣା ନ ଯାଏ ତାହାର ।

ସେ କାଳେ ମଣ୍ଡଳାକାର ଦିଶିଲା ତା ଧନୁ

ସୃଷ୍ଟିନାଶ ପାଇଁ କିବା ଉଦେ ହେଲେ ଭାନୁ ।

କତୁରି ନାରାଚ ଅଧାଚନ୍ଦ୍ର ତୀକ୍ଷ୍‌ଣମୁନା

କଙ୍କପତ୍ର ଆଦି ବାଣେ ବିନ୍ଧେ ଅକଳନା ।

ଶ୍ୟେନପକ୍ଷୀ ପ୍ରାୟେ ଉଡ଼ି ଅନ୍ତରୀକ୍ଷ ମାର୍ଗେ

ଚଳିଲେ ନାରାଚଗଣ ଧାଇଁ ଅଧାସ୍ୱର୍ଗେ ।

ସେ ବାଣ ଦେଖନ୍ତେ କୃଷ୍ଣ ବିନ୍ଧି କ୍ଷୁରକାଣ୍ଡ

ଦେହରେ ନ ବାଜି କାଟି କଲେ ଖଣ୍ଡ ଖଣ୍ଡ ।

ଅସ୍ତ୍ର ହତ ହେବା ଦେଖି ଜରାସନ୍ଧ କୋପେ

ପର୍ବତାସ୍ତ୍ର ବସାଇଲା କାଢ଼ି ନିଜ ଚାପେ ।

ମହାମନ୍ତ୍ର ପଢ଼ି ରାଜା ବିନ୍ଧିଲା ସେ ଶର

ଘୋଟିଲେ ଗଗନମାର୍ଗେ ଲକ୍ଷେ ଗିରିବର ।

ଯେସନେକ ପକ୍ଷିଗଣ ଉଡ଼ନ୍ତି ଗଗନେ

ତେସନ ଧାଇଁଲେ ଉଡ଼ି ସେ ପର୍ବତମାନେ ।

ତା ଦେଖି ପେଷିଲେ କୃଷ୍ଣ ବଜ୍ରଶର କାଢ଼ି

ମସୀଗୁଣ୍ଡା ହୋଇ ଗିରିମାନ ଗଲେ ଉଡ଼ି ।

ପୁଣି ଜରାସନ୍ଧ ରାଜା ପନ୍ନଗାସ୍ତ୍ର ଧରି

ଲକ୍ଷେ ନାଗ ପେଷିଲା ସେ ମହାମନ୍ତ୍ର ସ୍ମରି ।

ବିକରାଳ ମୂର୍ତ୍ତିଧରି କାଳସର୍ପ ଗଣ

ଧାମନ୍ତି ମୁଖରେ କରି ଗରଳ ବମନ ।

ଲହ ଲହ ଜିହ୍ୱା ଦିଶେ ମୁଖ ବିସ୍ତାରିତ

ଫୁଫୁକାର ଶବଦରେ ପୂରିଲା ଜଗତ ।

ଗରୁଡ଼ାସ୍ତ୍ର ପେଷିଲେ ତା ଦେଖି ବନମାଳୀ

କ୍ଷଣକେ ସେ ଅସ୍ତ୍ର ଦେଲା ସବୁ ସର୍ପ ଗିଳି ।

ଅସ୍ତ୍ର ପ୍ରତିହତ ହେବା ଜରାସନ୍ଧ ଦେଖି

ସତ୍ୱରେ ବିନ୍ଧିଲା ଅଗ୍ନିଶର ଗୁଣେ ଯୋଖି ।

ଘୋଟିଲା ଅନଳ ଶିଖା ସ୍ୱର୍ଗପୁର ଯାଏ

ଭୟେ ସ୍ୱର୍ଗ ଛାଡ଼ି ପଳାଇଲେ ଦେବତାଏ ।

ଜଳଚର ସ୍ଥଳଚର ଆଦି ଜୀବ ଯେତେ

ଅନଳ ତେଜରେ ତ୍ରାସ ପାଇଲେ ସମସ୍ତେ ।

ଏହା ଦେଖି ଜଳଧାରା ବାଣ କରେ ଘେନି

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ପେଷନ୍ତେ ଲିଭିଗଲା ସେ ବହନି ।

ପୁଣି କୋପେ ଜରାସନ୍ଧ ମେଘାସ୍ତ୍ର ପେଷନ୍ତେ

ବାୟବ୍ୟାସ୍ତ୍ରେ ଉଡ଼ାଇଲେ ତାହା ଜଗନ୍ନାଥେ ।

ଦେଖି ଜରାସନ୍ଧ ରାଜା ହୋଇ କୋପାନଳ

କୃତାନ୍ତକ ନାମେ ଶର ଧରି ତତକାଳ ।

ମନ୍ତ୍ରିଣ ପେଷିଲା କୋପେ କୃଷ୍ଣ ନାଶ ପାଇଁ

ବାରୁଣାସ୍ତ୍ରେ ତାହା ନିବାରିଲେ ଲକ୍ଷ୍ମୀସାଇଁ ।

ଦେଖି କୋପେ ଥରହର ମଗଧ ନୃପତି

ଆକ୍ରୋଶି ଧଇଲା କରେ ଟେକି ବ୍ରହ୍ମଶକ୍ତି ।

ତିନିଥର ବୁଲାଇ ସେ ଅମୋଘ ଶକ୍ତିକି

ମଲୁରେ ଗଉଡ଼ ବୋଲି ଫିଙ୍ଗିଲା ସେ ଡାକି ।

ଅକାରଣ ଅସ୍ତ୍ର କଲା ସଂକୋଚନ ବାଳ

ସେ ଶକ୍ତି ଘୋଟିଲା ସ୍ୱର୍ଗ ମଞ୍ଚ ରସାତଳ ।

ମହା ଭଇରବ ରୂପେ ଆସନ୍ତେ ସେ ଧାଇଁ

ହନୁମାନ ଦେଖିଲେ ତା ରଥଧ୍ୱଜେ ଥାଇ ।

ମାରୁତି ବୋଇଲେ ଦେବ ଶୁଣିମା ଗୋବିନ୍ଦ

ବ୍ରହ୍ମଶକ୍ତି ପେଷିଲାଟି ଏବେ ଜରାସନ୍ଧ ।

ଏ ଶକ୍ତି ମୁଖରୁ କେହି ନ ପାରଇ ବଞ୍ଚି

ଅକାରଣେ ଗଞ୍ଜି ନୋହି ଚାଲ ଯିବା ଘୁଞ୍ଚି ।

ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷେ ଧର୍ମଦେବତା ଏ ଶକତି ଜାଣ

ସେ ପିଠି ଦିଅଇ ତାର ନ ଘେନଇଁ ପ୍ରାଣ ।

ମାରୁତି ମୁଖରୁ ଏହା ଶୁଣି ଜଗନ୍ନାଥ

ଦାରୁକକୁ ଆଜ୍ଞା ଦେଲେ ଲେଉଟାଅ ରଥ ।

ବ୍ରହ୍ମଶକ୍ତି ପେଷିଅଛି ଜରାସନ୍ଧ ଦମ୍ଭେ

ପିଠି ଦେଇ ବଞ୍ଚାଇବା ସେ ଅସ୍ତ୍ରକୁ ଆମ୍ଭେ ।

ଗୋବିନ୍ଦ ଆଜ୍ଞାରେ ରଥ ଲେଉଟାଇ ଖରେ

ଦାରୁକ ରଖିଲେ ନେଇ ପାଞ୍ଚତ୍ରୋଶ ଦୂରେ ।

ଶୁଣ ହୋ ପରୀକ୍ଷ ରାଜା ଶୁକମୁନି ଭାଷି

ଲେଉଟି ରହିଲା ଶକ୍ତି ଜରା ତ୍ରୋଣେ ପଶି ।

ଦେଖିଣ ଚକିତ ହେଲା ମଗଧ ଈଶ୍ୱର

ସଇନକୁ ଚାହିଁ ବୋଲେ ଗୋଡ଼ାଅ ସତ୍ୱର ।

ଯେ ଯାହାର ସୈନ୍ୟବଳ ଘେନିଯାଅ ବେଗେ

ପଳାଇ ଯାଉଛି କୃଷ୍ଣ ଓଗାଳିବ ଆଗେ ।

ଏ ଗଉଡ଼ ଟୋକା କେତେ ଗର୍ବେ କହୁଥିଲା

ବ୍ରହ୍ମଶକ୍ତି ଦେଖି ଭୟେ ପିଠି ଦେଇ ଗଲା ।

ମୋ ଶପଥ ମାନି କେହୁ ଉପ୍ରୋଧ ନ କର

ସମଦଣ୍ଡ ଘେନି ଯାଇ ଶତ୍ରୁକୁ ସଂହାର ।

ରାମକୃଷ୍ଣ ଆଣି ମୋର ଛାମୁରେ ଯେ ଦେବ

ଠାକୁର ହୋଇ ମୋ ଠାରୁ ପୂଜା ସେ ପାଇବ ।

ଅନେକ ଧନ ଭଣ୍ଡାର ରତ୍ନକୋଷ ଦେବି

ଭୃତ୍ୟପଣ କରି ତାର ପାଦେ ସେବିଥିବି ।

ଜରାସନ୍ଧ ମୁଖୁ ଶୁଣି ଏସନକ ଆଜ୍ଞା

ରାଜାଗଣେ ବାହାରିଲେ କରିଣ ପ୍ରତିଜ୍ଞା ।

କରେ ନାନା ଶସ୍ତ୍ର ଧରି ଧାମନ୍ତି ସକଳେ

କେ କାହାକୁ ପଛକରି ଆଗ ହୋଇ ଚଳେ ।

ଥୋକେ ଦୂର ବାଟେ ଥିଲେ ଜଗନ୍ନାଥେ ରହି

ଆଗୁଆଣି ଥାଟ ତାଙ୍କୁ ଭେଟିଲେକ ଯାଇ ।

ଯେ ଯାହାର ଅନୁରୂପେ ଅସ୍ତ୍ର ଶସ୍ତ୍ର ଧରି

ଶ୍ରୀଜଗନ୍ନାଥଙ୍କୁ ବେଢ଼ି ଶତେପୁର କରି ।

ପ୍ରତିଜ୍ଞା କରି ମାରନ୍ତି ଶସ୍ତ୍ର କୋଟି କୋଟି

ବର୍ଷାକାଳେ ମେଘ ଯେହ୍ନେ ବରଷଇ ଘୋଟି ।

ଦିବସେ ଅନ୍ଧାର ନ ଦିଶିଲେ ଦିନମଣି

ବୀରଙ୍କର ପାଦଘାତେ କମ୍ପଇ ଧରଣୀ ।

ସୈନ୍ୟ ଆଗମନ ଦେଖି ଜଗନ୍ନାଥ ସ୍ୱାମୀ

ମନଭେଦୀ ନାରାଚକୁ କାଢ଼ି ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ ।

ମନ୍ତ୍ରିର ବାଣକୁ ଆଜ୍ଞା ଦେଲେ ଲକ୍ଷ୍ମୀସାଇଁ

ରଥ ଗଜ ଅଶ୍ୱ ସବୁ ଛେଦ ବେଗେ ଯାଇ ।

ପୁଣି ହିଁ ଚକ୍ରକୁ ଆଜ୍ଞା ଦେଲେ ଦେବରାୟ

ସଜ୍ଜନଙ୍କୁ ରକ୍ଷା କରି ଦୁଷ୍ଟ କର କ୍ଷୟ ।

ଆଜ୍ଞା ପାଇ ଚଳିଗଲେ ଚକ୍ର ମନଭେଦି

ହାତୀ ରଥୀ ପଦାତିଙ୍କି ପକାଇଲେ ଛେଦି ।

ମର୍ଭୁତ ସହସ୍ର ଲକ୍ଷ କୋଟି ଶତ ଦଶ

ଏକ ଏକ ପ୍ରହାରକେ ଗଲେ ସବୁ ନାଶ ।

ପ୍ରଚଣ୍ଡ ବାତରେ ଯେହ୍ନେ ଲୋଟେ ରମ୍ଭାବନ

ତେସନ ପଡ଼ିଲେ ତହିଁ ଜରାସନ୍ଧ ସୈନ୍ୟ ।

ବହିଲା ରକତନଦୀ ତ୍ରିତାଳ ଉତ୍ସର୍ଗେ

ଇନ୍ଦ୍ର ଆଦି ଦେବଗଣ ଦେଖୁଛନ୍ତି ସ୍ୱର୍ଗେ ।

ଶୃଗାଳ ବାୟସ ଶ୍ୱାନ ବୃକ ଗୃଧ୍ର ପକ୍ଷୀ

ରଣସ୍ଥାନେ ବିହରିଲେ ରକ୍ତମାଂସ ଭକ୍ଷି ।

କଙ୍କାଳୀ ବେତାଳୀ ଚଣ୍ଡୀ ଅଶେଷ ଚାମୁଣ୍ଡା

ଜିହ୍ୱା ଲହଲହ କରେ ଖପର ଯେ ଖଣ୍ଡା ।

ମେଦମେଦା ମାଂସ ଖାଇ ହେଲେ ମତୁଆଳି

ନାଚନ୍ତି ଆନନ୍ଦ ମନେ ଦେଇ ହୁଳହୁଳି ।

ତଡ଼କୀ ଘୁମୁରା କଡ଼ା କୁଣ୍ଡଳୀ ଦାଉଣ୍ଡି

ମଦିରା ଭୋଳେ ଖେମଟା ନାଚି ନାଚଖଣ୍ଡି ।

ନାଚନ୍ତି କବନ୍ଧ ଲକ୍ଷକୋଟି ରଣରଙ୍ଗେ

ଅଶ୍ୱ ଗଜ ପଦାତିଏ ପଡ଼ି ଏକ ଯୋଗେ ।

କର ଚରଣ ତାହାର ଛାଡ଼ିଲା ଅଙ୍ଗରୁ

କା ଅଣ୍ଟା ଛିଡ଼ିଲା କାର ଭଗ୍ନ ହେଲେ ଉରୁ ।

ଏସନ ପ୍ରାଭବ ପାଇଲେ ଯେ ସୈନ୍ୟବଳ

ଏକା ଚକ୍ର ମନଭେଦୀ ଛେଦିଲେ ସକଳ ।

ଷଡ଼ଯୁଣ ପରିଯନ୍ତେ ତିଳେ ନାହିଁ ଛଡ଼ା

ପର୍ବତ ସମାନେ ତହିଁ ପଡ଼ିଅଛି ମଡ଼ା ।

ଚାରିଊଣା ଲକ୍ଷେ ରାଜା ଅସଂଖ୍ୟକ ଥାଟ

ପ୍ରାଣ ଭୟେ ପଳାଇଲେ ଖୋଜି ଯେଝା ବାଟ ।

କେତେ ମଲେ କେତେ ବର୍ତ୍ତିଗଲେ ପ୍ରାଣ ପାଇ

ଅସଂଖ୍ୟ ସଇନବଳ ଗଣନା ଯେ ନାହିଁ ।

ଏହା ଦେଖି ଆନନ୍ଦରେ ହସି ପଦ୍ମମୁଖ

ମୁଖେ ଭରି ବଜାଇଲେ ପାଞ୍ଚଜନ୍ୟ ଶଙ୍ଖ ।

ଜୟ ଧ୍ୱନିକରି ଦେବେ ପୁଷ୍ପ ବରଷିଲେ

ଦେବର୍ଷି ମହର୍ଷିଗଣ ଆନନ୍ଦ ହୋଇଲେ ।

ଜୟଯୁକ୍ତ କୃଷ୍ଣଙ୍କର ଚରଣ କମଳେ

ଅଚ୍ୟୁତ ଦାସର ମନ ରହୁ ସବୁକାଳେ ।

ଏଥୁ ଅନନ୍ତରେ ପୁଣି ଶୁକ ତପୋବନ୍ତ

ବୋଇଲେ କହିବା ଶୁଣ ଅଭିମନ୍ୟୁ ସୁତ ।

ଦକ୍ଷିଣ ଦିଗ ସଂଗ୍ରାମେ ବଳରାମ ଥିଲେ

ରୁକ୍ମଣ ତୁଲେ ଅନେକ ସଂଗ୍ରାମ ସେ କଲେ ।

ବାରସହସ୍ର ରାଜାଙ୍କ ଚତୁରଙ୍ଗ ବଳ

ଏକମୁଖ ହୋଇକରି ବେଢ଼ିଲେ ସକଳ ।

କୋପେ ପରିଘାଇ ନାନାଶସ୍ତ୍ର ବରଷନ୍ତି

ଛେଲ ଚକ୍ର ଭିନ୍ଦିପାଳ ପରିଘ ଶକତି ।

ମୁଦ୍‌ଗର ପରଶୁ ଶୂଳ ଭାଲି କାଣ୍ଡ ଖଣ୍ଡା

ପ୍ରହାର କରନ୍ତି ରରେ ନାଚି ପରଚଣ୍ଡା ।

ରଥୀ ମହାରଥୀ ସର୍ବେ ଏକରୁଣ୍ଡ ହୋଇ

ଯେ ଯାହାର ଅସ୍ତ୍ର ଶସ୍ତ୍ର ମାରନ୍ତି ତୁହାଇ ।

ସଂଗ୍ରାମେ ଅପରାଜିତ ପ୍ରଭୁ କାମପାଳ

ଯା ଅଙ୍ଗରେ ପୂରିଅଛି କୋଟି ସିଂହବଳ ।

କାଦମ୍ୱରୀ ପାନେ ସଦା ଭୋଳ ଯାର ମତି

ଅଷ୍ଟାଙ୍ଗ ଯୋଗରେ ସିଦ୍ଧ ନିରଞ୍ଜନ ଜ୍ୟୋତି ।

ସୌନନ୍ଦ ମୂଷଳ ହଳ ଧରି ବେନି ହସ୍ତେ

ବିଜେ କରିଛନ୍ତି ସ୍ୱାମୀ ତାଳଧ୍ୱଜ ରଥେ ।

ନୃପତିମାନଙ୍କୁ ରାମ ନଜରେ ନ ଗଣି

ରୁକ୍ମଣ ଆଗରେ ରଥ ଟେକାଇଲେ ଆଣି ।

ଭୀଷ୍ମକନନ୍ଦନ ତାଙ୍କୁ ସମ୍ମୁଖରେ ଦେଖି

ସହସ୍ରେ ବାଣ ବିନ୍ଧିଲା ଉପ୍ରୋଧି ଉପେକ୍ଷି ।

ପୁଣି ହସ୍ତବ୍ୟଗ୍ରେ ଶତ ନାରାଚ ପୂରାଇ

କାମପାଳ ଉପରକୁ ବିନ୍ଧିଲା ନିଠାଇ ।

ଚାହୁଁ ଚାହୁଁ ପାଞ୍ଚସସ୍ର ବାଣ ପୁଣି ଧରି

ହୃଦୟକୁ ଲକ୍ଷ୍ୟକରି ବିନ୍ଧିଲା ଓଟାରି ।

ସେ ବାଣ ଆସନ୍ତେ ଦୂରୁ ଦେଖି କାମପାଳ

ଧନୁ ଧରି ଛାଡ଼ିଲେ ସେ ଲାଙ୍ଗଳ ମୂଷଳ ।

ସେ ଧନୁ ଗୁଣରେ ସନ୍ଧି ସାତଗୋଟି କାଣ୍ଡ

ରୁକ୍ମଣ ନାରାଚ କାଟି କଲେ ଖଣ୍ଡ ଖଣ୍ଡ ।

ପୁଣି ସେ ବାବଲ ଶର ଶତେକ ସନ୍ଧିଲେ

ରୁକ୍ମଣ ବକ୍ଷକୁ ଲକ୍ଷ୍ୟ କରି ଛାଡ଼ିଦେଲେ ।

ସେ ବାଣ ପକ୍ଷୀଙ୍କ ପ୍ରାୟେ ଅନ୍ତରୀକ୍ଷେ ଚଳି

ସେହ୍ନା ଫୁଟି ରୁକ୍ମଣର ହୃଦେ ଗଲା ଗଳି ।

ପୁଣି ପାଞ୍ଚବାଣ ବିନ୍ଧି ରୋହିରୀ ଶିଷ୍ୟ

ସାରଥି ସହିତେ ବଧ କଲେ ଚାରି ଅଶ୍ୱ ।

ବିରଥୀ ହୁଅନ୍ତେ କ୍ରୋଧେ ଭୀଷ୍ମକର ବଳା

ରଥରୁ ଡେଇଁଲା କରେ ଘେନି ଖଡ଼୍‌ଗଫଳା ।

ପ୍ରବେଶ ହୋଇଣ ବଳଦେବଙ୍କ ଛାମୁରେ

ବାହାନାଦ କରି ବୀର ରେରେକାର କରେ ।

ରୁକ୍ମଣ ଆସନ୍ତେ ଦୂରୁ ଦେଖି ହଳପାଣି

ବାବଲ ନାରାଚ ଗୁଣେ ବସାଇଲେ ଆଣି ।

ମନ୍ତ୍ରିଣ ପେଷନ୍ତେ ବାଣ ଅନ୍ତରୀକ୍ଷେ ଗଲା

ରୁକ୍ମଣ ହସ୍ତରୁ ଖଡ଼୍‌ଗଫଳା କାଟିଦେଲା ।

ଖଡ଼୍‌ଗଫଳା ଭଗ୍ନହେବା ଦେଖି ସେ ରୁକ୍ମଣ

ଯୁଦ୍ଧ ଛାଡ଼ି ପଳାଇଲେ ନିରସ୍ତ୍ର ହୋଇଣ ।

ରୁକ୍ମଣ ପଳାଇଯାନ୍ତେ ମୃଗସେନ ଦେଖି

ବଳରାମ ଆଗେ ଉଭାହେଲା ରଥ ଟେକି ।

ଷାଠିଏ ସହସ୍ର ବଳ ଧନୁ ଧରି କରେ

ମହାମେଘ ପରାୟ ସେ ଗର୍ଜିଲା କ୍ରୋଧରେ ।

ତା ସଙ୍ଗେ ମିଳିଲା ଆସି କଳିଙ୍ଗ ରାଜନ

ନବଲକ୍ଷ ମତ୍ତଗଜ ସଙ୍ଗେ ଘେନାଇଣ ।

ଦୁଇ ରାଜା ମିଶି ରୁକ୍ମଣକୁ ଆବୋରିଲେ

ଅନେକ ଭୂୟାଁ ଭୂପାଳ ଛନ୍ତି ତାଙ୍କ ତୁଲେ ।

ଯେ ଯାହାର ଅସ୍ତ୍ର ଶସ୍ତ୍ର ଧରି ନିଜ କରେ

କ୍ରୋଧ ହୋଇ ପ୍ରହାରିଲେ ରାମଙ୍କ ଉପରେ ।

ବିଶ୍ୱରୂପ ଧରିଛନ୍ତି ପ୍ରଭୁ କାମପାଳ

ତେଜ ବିରାଜଇ ଯେହ୍ନେ ପ୍ରଳୟ ଅନଳ ।

ଯେତେ ଶସ୍ତ୍ର ପ୍ରହାରିଲେ ପ୍ରଭୁ ଅଙ୍ଗେ ପଡ଼ି

ପର୍ବତେ ସୋରିଷ ପ୍ରାୟେ ବାଜି ପଡ଼େ ଝଡ଼ି ।

ଦଣ୍ଡେ ପରିଯନ୍ତେ ସର୍ବେ କଲେ ଶରବୃଷ୍ଟି

ଗୁଣନାଦ ଶବଦରେ କମ୍ପେ ନବସୃଷ୍ଟି ।

ଦଲ ଦଲ ନବସୃଷ୍ଟି ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ହିଁ ସାତ

ଯୁଗାନ୍ତ କାଳରେ ଯେହ୍ନେ ପଡ଼ଇ ନିର୍ଘାତ ।

ଏକା କାମପାଳ ସର୍ବେ ବିନ୍ଧୁଛନ୍ତି ବାଣ

ସଂଗ୍ରାମେ ବିଶ୍ରାମ ନାହିଁ ତୁଚ୍ଛା ହେଲା ତୂଣ ।

ଫୁଟିଣ ରହିଲେ ନୃପେ ମନେ ଲଜ୍ଜାପାଇ

ପାଶୁପତ ଶର ସନ୍ଧି ରେବତୀର ସାଇଁ ।

ଅସ୍ତ୍ରକୁ ତିଆରି କର୍ଣ୍ଣେ କହି ମନ୍ତ୍ର ଗୋଟି

ବୋଇଲେ ରାଜାମାନଙ୍କ ଶିର ଦିଅ କାଟି ।

ଆଜ୍ଞା ପରମାଣେ ପାଶୁପତ ଶର ଗଲା

ଅନେକ ନୃପତି ଶିର ଛେଦି ପକାଇଲା ।

ରଥ ଗଜ ପଦାତିକ ମଲେ ଅପ୍ରମିତ

ଯେ ଆଗେ ପଡ଼ିଲା ତାର ଘେନିଲା ଜୀବିତ ।

ମହାଗୋଳ ଧନ୍ଦୋଳ ଯେ ହେଲା ଅପ୍ରମାଣ

ପର ଆପଣା ବୋଲିଣ ନୋହିଲେ ବାରଣ ।

ମୃଗସେନ ଯେ କଳିଙ୍ଗସେନ ଦୁଇ ରାଜା

ଦେଖିଣ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ ଅସ୍ତ୍ର କଲେ ତେଜ୍ୟା ।

ଶସ୍ତ୍ରଛାଡ଼ି ଥୋକେ ସୈନ୍ୟ ଅପସରି ଗଲେ

ବଳରାମ ବାଣାଘାତେ ଥୋକେ ସୈନ୍ୟ ମଲେ ।

ସେନାଏ ଭାଜିଲେ ଯହୁଁ ଅସ୍ତ୍ର ଶସ୍ତ୍ର ଛାଡ଼ି

ପାଶୁପତ ଶର ତ୍ରୋଣେ ରହିଲା ବାହୁଡ଼ି ।

ଦେଖି ବଳରାମ ସ୍ୱାମୀ ହୋଇଣ ହରଷ

ବାହୁଡ଼ି ମିଳିଲେ ଯାଇ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କ ପାଶ ।

ଗୋବିନ୍ଦ ସୁରଥ ଦୁହେଁ ଦେଖିଣ ଆନନ୍ଦେ

ନମସ୍କାର କଲେ ଉଠି ବଳରାମ ପାଦେ ।

ତିନିଭାଇ ଏକ ସ୍ଥାନେ ବସି ମନତୋଷେ

ଯେ ଯାହା ସମର କଥା କହନ୍ତି ହରଷେ ।

ହରିବଂଶ ପୁରାଣ ଏ ସୁଧାସାର ଗୀତ

ଧାଡ଼ି ଖଣ୍ଡରେ ପ୍ରଥମ ଅଧ୍ୟାୟ ଚରିତ ।

ଶ୍ରବଣେ ଶୁଣିଲେ ସର୍ବ ପାପ ହୁଏ ଧ୍ୱଂସ

ଅନାୟାସେ ଲାଭ ହୁଏ ବଇକୁଣ୍ଠ ବାସ ।

ଅପୁତ୍ରିକ ପୁତ୍ର ପାଏ ଏ ପୁରାଣ ଶୁଣି

କହଇ ଅଚ୍ୟୁତ ଦାସ କବି ଗୀତେ ଭଣି ।

ବିଷ୍ଣୁ କାମପାଳ ପାଦେ ସଦା ମୋର ସେବା

ଏ ଦୀନଜନକୁ ପ୍ରଭୁ ଗତି ମୁକ୍ତି ଦେବା ।

ଶୁକ ବୋଲନ୍ତି ଯେ ଶୁଣ ଅଭିମନ୍ୟୁ ଚାଟ

ବଳରାମ ଭୟେ ଭାଜି ପଳାଇଣ ଥାଟ ।

ଜରାସନ୍ଧ ନୃପତିର ଛାମୁରେ ମିଳିଲେ

ସଂଗ୍ରାମ ବାରତା ସବୁ ବୁଝାଇ କହିଲେ ।

ସାବଧାନ ହୋଇ ତୁମ୍ଭେ ଶୁଣ ନୃପନିଧି

ସମରେ ବିନାଶ ଗଲା ତୁମ୍ଭର ସମୃଦ୍ଧି ।

ଜମ୍ୱୁଦ୍ୱୀପ ମଧ୍ୟେ ତୁମ୍ଭେ ରାଜ ଶିରୋମଣି

ଛୟାଣୋଇ ସସ୍ର ରାଜା ବନ୍ଦୀ କଲ ଜିଣି

ଯେ ତୁମ୍ଭର ବୈରୀ ସେହି ସମସ୍ତଙ୍କ ବାଦୀ

ତବ ଆଜ୍ଞା ପରମାଣେ ଗଲୁ ତାକୁ ସାଧି ।

ଅସଂଖ୍ୟ ସଇନ ଆମ୍ଭେ ସେ ତିନିହେଁ ଏକା

ରଥ ଗଜ ସୈନ୍ୟ କେହି ସଙ୍ଗେ ନାହିଁ ସଖା ।

ତୁମ୍ଭର ପରାଏ ରାଜା ରଣରଙ୍ଗେ ପଶି

କିଛି କାର୍ଯ୍ୟ ନ ପାଇଲ ଏତେ ସୈନ୍ୟ ନାଶି ।

ମୂଷଳ ବେଣ୍ଟକୁ ଗଜଦନ୍ତ ସାଜିଆଣି

ହାନିଲାଭ ଦୁଇ କଥା ନ ପାରିଲ ଜାଣି ।

ସବୁ ରାଜାଙ୍କର ଥିଲେ ଯେତେ ସୈନ୍ୟବଳ

ରଥ ଗଜ ଆଦି କରି ପଡ଼ିଲେ ସକଳ ।

ଲୋକେ ଅପବାଦ ପୁଣି ଆପଣାର ବ୍ୟଥା

କ୍ଷତ୍ରିୟ ନିନ୍ଦିବେ ନିଶ୍ଚେଁ ଶୁଣିଲେ ଏ କଥା

ଚତୁରଙ୍ଗ ସେନା ରଥୀ ମହାରଥୀ ଥାଇ

ତିନିଜଣଙ୍କୁ ତ ଜିଣି ନ ପାରିଲା କେହି ।

ରାଜାମାନଙ୍କର ମୁଖୁଁ ଏ ବଚନ ଶୁଣି

କ୍ରୋଧ ହୋଇ ଜରାସନ୍ଧ ବୋଲେ ଶିରଝୁଣି ।

ଦେଖ ମୋ ପ୍ରତିଜ୍ଞା ଆଜ କରି ଘୋର ରଣ

ଜୀବିତେ ବାନ୍ଧିବି ଗଉଡ଼ଙ୍କୁ ଏହିକ୍ଷଣ ।

ତୁମ୍ଭେ ସକଳ ନୃପତି ଥାଅ ମୋର ପଛେ

କିପରି ମୋ କ୍ଷତ୍ରିପଣ ଦେଖିବ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷେ ।

ଏତେ ବୋଲି ଗରଜିଣ କୋପେ ମହାବଳୀ

ବୋଲେ ସେ ତିନିଙ୍କି ଆଜ ଦେବି ବିଶାବଳି ।

ମୋ ଛାମୁରେ ଯେବେ ଯାଇ ନ ଥାନ୍ତା ପଳାଇ

ଏତେବେଳେ ଯାଏ କିପାଁ ରହିଥାନ୍ତେ ଜୀଇ ।

ଗର୍ବିତ ପଣରେ ଆସି ଯୁଦ୍ଧ କରୁଥିଲା

ବ୍ରହ୍ମଶକ୍ତି ଦେଖି ଭୟେ ପିଠିଦେଇ ଗଲା ।

ଅମୋଘ ସେ ବ୍ରହ୍ମଅସ୍ତ୍ର ଧର୍ମ ନ ଛାଡ଼ଇ

ପିଠିଦେଇ ଗଲେ ଆପେ ବାହୁଡ଼ି ଆସଇ ।

ତେଣୁ ବଳେ ପଳାଇଲା ମୋ ଆଗରୁ ଫିଟି

ଆଉବେଳେ ଦେଖାଦେଲେ ନ ଯିବ ଲେଉଟି ।

ଏତେ କହି ଜରାସନ୍ଧ ଧୂଆଁଇଲା ଯାନ

କରେ ଧରି ନଉସସ୍ର ବଳ ଶରାସନ ।

ପବନ ସମାନ ରଥ ଚଳଇ ପ୍ରଖରେ

ଶାଣଦିଆ କାଣ୍ଡ ବାଛି ଧରିଅଛି କରେ ।

ଅସଂଖ୍ୟ ସୈନ୍ୟ ଗୋଡ଼ାଇଛନ୍ତି ତାର ପଛ

ସବୁରି ଆଗରେ ଚଳେ ସଙ୍କୋଚନ ବତ୍ସ ।

ବେନିପାର୍ଶ୍ୱେ ଅଙ୍ଗବଳ ସତାଇଶ କ୍ଷୌଣୀ

ଶୁକ ବୋଲନ୍ତି ଯେ ଶୁଣ ପରୀକ୍ଷ ନୃମଣି ।

ଥୋକେ ଦୂରେ ବଳରାମ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ସୁରଥ

ଶସ୍ତ୍ର ଧରି ରହିଛନ୍ତି ଚଢ଼ି ଯେଝା ରଥ ।

ମହାଘୋର ସଂଗ୍ରାମକୁ ନାହିଁ ତାଙ୍କ ଭୀତି

ଏ ସମୟେ ଆସି ଜରାସନ୍ଧ ନରପତି ।

ସେ ଯହିଁ ଅଛନ୍ତି ତହିଁ ଥୁଆଇଲା ରଥ

ହସ୍ତ ଟେକି ଗୋବିନ୍ଦଙ୍କୁ ଦେଖାନ୍ତି ସୁରଥ ।

ପଛକତି ଧାଇଁଛନ୍ତି ଚତୁରଙ୍ଗ ବଳ

ବନ୍ଧ ଭଗ୍ନ ହେଲେ ଯେହ୍ନେ ମାଡ଼ିଆସେ ଜଳ ।

ତେସନ ପ୍ରକାରେ ସୈନ୍ୟ ଆସୁଛନ୍ତି ମାଡ଼ି

ଅନେକ ଦୂର ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଲାଗିଅଛି ଧାଡ଼ି ।

ଖଣ୍ଡେଦୂରୁ ଗୋବିନ୍ଦଙ୍କୁ ଦେଖି ଜରାସନ୍ଧ

ବୋଲେ ଆରେ ଗଉଡ଼ ତୁ ଅଟୁ ବଡ଼ ମନ୍ଦ ।

ସାମାନ୍ୟ ଶତ୍ରୁ ବୋଲି ମୁଁ ଦୟାକଲି ତୋତେ

ତେଣୁ ସିନା ଏତେ ସରି କଲୁରେ ତୁ ମୋତେ ।

ଏଡ଼େ ବଡ଼ଥାଟ ନାଶଗଲା ତୋର ଯୋଗେ

ଏତେ ବୋଲି ଶତେବାଣ ବିନ୍ଧିଲା ସେ ରାଗେ ।

ରାଜାମାନଙ୍କୁ ବୋଇଲା ସର୍ବେ ଧନୁ ଧରି

ବ୍ରହ୍ମାସ୍ତ୍ର ଏହାଙ୍କୁ ପେଷ କିଛି ନ ବିଚାରି ।

ଏ ତିନି ଏଠାରୁ ଯେହ୍ନେ ନ ଯିବେ ବରତି

ତେମନ୍ତ ପ୍ରକାରେ ମାର ବେଢ଼ି ଚଉକତି ।

ଏତେ ବୋଲି ଜରାସନ୍ଧ ଝିଙ୍କି ଶରାସନ

ବଳରାମ ଉପରକୁ ବିନ୍ଧିଲା ମାର୍ଗଣ ।

ଧାତିକାରେ ସହସ୍ରେକ ନାରାଚ ପୂରାଇ

ସୁରଥକୁ ବିନ୍ଧିଲା ସେ କୋପମୁଖ ହୋଇ ।

ନାରାଚ ଆସନ୍ତେ ଦୂରୁ ଦେଖି ଚକ୍ରପାଣି

କାଟି ଖଣ୍ଡ ଖଣ୍ଡ କଲେ ଶାର୍ଙ୍ଗଧନୁ ଟାଣି ।

ଦେଖି ଜରାସନ୍ଧ କ୍ରୋଧ ବଢ଼ଇ ଦ୍ୱିଗୁଣ

ନିମିଷକେ ବରଗିଲା ତିନିଶତ ବାଣ ।

ପୁଣି ସହସ୍ରେକ ବାଣ ଧନୁରେ ପୂରାଇ

ଚାହୁଁ ଚାହୁଁ ବିନ୍ଧିଲେ ସେ କୋପମୂର୍ତ୍ତି ହୋଇ ।

ସେ କାଳେ ତା ଅଙ୍ଗ ତେଜ ଦିଶିଲା କରାଳ

ପ୍ରଳୟ କାଳରେ ଯେହ୍ନେ ଘୋଟଇ ଅନଳ ।

ଜରାସନ୍ଧ କୋପ ଦେଖି ସକଳ ସଇନି

ନିର୍ଭୟରେ ପ୍ରହାରିଲେ ନାନାଶସ୍ତ୍ର ଘେନି ।

ରଥଗଜ ପଦାତି ଯେ ଅଶ୍ୱ ଅପ୍ରମାଣ

ଏକମୁଖ ହୋଇ ସର୍ବେ କଲେ ଘୋରରଣ ।

ଜଣକେ ସହସ୍ର ଶତ ଦଶ ବିଂଶ ବିନ୍ଧି

ସେ ତିନି ଭାଇଙ୍କ ରଥ ଗତି ଦେଲେ ରୁନ୍ଧି ।

ବୀରଙ୍କ ଚରଣାଘାତେ ପୃଥ୍ୱୀ ଟଳମଳ

ବାଣେ ବାଣ ଘଷି ହୋଇ ଉଠିଲା ଅନଳ ।

ମାର ମାର ଧର ଧର ଶବଦ ପ୍ରଚଣ୍ଡ

ବୀରଙ୍କର ସିଂହନାଦେ କମ୍ପିଲା ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ।

ହାତୀ ରଥୀ ମହାରଥୀ ପଦାତି ସହିତେ

ବିନ୍ଧନ୍ତି ଯେ ଯାହା ବାଣ ଘେନି ଅବିରତେ ।

ଆକାଶରେ ପୂର୍ଣ୍ଣ ହେଲା ଶର କୋଟି କୋଟି

ଦିବସେ ଅନ୍ଧାରମୟ ନ ଦିଶଇ ସୃଷ୍ଟି ।

ମହା ଘୋର ମେଘ ଯେହ୍ନେ ବରଷଇ ପାଣି

ଅସ୍ତ ହେଲା ପ୍ରାୟେ ଲୀନ ହେଲେ ଦିନମଣି ।

ଘୋରନିଶା ପ୍ରାୟେ ସୃଷ୍ଟି ଦିଶଇ ଅନ୍ଧାର

କାହାରି ନେତ୍ରକୁ କିଛି ନୋହିଲା ଗୋଚର ।

ବଳରାମ ନ ଜାଣିଲେ ସୁରଥର ଗତି

ସୁରଥ ବୋଇଲା ଅବା ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ନାହାନ୍ତି ।

ରଥୀଙ୍କର ନୟନକୁ ସାରଥି ନ ଦିଶେ

ସାରଥି ବିଚାରେ ରଥେ ନାହାନ୍ତି କି ଅଶ୍ୱେ ।

କେବଳ ଶୁଭଇ ମୁଖରଡ଼ି ଗୁଣଘୋଷ

ନିର୍ଘାତ ପରାୟେ ବାଣ ପଡ଼େ ଚଉପାଶ ।

ଛୟାଣୋଇ ସସ୍ର ରାଜା ଏକମୁଖ ହୋଇ

ରାମ କୃଷ୍ଣ ସୁରଥକୁ ବିନ୍ଧନ୍ତି ତୁହାଇ ।

ଶୁକ ବୋଲନ୍ତି ଶୁଣ ହେ ପରୀକ୍ଷ ନୃପତି

ଅନେକ ସଂଗ୍ରାମ କରେ ମଗଧାଧିପତି ।

ହସ୍ତୀଙ୍କର ଗରଜନ ରଥଘୋଷ ରଡ଼ି

ପଦାତିଙ୍କ ପାଦଧ୍ୱନି ଅଶ୍ୱ ତଡ଼ବଡ଼ି ।

ଭୟଙ୍କର ଶସ୍ତ୍ରପାତ ମୁଖରାବ ଗୋଳ

ବୀରଙ୍କର ସିଂହନାଦେ କମ୍ପେ ଭୂମଣ୍ଡଳ ।

ଜରାସନ୍ଧ ଆଦିକରି ଯେତେକ ନୃପତି

ଯେ ଯାହାର ମତେ ଧାଇଁଆସି ଶୀଘ୍ରଗତି ।

ରାମ କୃଷ୍ଣ ସୁରଥକୁ ଧରିବା ମାନସେ

ବେଢ଼ିଲେ ସହସ୍ର ପୁର କରି ଚଉପାଶେ ।

ଏକ ଯୋଗେ ବେଢ଼ନ୍ତେ ସେ ଚତୁରଙ୍ଗ ଥାଟ

ସୂଚିମୁନ ଭେଦିବାକୁ ନ ରହିଲା ବାଟ ।

ଚାରି ଊଣା ଲକ୍ଷେରାଜା ଅସଂଖ୍ୟ ସଇନି

ପ୍ରହାର କରନ୍ତି କୋପେ ନାନାଶସ୍ତ୍ର ଘେନି ।

ଏସନ କଟାଳ ଯହୁଁ ଗଲା ଜରାସନ୍ଧ

ସୁଦର୍ଶନ ଚକ୍ର କରେ ଧଇଲେ ଗୋବିନ୍ଦ ।

କୋଟିଏ ସୂର୍ଯ୍ୟର ତେଜ ଯେ ଅଙ୍ଗେ ବହଇ

କ୍ଷଣକରେ ଚରାଚର ସୃଷ୍ଟି ପାରେ ଦହି ।

ସେ ଚକ୍ର ଧଇଲେ ଯହୁଁ ଦେବ ନାରାୟଣ

ହଳ ମୂଷଳ ତୋଳିଲେ ଦେଖି ସଂକର୍ଷଣ ।

ସୁରଥ ହସ୍ତେ ଧଇଲା ଲୋହସାର ଧନୁ

ଦେଖିଣ ଶଙ୍କିତ ହେଲେ ସ୍ୱର୍ଗେ ଶତମନୁ ।

ମହାବିଷ୍ଣୁ ରୂପ ଧରିଛନ୍ତି ଲକ୍ଷ୍ମୀନାହା

ସୁର ସିଦ୍ଧ ମୁନିମାନେ ଭାବୁଥାନ୍ତି ଯାହା ।

ଜାଜ୍ଜ୍ୱଲ୍ୟମାନ ମୂରତି ତେଜ ବିକରାଳ

ଯେଉଁ ରୂପ ଦେଖି ପୂରେ ଅସୁରଙ୍କ କାଳ ।

ଚକ୍ରକୁ ବୁଲାନ୍ତି କରେ ଧରି ଚକ୍ରପାଣି

ଅଦଭୂତେ ଆକାଶରୁ ଶୁଭଲାକ ବାଣୀ ।

ଭୋ ଦେବ ଶ୍ରୀନାରାୟଣ ସର୍ବ ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ

ସମୟେ ଏହାକୁ ରକ୍ଷା କର ଦେବସ୍ୱାମୀ ।

ତୁମ୍ଭେ ଦେଖିଅଛ ପଣ୍ଡୁ ରାଜାଙ୍କର କଷ୍ଟ

ରାଜାସୂୟ କରାଇବେ ପାଣ୍ଡବଙ୍କ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ।

ଲକ୍ଷେ ନୃପ ମିଳି ତହିଁ ଦେବେ ହବିର୍ଭାଗ

ସେ ଦିନୁ ଭାରତଯୁଦ୍ଧ ହୋଇବ ଉଦ୍‌ଯୋଗ ।

ଏଣୁ ଏ ରାଜାଙ୍କୁ ଏବେ ଜୀବନେ ନ ମାରି

କପଟ କରିଣ ଏଥୁ ଯାଅ ଅପସରି ।

ତୁମ୍ଭେ କି ନ ଜାଣ ପ୍ରଭୁ ଏ କଥା ସକଳ

ଏହିରୂପେ ଧାଡ଼ି ଦେବ ଅଷ୍ଟାଦଶ ବେଳ ।

ତା ସବୁ ସହିବ ତୁମ୍ଭେ ଦେବକାର୍ଯ୍ୟ ପାଇଁ

ନୋହିଲେ ଧରଣୀ ଭାର ଉଶ୍ୱାସ ନୁହଇ ।

ଏ କଥା ବିଚାର କର ପ୍ରଭୁ ହୃଦଗତେ

ମହତ ବିବେକ ତୁମ୍ଭେ ଠାକୁର ଜଗତେ ।

ଭକ୍ତକୁ ତାରିବା ପାଇଁ ତୁମ୍ଭ ଅବତାର

କାର୍ଯ୍ୟ ନାଶଯିବ ଏହା ନ କଲେ ବିଚାର ।

ଆବର ଏହାକୁ କିଛି କଟାଳ ନ କରି

ଉପହାସ ହେଉ ପଛେ ଯାଅ ଅପସରି ।

ଏମନ୍ତ ଆକାଶ ବାଣୀ ଶୁଣି କର୍ଣ୍ଣପଥେ

ସୁଦର୍ଶନ ଚକ୍ର ସଂହରିଲେ ଜଗନ୍ନାଥେ ।

ବଳଦେବ ସଂହରିଲେ ଆପଣା ଆୟୁଧ

ସାରଥିକୁ ଚାହିଁ ଆଜ୍ଞାଦେଲେ ଚକ୍ରାୟୁଧ ।

ରଥ ଲେଉଟାଇ ଏଥୁ ନିଅ ବେଗେ ବାହି

ସମର ନ କରି ଆମ୍ଭେ ଯିବା ପିଠିଦେଇ ।

ଶୁଣି ତା ସାରଥି ରଥ ପାଲଟାଇ ବାହେ

ଦେବକାର୍ଯ୍ୟେ ପିଠି ଦେଇଗଲେ ସେ ତିନିହେଁ ।

ପଛେ ବଳଦେବ ସ୍ୱାମୀ ଆଗେ ଜଗନ୍ନାଥ

ମଧ୍ୟେ ନିଜ ରଥ ଚଢ଼ି ଚଳଇ ସୁରଥ ।

ସଇନ ଭିତରେ ପଶିଗଲେ ନିଃଶଙ୍କରେ

ଦେଖଣାହାରୀଏ ଦେଖୁଛନ୍ତି ଯେ ଯାହାରେ ।

ସବୁଙ୍କୁ ଭେଳିକି ଲଗାଇଲେ ଦେବହରି

ତାଟକା ହୋଇଣ ସର୍ବେ ଚାହୁଁଛନ୍ତି ହେରି ।

ଗଲା ଗଲା ବୋଲି ଶୁଭେ ମୁଖରାବ ଗୋଳ

ଚମତ୍କାର କରି ସର୍ବେ କଲେ କୋଳାହଳ ।

କେ ବୋଲଇ ଏତେ ଲୋକ ଥାଉ କାହିଁଗଲା

କେ ବୋଲଇ ଜରାସନ୍ଧ ଭୟେ ପଳାଇଲା ।

ସବୁ ରାଜାମାନେ ଛନ୍ତି ଯେଝା ସୁଖେ ଜଗି

ହାତୀ ଘୋଡ଼ା ରଥ-ରଥୀ ଦେହେ ଦେହଲାଗି ।

କେଣେ ପଳାଇଲେ କେହି ନ ପାରିଲେ ଦେଖି

ଜଣକରେ ବନ୍ଦୀ ହେଲା ସମସ୍ତଙ୍କ ଆଖି ।

ଏବେ ହୋ ଖୋଜିବା ଚାଲ ଗଲା କେଉଁବାଟେ

ଥୋକାଏ ବୋଲନ୍ତି ଲୁଚିଥିବେ ଏହି ଥାଟେ ।

ଶତେକ ଯୋଜନ ମାଡ଼ି ଅଛନ୍ତି ସଇନି

ଏଥୁ କେମନ୍ତେ ପଳାଇ ଯିବେ ପ୍ରାଣ ଘେନି ।

ଜରାସନ୍ଧ ବୋଲେ ନୃପଗଣଙ୍କୁ ଅନାଇଁ

ପଥ ଅନୁସରି ଚାଲ ମାରିବା ଗୋଡ଼ାଇ ।

ନିସତ ହେଲେଣି ଫିଟିଯିବ କେତେ ଦୂର

ଗୋଡ଼ାଇଲେ ନିଶ୍ଚେଁ ଆଗେ ପଡ଼ିବ ଆମ୍ଭର ।

ଏମନ୍ତ ବୋଲିଣ ସର୍ବେ ଚାହିଁ ଚଉଦିଗେ

ଦେଖିଲେ ସେ ତିନିରଥ ଯାଉଅଛି ଆଗେ ।

ସହସ୍ରେ ଆଦିତ୍ୟ ଅବା ଉଦୟ ହୋଇଛି

ଧ୍ୱଜରେ ବାନର ବସି ଶୋଭା ପାଉଅଛି ।

ଆଗେ ଯାନ୍ତି ବଳରାମ ମଧ୍ୟରେ ସୁରଥ

ସବୁ ପଛେ ଲୀଳା ବିଜେ ପ୍ରଭୁ ଜଗନ୍ନାଥ ।

ଏମନ୍ତ ଦେଖିଣ କୋପେ ମଗଧ ନୃପତି

ଗୋଡ଼ାଇଲେ ସୈନ୍ୟ ସଖା ଘେନି ପଛକତି ।

ପିଠଦେଉ ତିନି ରଥ ଯାଉଅଛି ଆଗେ

ପଛେ ପଛେ ଜରାସନ୍ଧ ଗୋଡ଼ାଇଲେ ରାଗେ ।

ଆଡ଼ ତିଆଡ଼ ଯେ ବକ୍ର ହୋଇଣ ଚଳନ୍ତି

ଥୋକେ ଦୂର ଲୁଚି ଥୋକେ ଦୂରେ ଦେଖାଦ୍ୟନ୍ତି ।

ଖଣ୍ଡେ ଦୂରେ ଦେଖି ଧରି ନ ପାରନ୍ତି କେହି

ପୁଣି ଆଗସରି ଯାନ୍ତି ଏକମୁଖ ହୋଇ ।

ଧରାଦେଲା ପ୍ରାୟେ ଖଣ୍ଡେ ଦୂରେ ରହିଥାନ୍ତି

ସଇନ ଗୋଡ଼ାଇ ଯାନ୍ତେ ପୁଣି ସେ ପଳାନ୍ତି ।

ରଥୀ ମହାରଥୀ କେହି ନ ପାରିଲେ ଧରି

ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଅତିକ୍ରମି ଗଲେ ଦେବ ହରି ।

ଘାଏ ଘୁମାଇଲେ ଥୋକେ ସେନା ମହୀଲୋଟି

ଥୋକେ ଚଳି ନ ପାରିଣ ରହିଲେ ପାଲଟି ।

ଥୋକେ ସେନା ହେଲେ କ୍ଷୁଧା ତୃଷ୍ଣାରେ ଆକୁଳ

ଶ୍ରାନ୍ତ ହୋଇ ଥୋକେ ଆଶ୍ରେ କଲେ ବୃକ୍ଷମୂଳ ।

ଶସ୍ତ୍ରାଘାତେ ଅଙ୍ଗମାନ ଯାଇଥିଲା ଛିଡ଼ି

ବାଣପୀଡ଼ା ହେତୁ ଥୋକେ ମଲେ ବାଟେ ପଡ଼ି ।

ଥୋକାଏ ରହିଲେ ଆଗେ ନ ଦିଶଇ ବାଟ

ପ୍ରାଣ ବିକଳରେ ଥୋକେ ହେଲେ ଛଟପଟ ।

ଏମନ୍ତେ ପନ୍ଦର ଘଡ଼ି ହୋଇଲାକ ବେଳ

ଦିନକର ଦେବ ଆରୋହିଲେ ଅସ୍ତାଚଳ ।

ଚାହୁଁ ଚାହୁଁ ପରବେଶ ହୋଇଲା ରଜନୀ

ପ୍ରଦୀପ ଦିହୁଡ଼ି ହୁଳା ଲଗାନ୍ତି ସଇନି ।

ଅନ୍ଧାର ନିଶାରେ ଚଳି ଥୋକେ ଦୂର ଗଲେ

ଗନ୍ଧର୍ବୀ ନଦୀର ତୀରେ ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲେ ।

ଗନ୍ଧର୍ବ ପର୍ବତେ ମଲ୍ଲ ନାମେ ଅଛି ପଦା

ମଳୟ ନାମରେ ତହିଁ ଅଛି ଏକ ଗଦା ।

ସେ ଗନ୍ଧର୍ବ ଗିରି ଅଟେ ଅତ୍ୟନ୍ତ ସୁସଞ୍ଚ

ତିନିଯୋଜନ ବିସ୍ତାର ପାଞ୍ଚଯୂଣ ଉଚ୍ଚ ।

ସୁସ୍ୱାଦୁ ଶୀତଳ ଜଳ ଦେଖି ସେ ନଦୀରେ

ସ୍ନାନପାନ କଲେ ସର୍ବେ ମିଳି ଯେ ଯାହାରେ ।

ପଥଶ୍ରମେ ପୀଡ଼ା ପାଇ ହାତୀ ଘୋଡ଼ା ରଥୀ

ପଦାତିକ ଆଦି କେହି ଚଳି ନ ପାରନ୍ତି ।

ଜରାସନ୍ଧ ବୋଲେ ଆଜ ରହିବା ଏଠାଇଁ

ପରଭୂମି ରାତ୍ରକାଳେ ପଥ ନ ଦିଶଇ ।

ଖୋଜି ନ ପାଇବା ଆଉ ଅନ୍ଧାର ନିଶାରେ

କାହିଁ ଗଲା ଜଣାଯିବ କାଲି ପ୍ରଭାତରେ ।

ଏସନକ ଆଜ୍ଞା ଯହୁଁ ଦେଲା ସେ ରାଜନ

ଠଣା ମାଡ଼ି ବସା କଲେ ସକଳ ସଇନ ।

ଶୁଣ ପରୀକ୍ଷ ବଦନ୍ତି ଶୁକ ମହାମୁନି

ଇତି ଶିରୀ ଭାଗବତ ପୁଣ୍ୟମୟ ଧ୍ୱନି ।

ପବିତ୍ର ଗଙ୍ଗାଜଳ ଏ ଗ୍ରନ୍ଥ ପୁଣ୍ୟମୟେ

ଧାଡ଼ି ଖଣ୍ଡର ପ୍ରଥମ ଅଧ୍ୟା ଶେଷ ହୋଏ ।

ଅଚ୍ୟୁତ କହଇ କର୍ଣ୍ଣେ ଶ୍ରୀହରି ଚରିତ

ଶୁଣି ସାବଧାନେ ହୁଅ ସଂସାରୁ ମୁକତ ।

ଜୟ ଜୟ ନାରାୟଣ ଅନନ୍ତ ସ୍ୱରୂପୀ

ସପତ ସମୁଦ୍ର ମଧ୍ୟେ ଯେଉଁ ଦେହ ବ୍ୟାପୀ

ଚୌରାଶୀ କାଠ ଗଭୀର ଯେଉଁ ମହାଜଳ

କାରୁଣ୍ୟ ବାରାନିଧି ଯେ ଅକଳିତ କୂଳ ।

ସେ ଜଳ ଭିତରେ ତବ ଶରୀର ଅକ୍ଷୟେ

ପୂରି ଉଛୁଳିଲା ଜଳ ଶୂନ୍ୟ ପଥଯାଏ ।

ଶଙ୍ଖାସୁର ନାମେ ମହାଦୁଷ୍ଟ ଦୈତ୍ୟ ଥିଲା

ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ବେଦପୋଥି ଚୋରାଇଣ ନେଲା ।

କାନ୍ଦିଣ ବିକଳେ ବ୍ରହ୍ମା କଲେକ ଗୁହାରି

ତହିଁର ନିମନ୍ତେ ଜଳେ ମତ୍ସ୍ୟରୂପ ଧରି ।

ବେଦ ଉଦ୍ଧରିଲେ ବଳେ ଦୈତ୍ୟ କରି ହତ

ତେଣୁ ରକ୍ଷା ହେଳା ଚରାଚର ଏ ଜଗତ ।

ଆଦ୍ୟରୁ ଶ୍ରୀଭୁଜେ ଶଙ୍ଖ ଚକ୍ର ଅଛି ବହି

ନିରାକାର ପୁରୁଷ ତୋ ରୂପ ରେଖ ନାହିଁ ।

ସ୍ୱାମୀ ପୃଥ୍ୱୀ ଭାରାଭର ନିବାରିବା ଅର୍ଥେ

ଦିବ୍ୟ ଦେହେ ଅବତାର ତୁମ୍ଭେ ପୁଣ୍ୟପଥେ ।

ତୁମ୍ଭର ସର୍ଜିଲାସିନା ସର୍ବ ବସୁନ୍ଧରୀ

ଶୁଭଶୁଭ କର୍ମ ତୁମ୍ଭେ ପାର ଆନ କରି ।

ଦକ୍ଷିଣ ସମୁଦ୍ର ତୀରେ ନୀଳ ପରବତ

ଚତୁର୍ଦ୍ଧା ରୂପରେ ତହିଁ ବିଜେ ଜଗନ୍ନାଥ ।

ଅବିକାର ପରଂଜ୍ୟୋତି ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷେ ଉଦୟ

ଦର୍ଶନ ମାତ୍ରକେ କୋଟି ପାପ ଯାଏ କ୍ଷୟ ।

ଅପାର ମହିମା ଦେବ କେ ପାରିବ କହି

ଭକତ ଜନ ବାନ୍ଧବ ଲକ୍ଷ୍ମୀଦେବି ସାଇଁ ।

ଶ୍ରୀଜଗନ୍ନାଥ ଦେବଙ୍କ ଚରଣେ ପ୍ରଣମି

ଅଚ୍ୟୁତ ଦାସ କବିକି ଉଦ୍ଧରିବା ସ୍ୱାମୀ ।

ଏଥୁଅନ୍ତେ ପରୀକ୍ଷିତ ନାମେ ମହାରାଜା

ଶୁକମୁନି ଚରଣରେ କଲେ ଦିବ୍ୟ ପୂଜା ।

ଲକ୍ଷେକ ସୁବର୍ଣ୍ଣ ଦେଇ ପାଦତଳେ ପଡ଼ି

ପୁଣି ପଚାରଇ ରାଜା ଶିରେ କରଯୋଡ଼ି ।

ଭୋ ସ୍ୱାମୀ ଜରାସନ୍ଧର ଆଦ୍ୟ ଧାଡ଼ି ବାଣୀ

ପାପାଦି ପାତକ ମାନ କ୍ଷୟ କଲି ଶୁଣି ।

ତଦନ୍ତରେ ଆନ କଥା ହେଲା ପୁଣ କିସ

ବିସ୍ତାରି କହିବା ମୋତେ ବେଦବ୍ୟାସ ଶିଷ୍ୟ ।

ଏହାଶୁଣି ବୋଲନ୍ତି ଯେ ଶୁକ ମହାଯତି

ଶୁଣ ହେ ପରୀକ୍ଷ ରାଜା ପଣ୍ଡୁ ପଣନାତି ।

ସକଳ ରାଜାଙ୍କ ସୈନ୍ୟ ପରିଶ୍ରମ ପାଇ

ରାତ୍ରରେ ଶୁତିଲେ ଯେ ଯାହାରେ ନିଦ୍ରାଯାଇ ।

ସୁରଥ ସହିତେ ବଳଦେବ ବନମାଳୀ

ପାଦୁକା ମନ୍ତ୍ର ସୁମରି ଧାତିକାରେ ଚଳି ।

ତିନି ରଥରେ ତିନିହେଁ ଆରୋହିଣ ବେଗେ

ତକ୍ଷ୍‌ଣେ ମିଳିଲେ ଆସି ମଥୁରାର ଲାଗେ ।

ସିହଂଦ୍ୱାରେ ରଥ ରଖି ଭିତରକୁ ଗଲେ

ଉଗ୍ରସେନ ନୃପତିର ଛାମୁରେ ମିଳିଲେ ।

ତିନି ନାତି ଅଜାପାଦେ କରନ୍ତି ବନ୍ଦନ

ଆସନ ତେଜିଲେ ତାଙ୍କୁ ଦେଖି ଉଗ୍ରସେନ ।

ଆନନ୍ଦରେ ଗଦ ଗଦ ପୁଲକିତ ଗାତ୍ର

ସନ୍ନିଧିକୁ ହାକାରିଲେ ଅମନାତ୍ୟ ପାତ୍ର ।

ସିଂହାସନେ ବିଜେ କଲେ ରାମକୃଷ୍ଣ ଧରି

ସଂଗ୍ରାମ ବାରତା ତାଙ୍କୁ କହିଲେ ଶ୍ରୀହରି ।

ସମସ୍ତ ଯାଦବ ଶୁଣି ହରଷ ହୋଇଲେ

ସଭାଭଙ୍ଗ କରି ଯେଝା ପୁରେ ଚଳିଗଲେ ।

ବସୁଦେବ ନବରକୁ ରାମକୃଷ୍ଣ ବେନି

ବିଜେ କଲେ ସୁରଥକୁ ସଙ୍ଗତରେ ଘେନି ।

ସ୍ନାହାନ ଭୋଜନ ସାରି ସୁଖେ ବେନି ଭାଇ

ଅମୂଲ୍ୟ ରତ୍ନ ପଲ୍ୟଙ୍କେ ପହୁଡ଼ିଲେ ଯାଇ ।

ପାଦ ମଞ୍ଚାଳଇ ବସି ସୁରଥ କୁମର

ନିଦ୍ରାବଶେ ଅଚେତନ ରାମ ଚକ୍ରଧର ।

ଏଥୁଅନ୍ତେ ଜରାସନ୍ଧ ନିଶି ଅବସାନେ

ଖଟଣି ସାମନ୍ତ ଘେନି ଉଦବେଗ ମନେ ।

ଚାରି ଦିଗେ ଚାରିଲକ୍ଷ ଡଗର ବରଗି

ଆଜ୍ଞା ଦେଲା ରାମକୃଷ୍ଣ ବାର୍ତ୍ତା ଆଣ ବେଗି ।

ହେଳା ନ କରିଣ ବୁଲି ଯତ୍ନରେ ଖୋଜିବ

ଲାଭ ହାନି ବାର୍ତ୍ତା ଦେଇ ଚାର ପେଷୁଥିବ ।

ଧାଉଡ଼ିଆ ଆଡ଼ତିଆ ଯୋଡ଼ି ଯୋଡ଼ି ଥିବେ

ଦେଶାଉର କଥା ଆଣି ଛାମୁରେ କହିବେ ।

ଶତ୍ରୁ ନ ପାଇଲେ ଆମ୍ଭେ ଲେଉଟି ନ ଯିବୁ

ଖୋଜି ଆସିବା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତେ ଏହିଠାରେ ଥିବୁ ।

ଯେ ଆଗ ଖୋଜିଣ ମୋତେ ବାର୍ତ୍ତା ଆଣିଦେବ

ମୋ ରାଜ୍ୟରେ ନିଶ୍ଚେଁ ସେହି ଅମନାତ୍ୟ ହେବ ।

ଏତେ ବୋଲି ଜରାସନ୍ଧ ଶାଢ଼ୀମାଳା ଦେଇ

ଆଜ୍ଞା ଦେଲା ରାମ କୃଷ୍ଣ ଖୋଜି ଆସ ଯାଇ ।

ଶୁଣିଣ ଡଗରାମାନେ ଧାତିକାରେ ଚଳି

ନିଅବକାଶେ ଖୋଜିଲେ ନାନାଦେଶ ମିଳି ।

ଏସନ ପ୍ରକାରେ ତହିଁ କେତେ ଦିନ ଗଲା

ମଥୁରା ନଗରୁ ଚାର ଆସି ଜଣାଇଲା ।

ଭୋ ମଣିମା ସାବଧାନେ ଶୁଣ ନୃପମଣି

ରଣଭଙ୍ଗ ହୋଇ ଗଲେ ରାମ ଚକ୍ରପାଣି ।

ମଥୁରା କଟକେ ଯାଇ ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲେ

ଉଗ୍ରସେନ ଆଗେ ଯୁଦ୍ଧ ବାରତା କହିଲେ ।

ଯାଦବେ ପାଇଲେ ଶୁଣି ମନେ ଘୋରବ୍ୟଥା

କାହାକୁ ନ ରୁଚେ ରାମ କୃଷ୍ଣଙ୍କର କଥା ।

ଅଦ୍ୟାପି ସେ ତିନି ଜଣ ଅଛନ୍ତି ସେ ଦେଶେ

ଗୁପତ ସମ୍ୱାଦ ଆମ୍ଭେ ବୁଝିଲୁ ବିଶ୍ୱାସେ ।

ଏହା ଶୁଣି ଜରାସନ୍ଧ କ୍ରୋଧଭରେ କମ୍ପି

ନୟନ ତରାଟି ଚାହେଁ ଦନ୍ତେ ଦନ୍ତ ଚାପି ।

ବିକରାଳ ମୂର୍ତ୍ତି ରଟ ମଟ ଦ୍ୟନ୍ତ ପାଟି

ପ୍ରଖର ନିଃଶ୍ୱାସ ବହେ ନୟନ ତରାଟି ।

ରୋମ ପୁଲକଇ ବୀର ଛାଡ଼େ ସିଂହରଡ଼ି

ଯୁଗାନ୍ତ କାଳରେ ଯେହ୍ନେ ମେଘ ଘଡ଼ଘଡ଼ି ।

ବାସ୍ତରି ଭାର ଗଦା ସେ ଉର୍ଦ୍ଧ୍ୱରେ ବୁଲାଇ

ସିଂହାସନୁ ଡେଇଁ ତଳେ ଉଭା ହେଲା ଯାଇ ।

ପାଦଭରେ କମ୍ପୁଅଛି ପୃଥ୍ୱୀ ନବଖଣ୍ଡ

କୋପେ ଆଜ୍ଞା ଦେଲା ବେଗେ ସାଜ ସମଦଣ୍ଡ ।

ଶୁଣିଣ ସାଜିଲେ ନୃପେ ଯେ ଯାହାର ବଳ

ହାତୀ ରଥୀ ମହାରଥୀ ପଦାତି ସକଳ ।

ଚାରି ଊଣା ଲକ୍ଷେ ରାଜା ଅନର୍ଯ୍ୟାପ ଥାଟ

ବନ ଗିରି ମାଡ଼ି କଲେ ସମତୁଲ ବାଟ ।

ଚୁହାଣ ନୃପତି ବାଟ କଢ଼ାଉଛି ଆଗେ

ସୈନ୍ୟ ଘେନି ଜରାସନ୍ଧ ଚଳେ ଅତି ରାଗେ ।

ଶୁକ ବୋଲନ୍ତି ଯେ ଶୁଣ ପରୀକ୍ଷ ନୃପତି

ହରିବଂଶ ପୁରାଣ ଏ ପବିତ୍ର ଭାରତୀ ।

ଜ୍ୟେଷ୍ଠ ଶୁକ୍ଳ ଏକାଦଶୀ ତିଥି ଶୁକ୍ରବାର

ରେବତୀ ନାମେ ନକ୍ଷତ୍ର ଅଟେ ସେ ଦିନର ।

ବାଣିଜ୍ୟ ନାମେ କରଣ ଇନ୍ଦ୍ରନାମେ ଯୋଗ

ମେଷ ସଂକ୍ରାନ୍ତିରୁ ସପ୍ତବିଂଶ ଦିନ ଭୋଗ ।

ସେ ଦିନ ବସନ୍ତଯାତ୍ରା ସମାପତ କରି

ହରଷେ ବାହୁଡ଼ା ବିଜେ କଲେ ରାମହରି ।

ଉଗ୍ରସେନ ଆଦିକରି ସକଳ ଯାଦବେ

ଗହଣ ଲଗାଇ ଯାତ୍ରା କରନ୍ତି ସରବେ ।

ବଳଦେବ ସହିତରେ ସୁରଥକୁ ଘେନି

ପଛିଆଣି ଥାଟେ ବିଜେ କଲେ ଚକ୍ରପାଣି ।

ଯତନରେ ପୃଷ୍ଠ ରକ୍ଷା କଲେ ଲକ୍ଷ୍ମୀସାଇଁ

ଜାଣନ୍ତି ସେ ଜରାସନ୍ଧ ଆସୁଅଛି ବାହି ।

ଚୌରାଶୀ କୋଟି ଯାଦବେ କରନ୍ତେ ଆରେଣି

ଜରାସନ୍ଧ ନୃପତିକି ନ ପାରିଲେ ଜିଣି ।

ଏ ଯାଦବେ ପରାଭବ ପାଇବେ କିମର୍ଥେ

ଆମ୍ଭେ ପଛେ ଥିବା ଯୁଦ୍ଧ କରୁ ଆମ୍ଭ ସାଥେ ।

ଏମନ୍ତ ବିଚାରି ପ୍ରଭୁ ପଛଥାଟେ ରହି

ଲୀଳାରେ ଗମନ କଲେ କାହାକୁ ନ କହି ।

ଏଥୁ ଅନନ୍ତରେ ଯହୁଁ ପାହିଲା ରଜନୀ

ସମସ୍ତ ଦେବତା ଆଳେ ଶୁଭେ ଶଙ୍ଖଧ୍ୱନି ।

ଦଣ୍ଡୁଆସିମାନେ ଠଣା ଛାଡ଼ି ଗୁହେ ଗଲେ

ଦ୍ୱିଜଗଣ ସ୍ନାନସାରି ସନ୍ଧ୍ୟା ସୁମରିଲେ ।

ପଥିକ ଚାଲିଲେ ଉଚ୍ଚେ ରାମ ଦେଲା କାକ

ବୃକ୍ଷ କୋରଡ଼ରେ ପଶି ଲୁଚିଲା ପେଚକ ।

ଜମ୍ଭୁକ ଶଶକ ମୃଗଆଦି ବନଚରେ

ସଭୟେ ଲୁଚିଲେ ପଶି ଅଗମ୍ୟ ବନରେ ।

ପ୍ରଭାତ ହୁଅନ୍ତେ ସର୍ବେ ଫିଟାଇ କବାଟ

ଛେରାପାଣି ପକାଇଣ ପହଁରନ୍ତି ବାଟ ।

ତାଟି ଫେଡ଼ିଣ ପସରା ବାଢ଼ିଲେ ବେପାରି

ଚାଟପୋଏ ପଢ଼ିଗଲେ ହାତେ ଖଡ଼ି ଧରି ।

ଦେବତା ପୂଜିଲେ ଦ୍ୱିଜେ ଧୂପଦୀପ ଦେଇ

ଗୋପାଳେ ଦୋହନ ସାରି ଫଟାଇଲେ ଗାଈ ।

ଯେ ଯାହାର ନିତ୍ୟକର୍ମ ସାରି ସର୍ବଲୋକେ

ଆପଣା ଜୀବିକାମାନେ ଅରଜିଲେ ଥୋକେ ।

ଚକ୍ରବାକ ଚକ୍ରବାକୀ ବିଚ୍ଛେଦରେ ଥିଲେ

ସନ୍ତାପ ଛାଡ଼ିଣ ଏକ ଆସନେ ବସିଲେ ।

କୁମୁଦ ମୁଦ୍ରିତ ହେଲା ଫୁଟିଲା କମଳ

ଆଦିତ୍ୟ କିରଣେ ଦିଗ ଦିଶେ ପରିମଳ ।

ଏମନ୍ତେ ଘଡ଼ିଏ ବେଳ ହେଲା ରାତ୍ର ପାହି

ଜରାସନ୍ଧ ନୃପ ଆସେ ସମଦଣ୍ଡ ବାହି ।

ଗୁପତରେ ଜଗିଥିଲା ଆସିଣ ଆଗହୁଁ

ମଥୁରାପୁରକୁ ଧାଡ଼ିଦେଲା ଚାହୁଁ ଚାହୁଁ ।

ପାଦଗତି କରି ବିଜେ ରାମକୃଷ୍ଣ ବେନି

ଏମନ୍ତ ସମୟେ ମାଡ଼ି ପଡ଼ିଲେ ସଇନି ।

ଜରାସନ୍ଧ ଦେଖି ବୋଲେ ଆରେ ରେ ଗଉଡ଼

ନ ଜାଣି ମୋ ସଙ୍ଗେ ଦ୍ରୋହ ଅରଜିଲୁ ମୂଢ଼ ।

କପଟେ ମାଇଲୁ ମୋର ଅନେକ ସଇନ

ଏହି ଗଦାଘାତେ ତୋର ଘେନିବି ଜୀବନ ।

ବାରେକ ଭଣ୍ଡାଇ ଗଲୁ କପାଳ ସୁଯୋଗେ

ଆଜ କାଳ ପୂର୍ତ୍ତି ହେଲା ପଡ଼ିଲୁ ମୋ ଆଗେ ।

ଏଠାରୁ ବରିତ ଯାଇ ନ ପାରିବୁ ଆଜ

ତୋତେ ସଂହାରିଲେ ମୋର ସିଦ୍ଧ ହେବ କାର୍ଯ୍ୟ ।

ରଥେ ଥାଇ ଜରାସନ୍ଧ କହେ କ୍ରୋଧ କରି

ତଳେ ଉଭା ହୋଇଛନ୍ତି ରାମ ଚକ୍ରଧାରୀ ।

ଏକାଛନ୍ତି ରାମକୃଷ୍ଣ କରେ ଶସ୍ତ୍ର ନାହିଁ

ଶତେପୁର କରି ସୈନ୍ୟ ରହିଲେ ବେଢ଼ାଇ ।

ତାରାଗଣ ମଧ୍ୟେ ଯେହ୍ନେ ଚନ୍ଦ୍ରମାର କାନ୍ତି

ପଦ୍ମବନରେ ମରାଳ ଯେହ୍ନେ ଶୋଭାପାନ୍ତି ।

ଶୃଗାଳ ଯୂଥରେ ଯେହ୍ନେ ସିଂହ ପାଏ ଶୋଭା

କାଚ ମଣି ସଙ୍ଗେ ଯଥା ମାଣିକ୍ୟର ପ୍ରଭା ।

ଛାଗଳ ପଲରେ ଦିଶେ ଶାର୍ଦ୍ଦୂଳ ଯେସନ

ତେମନ୍ତ ଦିଶନ୍ତି ତହିଁ ରାମ ଭଗବାନ ।

ସୈନ୍ୟକୁ ଚାହିଁଣ ଆଜ୍ଞା ଦେଲା ଜରାସନ୍ଧ

ଜୀବନ୍ତା ଧରିଣ ୟାଙ୍କୁ ନ ମାରିଣ ବାନ୍ଧ ।

ଆୟତ୍ତେ ପଡ଼ିଛି କାହିଁ ପଳାଇବ ଆଜ

ଏ ଘାନ୍ତି ସଫଳ ନିଶ୍ଚେଁ ହେଲା ମୋର କାର୍ଯ୍ୟ ।

ଏମନ୍ତ କହିଣ ରଥ ଧୂଆଇଁଲା ବେଗେ

ରାମକୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଧରିବା ପାଇଁ ଅତି ରାଗେ ।

ଏହା ଦେଖି ରାମକୃଷ୍ଣ ବିଶ୍ୱରୂପ ଧରି

ସୈନ୍ୟ ମଧ୍ୟେ ପଶିଗଲେ ପାଦଗତି କରି ।

ଦେଖିଣ ସକଳ ନୃପେ ଧରନ୍ତି ଗୋଡ଼ାଇ

ହାତେ ହାତ ଧରୁ ଧରୁ ଗଲେ ସେ ଫେଡ଼ାଇ ।

ସଇନ ଭିତରେ ପଶି କ୍ଷେପିଣ ପଳାନ୍ତି

ଦେଖି ଚମତ୍କାର ହେଲେ ସକଳ ନୃପତି ।

ଜରାସନ୍ଧ ଗୋଡ଼ାଇଛି ତାଙ୍କ ପୃଷ୍ଠଭାଗେ

ତେଇଶି କ୍ଷଉଣୀ ବଳ ଅଛନ୍ତି ତା ସଙ୍ଗେ ।

ଆବର ଅନେକ ରାଜା ଚତୁରଙ୍ଗ ଥାଟ

ନାନାଶସ୍ତ୍ର ଧରି ଯତ୍ନେ ଜଗିଛନ୍ତି ବାଟ ।

ସମସ୍ତଙ୍କୁ ପିଠି ଦେଇ ରାମ ବନମାଳୀ

ସତ୍ୱରେ ପଳାନ୍ତି କେହି ନ ପାରେ ଓଗାଳି ।

ଗଲା ଗଲା ବୋଲି ଡାକ ଶୁଭେ ଚଉକତି

ମୁଖରାବ ଶବଦରେ କମ୍ପଇ ଧରିତ୍ରୀ ।

ଛାଗଳ ପଲରେ ଯେହ୍ନେ ଶାର୍ଦ୍ଦୁଳ ପଶଇ

ତେସନ ପ୍ରକାରେ ପଶିଗଲେ ବେନିଭାଇ ।

ଆଗେ ବଳରାମ ସ୍ୱାମୀ ପଛେ ଶିରୀପତି

ଦେବକାର୍ଯ୍ୟ ନିମନ୍ତେ ସେ ପିଠି ଦେଇଛନ୍ତି ।

ସାହସ ଦେଖାଇ ଭଣ୍ଡିଗଲେ ତେଡ଼େ ଥାଟ

ବେନିଧାଡ଼ି ପଟୁଆର ତିଳେ ନାହିଁ ବାଟ ।

ପବନହୁଁ ବେଗ ହୋଇ ଗଲେ ନନ୍ଦବତ୍ସେ

ଶତେଯୁଣ ମାଡ଼ି ସେନା ଗୋଡ଼ାଇଲେ ପଛେ ।

ଶୁକ ବୋଲନ୍ତି ଯେ ଶୁଣ ପରୀକ୍ଷ ନୃମଣି

ସମରୁ ବାହାର ହୋଇଗଲେ ଭାଇ ବେନି ।

ଅନେକ ନିର୍ଝର ବନ ଶାଳଶିଳ ଗିରି

ନିମେଷ ମାତ୍ରକେ ଗଲେ ଅତିକ୍ରମ କରି ।

ମାୟାରେ ପଳାନ୍ତି ବେନି ମାୟାଧର ଆଗେ

ଜରାସନ୍ଧ ଗୋଡ଼ାଇଛି ହାତେ ହାତେ ଲାଗେ ।

କଞ୍ଚନ ନାମରେ ଏକ ପର୍ବତ ସୁସଞ୍ଚ

ଯୋଜନେ ବିସ୍ତାରସ୍ଥଳୀ ଦଶଯୂଣ ଉଚ୍ଚ ।

ବତିଶ ଯୋଜନ ଦୀର୍ଘ ନବଯୂଣ ପ୍ରତି

ସମସ୍ତ ପାଷାଣ ତହିଁ ଦିଶେ ଏକଜାତି ।

ସେ ଗିରି ଦକ୍ଷିଣ ଭାଗେ ନରମଦା ନଦୀ

ବେନିତ୍ରୋଶ ମାଡ଼ି ବହେ ଉତ୍ତରକୁ ଭେଦି ।

ସେଠାରେ ପ୍ରବେଶ ହୋଇ କୃଷ୍ଣ କାମପାଳ

ଦେଖିଲେ ଅତ୍ୟନ୍ତ ବେଗେ ବହୁଅଛି ଜଳ ।

ନାବ ନ ଦେଖିଲେ ନଦୀ ପାରହେବା ପାଇଁ

ତେଣୁ ସେ କୂଳରେ ଉଭା ହେଲେ ବେନି ଭାଇ ।

ପଛେ ଜରାସନ୍ଧ ସୈନ୍ୟ ପଡ଼ିଅଛି ମାଡ଼ି

ଚାରିଊଣା ଲକ୍ଷେରାଜା ଦେଇଛନ୍ତି ଧାଡ଼ି ।

ରାମକୃଷ୍ଣ ଉଭା ହୋଇଥିଲେ ନଦୀତଟେ

ଚତୁରଙ୍ଗ ସେନା ଆସି ମିଳିଲେ ନିକଟେ ।

ଅତ୍ୟନ୍ତ କଟାଳ ଯହୁଁ କଲେ ଆସି କୋହେ

ନଦୀ ଭିତରକୁ ଡେଇଁ ପଡ଼ିଲେ ସେ ଦୁହେଁ ।

ଅକାତ ଜଳରେ ପଡ଼ି ପହଁରିଣ ଗଲେ

ନିଃଶ୍ୱାସ ମାତ୍ରକେ ଆର କୁଳରେ ଲାଗିଲେ ।

ମଗର କୁମ୍ଭୀର ସୁସୁମ୍ୱର ଭେଳା ଭେଳା

ପ୍ରଖର ଲହରୀ ଉଠେ ସ୍ରୋତ ଅନର୍ଗଳା ।

ଆତଙ୍ଗେ ପଡ଼ିଲେ ତହିଁ କାହ୍ନୁ ସଙ୍କର୍ଷଣ

କୂଳେ ଥାଇ ଦେଖୁଥାନ୍ତି ସବୁ ନୃପଗଣ ।

ବେନିଭାଇ ନଦୀ ପାର ହୋଇ ଚଳିଗଲେ

ମଗଧ ଦେଶରେ ଯାଇ ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲେ ।

ଥୋକାଏ ଦୂରେ ଦେଖିଲେ ନଗ୍ରେକ ଉତ୍ତମ

ବିଷ୍ଣୁ ପୁର ପାଟଣା ଯେ ଅଟେ ତାର ନାମ ।

ଷାଠିଏ ସହସ୍ର ଘର ବସଇ ତହିଁରେ

କୁବେର ସମାନ ଛନ୍ତି ଧର୍ମବନ୍ତ ନରେ ।

ମେଢ଼ ମଣ୍ଡପ ଦେଉଳ ଅଟ୍ଟାଳୀ ଜଗତୀ

ଚାରିବର୍ଣ୍ଣ ଲୋକେ ତହିଁ ବାସ କରିଛନ୍ତି ।

ସେ ନଗ୍ରେ ବିଶ୍ରାମ ଯାଇ କଲେ ଭାଇ ବେନି

ଶୁଣ ପରୀକ୍ଷ କହନ୍ତି ଶୁକ ମହାମୁନି ।

ସୈନ୍ୟ ଘେନି ଜରାସନ୍ଧ ନଦୀକୂଳେ ଥିଲା

ଏଠାରେ ବିଶ୍ରାମ କର ବୋଲି ଆଜ୍ଞାଦେଲା ।

ଜରାସନ୍ଧ ନୃପତିର ଆଜ୍ଞା ଶିରେ ଘେନି

ଶାଢ଼ୀଘର ବାନ୍ଧି ବସା ପାଡ଼ିଲେ ସଇନି ।

ଯେ ଯାହାର ନିତ୍ୟକର୍ମ ସାରି ନଦୀଜଳେ

ଭୋଜନ କରିଣ ନିଦ୍ରାଗଲେ ନିଶାକାଳେ ।

ଜଳ ପାନକରି ଅଶ୍ୱ ଗଜ ସୁସ୍ଥ ହୋଇ

ଯେ ଯାହା ସ୍ଥାନରେ ନିଦ୍ରା ଗଲେ ଶ୍ରମପାଇ ।

ବିଷ୍ଣୁପୁର ପାଟଣାର ରାମକୃଷ୍ଣ ବେନି

ମଣ୍ଡପରେ ନିଦ୍ରାକରି ବଞ୍ଚିଲେ ରଜନୀ ।

ଧ୍ୟାନରେ ଜାଣିଲେ ତାହା ଦୁର୍ବାସା ମହର୍ଷି

ଜଗବନ୍ଧୁ ନାଥ ଆଗେ ପ୍ରବେଶିଲେ ଆସି ।

କର୍ଣ୍ଣରେ ତମ୍ୱକୁଣ୍ଡଳ ଶିରେ ଦିବ୍ୟଜଟା

କଟୀତଟେ କଉପୀନ ଦେହ ଅତିମୋଟା ।

ଶଙ୍ଖ ଗୋକ୍ଷୀର ପରାୟ ବିରାଜଇ ତନୁ

ଅଳ୍ପ ଆଦି ପୁରୁଷ ସେ ଯୁଗକଳ୍ପ ମନୁ ।

ହସ୍ତେ ଶୋହେ ବ୍ରହ୍ମଦଣ୍ଡ ଦଶମୁଦ୍ରା ବାନ୍ଧି

କନ୍ଧେ ଉତ୍ତରୀ ପଇତା ଦିବ୍ୟଛନ୍ଦେ ଛନ୍ଦି ।

ଗଳେ ତୁଳସୀ ରୁଦ୍ରାକ୍ଷ ସ୍ଫୁଟିକର ମାଳ

ଲମ୍ୱିତ ଜୁଡ଼ା ପାଚିଲା ଦାଢ଼ି ଅଧେ ବାଳ ।

ଭଷ୍ମ ବିଲେପନ ଗୋପୀଚନ୍ଦନ ଯେ ଚିତା

କରେ ଶୋହେ ଜପାମାଳି ପରଂବ୍ରହ୍ମବେତ୍ତା ।

ଓଢ଼ଣୀ ବସ୍ତ୍ର କଟିରେ ଅଛନ୍ତି ସେ ଭିଡ଼ି

ଯୋଗ ଆସନରେ ଉଭା ତଳୁ ହାତେ ଛାଡ଼ି ।

ବେଦପୋଥି କୁଶବିଡ଼ି ପ୍ରୋକ୍ଷଣି ଏ ତିନି

ଜଳପାତ୍ର ବେଦକାଣ୍ଡି ସହିତରେ ଘେନି ।

ଆସନ ନିମନ୍ତେ ପୃଷ୍ଠେ ବାନ୍ଧି କୃଷ୍ଣାଜିନ

ଏମନ୍ତ ବେଗେ ମିଳିଲେ ଆସି ତପୋଧନ ।

ବୃହତ୍ସାମ ଗାୟନ ସେ ମୁନିମୁଖୁଁ ଶୁଣି

ସାଷ୍ଟାଙ୍ଗେ ପ୍ରଣାମ କଲେ ହଳୀ ଚକ୍ରପାଣି ।

କମଣ୍ଡଳୁ ଜଳେ ମୁନି ଚରଣ ପଖାଳି

ବେନିଭାଇ ସେ ପାଦୁକ ଅଙ୍ଗେ ହେଲେ ବୋଳି ।

କେବଳ ଚରଣ କାଣି ଅଙ୍ଗୁଳି କୋଣରେ

ନ ଲାଗି ରହିଲା ଛିଦ୍ର ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଅଙ୍ଗରେ ।

ଅଛିଦ୍ର ହୋଇ ଲାଗିଲା ବଳରାମ ଦେହେ

ତିହେହେଁ ଛିଦ୍ର ହୋଇଣ ନୋହିଲା କେବେହେଁ ।

ଏତେମାତ୍ର କୃଷ୍ଣଙ୍କର ଅନ୍ତର୍ଦ୍ଦଶା ଭୋଗ

ଜରା ଶବରର ବାଣ ହେବ ତହିଁ ଯୋଗ ।

ଯୋଗବଳେ ମୁନିବର କଲେ ଏହି ଚିନ୍ତା

ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ ନାରାୟଣ ଜାଣନ୍ତି ସେ କଥା ।

ଜଗନ୍ନାଥ ପ୍ରଭୁଙ୍କର ଗୁପ୍ତକଥା ଏହି

ବଳରାମ ଆଦିକରି ନ ଜାଣନ୍ତି କେହି ।

ଦୁର୍ବାସା ଜାଣନ୍ତି ମୃତ୍ୟୁଭେଦ କୃଷ୍ଣଙ୍କର

ଦେବ ଦାନବ ମାନବେ ଅଟେ ଅଗୋଚର ।

ମୁନିଙ୍କୁ ଅନେକ ସେବା କଲେ ରାମ ହରି

ଦେଖିଣ ପରମ ତୋଷ ହେଲେ ତପଚାରୀ ।

କାମଧେନୁ ରାଇ ଆଜ୍ଞା ଦେଲେ ତପିମଣି

ଏକପୁର ନିର୍ମାଣ ତୁ କର ଏହିକ୍ଷଣି ।

ଇଚ୍ଛାସୁଖେ ରାମକୃଷ୍ଣ ଲୋଡ଼ୁଥିବେ ଯାହା

ପରିବାରଗଣେ ଆଣି ଯୋଗାଇବେ ତାହା ।

ଧରଣୀର ଭାରାଭର ନିବାରିବା ପାଇଁ

କଳା ଧଳା ବେନି ଲୋମ ଜନ୍ମିଛନ୍ତି ଏହି ।

ଜରାସନ୍ଧ ଭୟେ ଯାନ୍ତି ସଙ୍ଗେ ନାହିଁ ସଖା

ସେବାକାରୀପଣ ତୋର ଏତେବେଳେ ଦେଖା ।

ଶୁଣି କାମଧେନୁ ମନେ ସୁମରଣା କଲା

ତକ୍ଷଣେ ଅପୂର୍ବ ପୁର ନିର୍ମାଣ ହୋଇଲା ।

ମୁଗୁନି ପାଷାଣ ବାଢ଼ ବିଚିତ୍ର ମନ୍ଦିର

ବାହାରେ ବୃଷାଳ ଖଣା କୋଶେକ ଓସାର ।

ତହିଁ ଭିତରେ ନବର ଦିଶେ ଜ୍ୟୋତର୍ମୟ

କୋଟିଚନ୍ଦ୍ର ସୂର୍ଯ୍ୟ କିବା ହୋଇଛି ଉଦୟ ।

କୁବେର ଅଳକା ଅବା ଇନ୍ଦ୍ର ବାରସ୍ୱତୀ

ଯଶୋବନ୍ତୀପୁର କି ସେ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ବସତି ।

ଅପୂର୍ବ ଭୁବନ ଶୋଭା ଦିଶଇ ସୁସଞ୍ଚ

ନାହିଁ ପଟାନ୍ତର ସ୍ୱର୍ଗ ପାତାଳ ଯେ ମଞ୍ଚ ।

ବେନି ସହସ୍ର ବଖରା ସବୁ ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣମୟ

ଶୁକ୍ଳାମ୍ୱର ଜ୍ୟୋତି କିବା ହୋଇଛି ଉଦୟ ।

ପାଞ୍ଚନଳ ଆୟତନ ବଖରା ଆରମ୍ଭ

ନବରତ୍ନ ଯୋଗକରି ଗଢ଼ିଅଛି ଖମ୍ୱ ।

ସୁବର୍ଣ୍ଣ କଳସ ପରେ ବିତପନ ଉଡ଼େ

ନୀଳମେଘରୁ ବିଜୁଳି ଯେହ୍ନେ ଖସି ପଡ଼େ ।

ଝିଙ୍କର ଛାଏଣି ଚାଳ ଦିଶେ ଶୁକ୍ଳ ଜ୍ୟୋତି

ବଖରା ମୁଣ୍ଡେ ମଣ୍ଡପ ବେଦି ପନ୍ତି ପନ୍ତି ।

ପାଟିଆ ଶେଣି ଉପରେ ଗଜଦନ୍ତ ଖମ୍ୱ

ନନ୍ଦାବର୍ତ୍ତ କମତୁଲେ ମୋତିମାଳ ଲମ୍ୱେ ।

ହିଙ୍ଗୁଳ ହରିତାଳରେ ଚିତ୍ରଲେଖା ଘର

ନିର୍ମଳ କାଚର ବାଡ଼ ନାନା ପରକାର ।

ଦ୍ୱିତୀୟ ପ୍ରାଙ୍ଗଣ ପଦ୍ମପୀଢ଼ ଯେ ସୁସଞ୍ଚ

ତାଳେକ ଉପରେ ତାହା ଅଧିକରେ ଉଚ୍ଚ ।

ସ୍ଫଟିକ ପାବଚ୍ଛ ତହିଁ ଦିଶେ ଦିବ୍ୟଜ୍ୟୋତି

ଗଜଦନ୍ତ ପିତୁଳିକାମାନେ ଶୋଭା ପାନ୍ତି ।

ଝଲକ ପାତିଆ ପାନପତ୍ର ଶୁଦ୍ଧହେମ

ହିଙ୍ଗୁଳ ପଗଡ଼କାଠି ନାନାରତ୍ନେ କମ ।

କର୍ପୂର ପନୀର ଧୂପ ନାନାଜାତି ଫୁଲ

ଅପୂର୍ବ ମଣ୍ଡଣି ପୁର ନାହିଁ ସମତୁଲ ।

ମଧ୍ୟେ ହେମ ଗଜଦନ୍ତ ପଲ୍ୟଙ୍କ ସୁଷମ

ଅଷ୍ଟରତ୍ନରେ ନିର୍ମାଣ ପିତୁଳିକା କମ ।

ମୟୂରକଣ୍ଠ ସୁପାତି ହଂସୁଲୀ ଯେ ତୁଳୀ

ପାରୁଶରେ ହଂସାବଳି ସିନ୍ଧୁଆ ମୁକୁଳି ।

ସେବତୀ ମଲ୍ଲୀ ପାଖୁଡ଼ାମାନ ତହିଁ ସିଞ୍ଚି

ପନୀର ପାଣି କର୍ପୂରଗୁଣ୍ତି ତହିଁ ବିଞ୍ଚି ।

କୁସୁମ ବିଞ୍ଚଣି ବାତପାଶେ ଧୂପକାଠି

ସେବତୀ ମାଳତୀ ଧଣ୍ଡା ଲମ୍ୱେ କୋଟି କୋଟି ।

ଇନ୍ଦ୍ରଗୋବିନ୍ଦ ଚାନ୍ଦୁଆ ସୂଚିକମ ପନ୍ତି

ମୁକୁତାଝରା ସୁବର୍ଣ୍ଣ ଦର୍ପଣ ଶୋଭନ୍ତି ।

ପୁର ଦେଖି ଜଗନ୍ନାଥେ ମୁନିଙ୍କୁ ପ୍ରଶଂସି

ବୋଇଲେ ସକଳ ଗୁଣେ ଧନ୍ୟ ତୁମ୍ଭେ ଋଷି ।

ତୁମ୍ଭେ ମହାଜ୍ଞାତା ମୁନି ବନେ ବାସ କର

କାହୁଁ ଆଣି ଭିଆଇଲ ଏ ବିଚିତ୍ର ପୁର ।

ଦୁର୍ବାସା ବୋଇଲେ ତୁମ୍ଭେ ଶୁଣ ଆଦିମୂଳ

ଏ ସୁରଭି ପ୍ରସାଦରୁ ମିଳଇ ସକଳ ।

ଲକ୍ଷ୍ମୀର ବଲ୍ଲଭ ତୁମ୍ଭେ ଅଟ ହୃଷୀକେଶ

ତୁମ୍ଭେ ଯହିଁ ଥିବ ତହିଁ ନ ମିଳଇ କିସ ।

ଅଶେଷ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ତୁମ୍ଭେ ଗର୍ଭେ ଅଛ ବହି

ଆବର କଥାଏ ଏବେ ଶୁଣ ଭାବଗ୍ରାହୀ ।

ଦେବମାତା କପିଳାର ସହସ୍ରେକ ବତ୍ସା

ବତ୍ସାକରେ ଚଉବିଂଶ ସସ୍ର ହେଲେ ବତ୍ସା ।

ନନ୍ଦିନୀକେ ଜାତ ଦଶସହସ୍ର ସୁରଭି

ସୁରଭିକେ ଚଉବିଂଶ ସହସ୍ର ଯେ ଗାଭୀ ।

ବ୍ରହ୍ମଲୋକ ଜିଣି ସର୍ବେ ଗୋଲକରେ ଥାନ୍ତି

ବାଞ୍ଛାବଟ ତଳେ ଶୋଇ ସୁଖେ ବିହରନ୍ତି ।

କଳ୍ପନାରୁ କାମଧେନୁ ନାମ ସେ ବୋଲାଇ

ତପସିଦ୍ଧ ହେଲେ ମୁନି ଏକ ଧେନୁ ପାଇ ।

ଶ୍ରୀମନ୍ତ ପୁରୁଷ ତୁମ୍ଭେ ପ୍ରଭୁ ଚକ୍ରପାଣି

କୋଟିପାଦେ ଖଟିଛନ୍ତି ଦେବୀ କମଳିନୀ ।

ଏତେ କହି ଅନ୍ତର୍ଦ୍ଧାନ ହେଲେ ମହାମତି

ଶୁକ ବୋଲନ୍ତି ଯେ ଶୁଣ ପରୀକ୍ଷ ନୃପତି ।

ଏଥୁଅନ୍ତେ ଆପଣାର ନିତ୍ୟକର୍ମ ସାରି

କୋମଳ ଶଯ୍ୟାରେ ବିଜେ କଲେ ରାମ ହରି ।

କୃଷ୍ଣର ଅଶେଷ ମାୟା କେ ପାରିବ ଜାଣି

ଶୁଭାଶୁଭ କର୍ମଦାତା ସେହି ଚକ୍ରପାଣି ।

କାଳକ୍ରମେ ଶୁଭାଶୁଭ ଭୋଗକରି ବେଳେ

ନିଶ୍ଚେଁ ଦୋଷ ନ ଲାଗଇ ସଂହରଇ କାଳେ ।

ଥୋକାଏ ପୃଥ୍ୱୀରେ ରଖିବ ସଂହରଇ ଶେଷେ

କାଳପାଶ ଲାଗି ପ୍ରାଣୀ ପଡ଼େ ନିଜ ଦୋଷେ ।

ସେ ମାୟାଧର ପୁରୁଷ ପାଦେ ମୋର ସେବା

ଅଚ୍ୟୁତ ଦାସ କବିକୁ ଗତିମୁକ୍ତି ଦେବା ।

ଏଥୁଅନ୍ତ ଜରାସନ୍ଧ ନୃପତିର ଆଗେ

ଡଗର ଯାଇ ବାରତା ଜଣାଇଲା ବେଗେ ।

ଭୋ ମଣିମା ସାବଧାନେ ଶୁଣ ନୃପସାଇଁ

ବିଷ୍ଣୁପୁର ପାଟଣାରେ ରାମକୃଷ୍ଣ ରହି ।

ଅପୂର୍ବ ନବର ତହିଁ ଥିଲା କେ ନିର୍ମାଣି

ନିଶ୍ଚିନ୍ତେ ରହିଲେ ସେହି ପୁରେ ଭାଇ ବେନି ।

ଅଦ୍ୟପି ଅଛନ୍ତି ସେହିଠାରେ ରାମ ହରି

ଏ କଥା ନିଶ୍ଚୟ ଅଟେ ଜାଣ ଦଣ୍ଡଧାରୀ ।

ଏହା ଶୁଣି ଜରାସନ୍ଧ ଲୋମ ପୁଲକଇ

ନିଶ୍ଚେ ହସ୍ତଭରି ବୀର କୋପେ ଗରଜଇ ।

ସାଜରେ ସଇନି ବୋଲି ଆଜ୍ଞାଦେଲା ରାଗେ

ଶୁଣି ନୃପତିଏ ସୈନ୍ୟ ସଜାଇଲେ ବେଗେ ।

ଗଜ ଅଶ୍ୱ ପହଁରିଣ ଗଲେ ନଦୀଜଳେ

ଗଜ ଲଗାଇ ମାହୁନ୍ତେ ରଥ ପାର କଲେ ।

ଅଶ୍ୱ ଉପରେ ସଭାରେ ଅସ୍ତ୍ର ଶସ୍ତ୍ର ଧରି

ପଦାତି ପାର ହୋଇଲେ ଜଳରେ ପହଁରି ।

ଥୋକେ ସୈନ୍ୟ ପାରହେଲେ ଗଜ ଓଟେ ବସି

ଥୋକେ କାଷ୍ଠ ଭେଳା କଲେ ଥୋକେଗଲେ ପଶି ।

ଏସନକ ପାର ହେଲେ ଚତୁରଙ୍ଗ ଥାଟ

ଆଗରେ ଡଗରା ଥାଇ କଢ଼ାଇଲା ବାଟ ।

ନଦୀ ପାର ହୋଇ ସୈନ୍ୟ ଥୋକେ ଦୂର ଗଲେ

ପର୍ବତ ଉତ୍ତର ଭାଗେ ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲେ ।

ବିଷ୍ଣୁପୁରେ ଭେଟାଇଲା ନେଇ ପଢ଼ିହାରୀ

ରାତ୍ର ଥାଉଁ ବେଢ଼ିଲେ ସେ ଲକ୍ଷେପୁର କରି ।

ଦିହୁଡ଼ି ଜାଳି ଖୋଜନ୍ତି ଘରେ ଘରେ ପଶି

ଚହଳ ପଡ଼ନ୍ତେ ଲୋକେ ନିଦ୍ରା ତେଜି ଆସି ।

ଗୋଟି ଗୋଟିକରି ସବୁ ସଙ୍ଖୋଳି ଧଇଲେ

ରଜନୀ ପାହିଲେ ଚିହ୍ନି ଛାଡ଼ିବା ବୋଇଲେ ।

ନବର ଭିତରେ ରାମକୃଷ୍ଣ ଛନ୍ତି ଶୋଇ

ପାଚେରୀ ଡେଇଁ ପଶିଲେ ନିଶୁଣି ଲଗାଇ ।

ଭିତରେ ପଶି କବାଟ ଭାଙ୍ଗି ଅତିବେଗେ

ପଦାଘାତେ ଦ୍ୱାରବନ୍ଧ ଉପାଡ଼ିଲେ ରାଗେ ।

କବାଟ ପଞ୍ଜରମାନ କାଢ଼ି ଦୂରେ ଫିଙ୍ଗି

କୋଳିଆ ଦୁଆର କାନ୍ଥ ପକାଇଲେ ଭାଙ୍ଗି ।

ଯେ ଯାହା ମୁହିଁରେ ପଶି ଅପ୍ରମାଣ ଥାଟ

ତିଳେ ଛିଦ୍ର ନ ରଖିଣ ରୋଧ କଲେ ବାଟ ।

ଯେବଣ ମନ୍ଦିରେ ରାମକୃଷ୍ଣ ଥିଲେ ଶୋଇ

ଡଗରା ଚିହ୍ନାଇ ଦେଲା ଆଗେ ଆଗେ ଯାଇ ।

ରାତ୍ର ପାହିବାକୁ ଆଉ ଅର୍ଦ୍ଧ ଘଡ଼ି ଅଛି

ଶ୍ରମେ ନିଦ୍ରା ଯାଇଛନ୍ତି ନନ୍ଦ ବେନିବତ୍ସି ।

ପ୍ରଦୀପ ଦିହୁଡ଼ି ହୁଳା ଜାଳି ନିରନ୍ତର

ନିର୍ବନ୍ଧେ ଜଗିଲେ ଶତେପୁର ବେଢ଼ି ଦ୍ୱାର ।

ଏମନ୍ତ ପ୍ରକାରେ ଦ୍ୱାର ନିରୋଧନ୍ତେ ଯାଇ

ଜରାସନ୍ଧ ବୋଲେ ପଶ କବାଟ ଫିଟାଇ ।

ଜୀବ ଥାଉଁ ଧରି ଆଣ ଛାମୁକୁ ମୋହର

ଅନଳେ ଆହୁତି ଦେବି ମାଂସ କାଟି ତାର ।

ସାମାନ୍ୟ ଶତ୍ରୁ ନୁହନ୍ତି ସେ ଗଉଡ଼ ବେନି

କପଟେ ମାଇଲେ ମୋର ଅସଂଖ୍ୟ ସଇନି ।

ଯତ୍ନବନ୍ତ ହୋଇ ସର୍ବେ ବାନ୍ଧିଆଣ ଯାଇ

ହସ୍ତରୁ ଫିଟିଲେ ନ ପାରିବଟି ଗୋଡ଼ାଇ ।

ପୁଣି ପଚାରିଲା ପାତ୍ର ସାମନ୍ତଙ୍କୁ ଚାହିଁ

ତୁମ୍ଭେମାନେ ଦେଖ ନିଶ୍ଚେଁ ଅଛିଟି କି ସେହି ।

ଶୁଣି ପାତ୍ର ଅମନାତ୍ୟେ ତତକ୍ଷଣେ ଗଲେ

ଗବାକ୍ଷ ମାର୍ଗରେ ହୁଳା ଲଗାଇ ଚାହିଁଲେ ।

ଦେଖିଲେ ପଲ୍ୟଙ୍କ ପରେ ରାମକୃଷ୍ଣ ଦୁଇ

ସୁଖେ ନିଦ୍ରା କରିଛନ୍ତି ଦେହେ ଜ୍ଞାନ ନାହିଁ ।

ନୀଳେନ୍ଦୀଦଳ ପରାୟେ ବିରାଜଇ ତନୁ

ନିର୍ମଳ ମେଘରେ ଯେହ୍ନେ ଉଦେ ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁ ।

ଅମୂଲ୍ୟ ମନ୍ଦିରେ ରତ୍ନଖଟେ ଛନ୍ତି ଶୋଇ

ଆପେ ଜରାସନ୍ଧ ଦେଖେ କବାଟ ଫିଟାଇ ।

ମନ୍ଦିର ଦେଖି ଅନେକ ପ୍ରଶଂସା ସେ କଲା

ଧନ୍ୟରେ ଗଉଡ଼ ତୋର ମହିମା ବୋଇଲା ।

ଏଡ଼େକ ସମ୍ପଦ ଏଥେ ସମ୍ପାଦିଲା କାହୁଁ

କେ ବୋଲନ୍ତି ଏ ମନ୍ଦିର ଥିଲାକ ଆଗହୁଁ ।

ଏସନକ ଉଚ୍ଚବାଚ ହୁଅନ୍ତେ ସକଳେ

ଅନ୍ତର୍ଗତେ ଜାଣିଲେ ତା କୃଷ୍ଣ କାମପାଳେ ।

ବେନିଭାଇ ତତକ୍ଷଣେ ନିଦ୍ରା ତେଜି ଉଠି

ଦେଖିଲେ ଚୌଦିଗେ ସୈନ୍ୟ ରହିଛନ୍ତି ଘୋଟି ।

ଆପେ ଜରାସନ୍ଧ ରାଜା ଧନୁ ଧରି କରେ

ନାରାଚ ପୂରାଇ ଉଭା ହୋଇଛି ଆଗରେ ।

ଶାଲ୍ୱ ଶିଶୁପାଳ ଦନ୍ତବକ୍ର ଆଦିକରି

ପୂର୍ବ ପରାକ୍ରମମାନ ହୃଦେ ଛନ୍ତି ଧରି ।

ଯେଝା ଅନୁରୂପେ ସର୍ବେ କରି ପ୍ରାଣପଣ

ନାରାଚ ପୂରାଇ ଟାଣି ଧରିଛନ୍ତି ଗୁଣ ।

ରାମ ବୋଲନ୍ତି ଯେ ହେଲା ବିଷମ ସମୟ

ଅଯୋଗେ ବେଢ଼ିଲେ ଆସି ସବୁ ନରରାୟ ।

ସମୁଦ୍ର ଲହରୀ ପ୍ରାୟ ଦିଶୁଅଛି ଥାଟ

ତିଳେ ଛିଦ୍ର ନାହିଁ ସୂଚି ଭେଦିବାକୁ ବାଟ ।

ଏମନ୍ତ ଭାଳି ଉଠିଲେ ହଳୀ ଚକ୍ରପାଣି

ଜରାସନ୍ଧ ଡାକଦେଲା ସେ ଉଠିବା ଜାଣି ।

କରେ ଅସ୍ତ୍ର ଶସ୍ତ୍ର ଧରି ଜଗ ଯେଝା ପଥେ

ଏକ୍ଷଣି ଭୁଲାଇ ଏଥୁ ଯିବେ ହାତେ ହାତେ ।

ପୁଣି ଆଜ୍ଞାଦେଲା ଦଶସସ୍ର ମାଲ ରାଇ

ମନ୍ଦିର ଭିତରେ ପଶି ଧର ବେଗେ ଯାଇ ।

ଯେ ଯେଉଁ ଉପାୟ ଜାଣ ତା କରେ ସତ୍ୱରେ

ନୋହିଲେ ପଳାଇ ଯିବେ କ୍ଷଣକ ଭିତରେ ।

ଶୁଣିଣ ଧାମନ୍ତି ସର୍ବେ ଘୋର ନାଦକରି

ମନ୍ଦିରୁ ବାହାର ହେଲେ ରାମ ଚକ୍ରଧାରୀ ।

ଦ୍ୱାର ଜିଣି ବାହାରକୁ ଯାନ୍ତେ ଭାଇ ବେନି

ମାଲେ ଧଇଲେ ବିନ୍ଧାଣଯନ୍ତ୍ର କରେ ଘେନି ।

ଜଡ଼ଣ ଜାଡ଼ଣ ଭିଡ଼ାଭିଡ଼ି ଯେ ଉଞ୍ଚାଣ

ଚୋଟଣ ଚାଟଣ ଆଡ଼ ଘୁଞ୍ଚାଣ ପଞ୍ଚାଣ ।

ଲୋଟଣ ଯୋଟଣ ବନ୍ଧ ନିର୍ବନ୍ଧ ଫିଟାଣ

ଆଡ଼ଣ ତାଡ଼ନ ଆଦି ଯେତେକ ବିନ୍ଧାଣ ।

ବିଧା ଗୁରୁଦା କହୁଣି ମାଡ଼ ଗଡ଼ାଗଡ଼ି

ପାଦେ ପାଦ ଛନ୍ଦି ଭୁଜେ ଭୁଜ ଭିଡ଼ାଭିଡ଼ି ।

ଅଙ୍ଗେ ଅଙ୍ଗ ପରିତାଳ ମୁଣ୍ଡେ ମୁଣ୍ଡ ବଜା

ଚଉଦ ବିନ୍ଧାଣି ଯୁଦ୍ଧ କଲେ ଦେବରାଜା ।

ସମସ୍ତ ମାଲେ ଧରନ୍ତେ ସେ ଦୁହିଁଙ୍କୁ ଯାଇ

ଶ୍ରୀଅଙ୍ଗ ଛିଞ୍ଚାଡ଼ି ଦୁହେଁ ଦେଲେ ଫୋପଡ଼ାଇ ।

ତକ୍ଷଣେ ସେ ମାଲମାନେ ଅନ୍ତରୀକ୍ଷେ ଉଡ଼ି

ଅନେକ ଦୂରେ ପଡ଼ିଲେ ପ୍ରିୟପ୍ରାଣ ଛାଡ଼ି ।

ମାଲେ ଉଡ଼ିଯିବା ଦେଖି ମାଡ଼ିପଡ଼ି ଦୁଷ୍ଟେ

ଆବୋରିଲେ ଯେ ଯାହାର ଶସ୍ତ୍ର ଧରି ଆଣ୍ଟେ ।

ମାରନ୍ତେ ଶସ୍ତ୍ର ବଞ୍ଚାଇ ରାମ ଯଦୁସାଇଁ

ନିମିଷ ମାତ୍ରକେ ଫିଟିଗଲେ ପିଠିଦେଇ ।

ଗଲାରେ ଗଲାରେ ବୋଲି ପଡ଼ିଲା ଚହଳ

ଛଦ୍ମରେ ପଳାଇ ଯାନ୍ତି କୃଷ୍ଣ କାମପାଳ ।

ତିଳେ ଛିଦ୍ର ନାହିଁ ବେଢ଼ ରହିଥାନ୍ତି ଥାଟ

ମଧ୍ୟେ ପଶିଯାନ୍ତି ଦୁହେଁ ଲଗାଇ ଉଚ୍ଚାଟ ।

ତାହା ଦେଖି ରାଜାମାନେ ହୋଇଲେ ତାଟକା

ବଳବୀର୍ଯ୍ୟଚ୍ୟୁତ ହୋଇ ଜାତ ହେଲା ଶଙ୍କା ।

ମହିମା ସାଗର କୃଷ୍ଣ ବଳରାମ ସ୍ୱାମୀ

ହାତେ ହାତେ ଫେଡ଼ାଇଣ ଗଲେ ଅତିକ୍ରମି ।

ଅସଂଖ୍ୟ ସୈନ୍ୟ ଭିତରୁ ହୋଇଲେ ବାହାର

ସକଳ ନୃପତି ଦେଖି ହେଲେ ଚମତ୍କାର ।

ଏକ ଆଗରେ ଆରେକ କହନ୍ତି ବାରତା

ବିଚାରି ବୋଇଲେ ଏତ ଅସମ୍ଭବ କଥା ।

ଏତେ ରାଜା ଶସ୍ତ୍ର ଧରି ଜଗିଛନ୍ତି ଦୃଢ଼େ

ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଭୁଲାଇ ସେ ଗଲେ କେଉଁଆଡ଼େ ।

ଗଗନରୁ ଛିଡ଼ି ତାରା ପଡ଼େ ଯେହ୍ନେ ଖସି

ସେହିମତେ କେଉଁଆଡ଼େ ଗଲେ ଥାଟ ପଶି ।

ପରିଘାଇ ନାନାଶସ୍ତ୍ର ପ୍ରହାରିଲୁ ରାଗେ

ତା ସବୁ ବଞ୍ଚାଇ ଗଲେ ନ ଭେଦିଲା ଅଙ୍ଗେ ।

ଏହିକ୍ଷଣି ଯାଉଛନ୍ତି କେତେଦୂର ଯିବେ

ପାଦ ଶ୍ରମପାଇ ବନେ ଲୁଚିଣ ରହିବେ ।

ବିଳମ୍ୱ ନ କରି ଚାଲ ଏକମୁଖେ ଯିବା

ପଛେ ପଛେ ଗୋଡ଼ାଇଲେ ଅବଶ୍ୟ ଭେଟିବା ।

ଏତେବୋଲି ରଥ ଚଳାଇଲେ ଶ୍ରୀଘ୍ରଗତି

ପଛରେ ଗୋଡ଼ାଇ ଯାନ୍ତି ଅନେକ ନୃପତି ।

ବାଜଇ ବିବିଧ ବାଜା ଟମକ ନିଶାଣ

ନିର୍ଘାତ ଶବଦ ଜାଣି ପଡ଼ୁଅଛି ଜାଣ ।

ମର୍ଦ୍ଦଳ କାହାଳି ଶଙ୍ଖ ମୃଦଙ୍ଗ ମହୁରୀ

ଢୋଲ ଦମା ବିଜିଘୋଷ ବୀରତୂର ଭେରୀ ।

ଏମନ୍ତେ ଅନେକ ବାଦ୍ୟ ବାଜେ ନାନାଛନ୍ଦେ

ସମୁଦ୍ର ଉଛୁଳି ପୃଥ୍ୱୀ କମ୍ପେ ଘୋରନାଦେ ।

ରଥ ଗଜ ପଦାତି ଯେ ଅଶ୍ୱ ଅପ୍ରମିତ

ସୈନ୍ୟ ଘେନି ନୃପଗଣେ ଖୋଜିଲେ ବହୁତ ।

ରାମକୃଷ୍ଣ ନ ଦେଖିଣ ମନେ ଲଜ୍ଜାପାଇ

ବାହୁଡ଼ି କହିଲେ ଜରାସନ୍ଧ ଆଗେ ଯାଇ ।

ଶୁଣିଣ ମଗଧେଶ୍ୱର ମନେ ପାଇ ବ୍ୟଥା

କିଛି ନ କହିଣ ଲାଜେ ପୋତିଦେଲେ ମଥା ।

ପୃଥ୍ୱୀଭାରା ନିବାରଣେ କୃଷ୍ଣ ଅବତାର

ଯାର ମାୟା ନ ଜାଣନ୍ତି ଇନ୍ଦ୍ର ବ୍ରହ୍ମା ହର ।

ସନକାଦି ସିଦ୍ଧଗଣ ଯୋଗଧ୍ୟାନେ ବସି

ଯେଉଁରୂପ ଚିନ୍ତା କରୁଥାନ୍ତି ଅହର୍ନିଶି ।

ଏ ଛାର ନୃପଗତିଗଣ ପାଇବେ ତା କାହୁଁ

କ୍ଷଣକରେ ଅନ୍ତର୍ହିତ ହେଲେ ଚାହୁଁ ଚାହୁଁ ।

ଭକତ ବାନ୍ଧବ ପ୍ରଭୁ କରୁଣା ସାଗର

ଅଚ୍ୟୁତ ଦାସକୁ ଗତି ଦିଅ ଚକ୍ରଧର ।

ସୁଦୟା କରିଣ ମୋତେ ଏହି ଆଜ୍ଞା ଦେବା

ଜନ୍ମେ ଜନ୍ମେ ରହୁ ମୋର ତପ ପାଦେସେବା ।

ଏଥୁ ଅନନ୍ତରେ ପୁଣି ଶୁକ ତପୋଧନ

ବୋଇଲେ କହିବା ଶୁଣ ପରୀକ୍ଷ ରାଜନ ।

ଅପମାନ ପାଇ କୋପେ ମଗଧ ନୃପତି

ଚାରିଦିଗେ ଡଗରାଙ୍କୁ ପେଷିଲା ଝଟତି ।

ଆଜ୍ଞାଦେଇ ଗଲେ ସର୍ବେ ବେଗହୋଇ ଯାଅ

ରାମକୃଷ୍ଣ ବାର୍ତ୍ତା ଆଣି ସତ୍ୱରେ ଜଣାଅ ।

ଅନେକ ଲଜ୍ଜା ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ସେ ଦେଲେ ସମରେ

ରଥ ଗଜ ଅଶ୍ୱ ମାରି ଲୁଚିଛନ୍ତି ଦୂରେ ।

ସକଳ ଦେଶରେ କହ ଏ ବାରତା ଯାଇ

ରାମକୃଷ୍ଣ ସମ୍ଭାଳିଲେ ହେବେ ରାଜଦ୍ରୋହୀ ।

ଅଷ୍ଟଲୋକପାଳଙ୍କୁ ମୁଁ କରୁଅଛି ସାକ୍ଷୀ

ରାମକୃଷ୍ଣ ସମ୍ଭାଳିବ ଯେ ମୋତେ ଉପେକ୍ଷି ।

ଏ ମୋର ଆଜ୍ଞା ଲଙ୍ଘନ ଯେ କରିବ ଜାଣି

ତା ବଂଶ ନାଶିବି ମୁହିଁ ଖଡ଼ଗରେ ହାଣି ।

ଯେବଣ ଦେଶକୁ ଯିବେ ନନ୍ଦ ବେନି ବତ୍ସି

ଅନ୍ନ ପାଣି ଆଦି ତାଙ୍କୁ ନ ଦେବଟି କିଛି ।

ଶୁଣି ଚାରଗଣେ ତହୁଁ ଅନ୍ତରୀକ୍ଷେ ଗଲେ

ସକଳ ଦେଶରେ ବୁଲି ଆଜ୍ଞାପତ୍ର ଦେଲେ ।

ଟମକ ବଜାଇ ପୁଣ ଗ୍ରାମେ ଗ୍ରାମେ ପଶି

ବୋଲନ୍ତି ଗଉଡ଼େ ଜରାସନ୍ଧଠାରେ ଦୋଷୀ ।

ରାମକୃଷ୍ଣ ବୋଲି ନାମ ବହନ୍ତି ସେ ଦୁହେଁ

ତାଙ୍କୁ ଅନ୍ନପାଣି କେହି ନ ଦେବ କେବେହେଁ ।

ବାସସ୍ଥାନ ନ ଦେବ କେ ନ କହିବ କଥା

ଆଜ୍ଞା ଲଘିଂବେ ନୃପତି କଟାଇବେ ମଥା ।

ମନରେ ଚେତି ସମସ୍ତେ ଥିବ ଆଜ୍ଞା ମାନି

ବେନି ଭାଇଙ୍କୁ ଛାମୁରେ ଦେବ ବାନ୍ଧି ଆଣି ।

ଗୌରବ ପାଇଣ ନେବ ଶାଢ଼ୀ ସୁନାବଳା

ନୃପତି ଆଜ୍ଞାରେ କେହି ନ କରିବ ହେଳା ।

ଏମନ୍ତେ ଡଗରାମାନେ ଟମକ ବଜାଇ

ଘୋଷଣା ଦିଅନ୍ତି ଦେଶ ଦେଶାନ୍ତରେ କହି ।

ଏଥୁ ଅନନ୍ତରେ ବଳରାମ ଚକ୍ରଧର

ଅବହେଳେ ମଢ଼ିଆରୁ ହୋଇଲେ ବାହାର ।

ଅଗମ୍ୟ ବନରେ ଥୋକେ ଦୂର ଚଳିଗଲେ

ଭାନୁମତୀ ନଦୀକୂଳେ ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲେ ।

ଜରାସନ୍ଧ ଥିବାଠାରୁ ପାଞ୍ଚଯୂଣ ଛାଡ଼ି

ନିତ୍ୟକର୍ମ ସାରି ଦୁହେଁ ରହି ବେନିଘଡ଼ି ।

ସେଠାରେ ଦେଖିଲେ ଶିବ ନାମେ ପରବତ

ଯୋଜନେ ଉତ୍ସର୍ଗ ପାଞ୍ଚ ଯୋଜନ ବିସ୍ତୃତ ।

ନଦୀର ଉତ୍ତର କୂଳେ ଅତି ରମ୍ୟସ୍ଥାନ

ପୂର୍ବେ ତହିଁ ଥିଲେ ବାଲମୀକ ତପୋଧନ ।

ସଦାଶିବ ନାମେ ତହିଁ ଛନ୍ତି ଲିଙ୍ଗରାଜା

ମାନ୍ଧାତା ନୃପତି ପୂର୍ବେ କରିଥିଲେ ପୂଜା ।

ଶତେନଳ ଆୟତନ ମଣ୍ଡପ ଦେଉଳ

ଅଗ୍ରଭାଗେ ପୁଷ୍କରିଣୀ ଦିଶେ ପରିମଳ ।

ମହାରଣ୍ୟ ଭିତରେ ସେ ଏକ ରମ୍ୟସ୍ଥାନ

ଜନଜନ୍ତୁରେ ଅଗମ୍ୟ ଅତ୍ୟନ୍ତ ଗୋପନ ।

ଦୁଇଭାଇ ନଦୀତୀରେ ନିତ୍ୟକର୍ମ ସାରି

ଦେଉଳେ ପଶି ଦର୍ଶନ କଲେ ତ୍ରିପୁରାରି ।

ଅରଖ ଦୁଦୁରା ଫୁଲ ବିଲ୍ୱପତ୍ର ଦେଇ

କରଯୋଡ଼ି ସ୍ତୁତିପାଠ କଲେ ବେନିଭାଇ ।

କଇଥ କମଳା କେନ୍ଦୁଗୁଆ ବରକୋଳି

ନଇବେଦ୍ୟ କଲେ ନାନା ବନ୍ୟଫଳ ତୋଳି ।

ପଞ୍ଚାକ୍ଷର ମନ୍ତ୍ର ଜପ କରନ୍ତେ କେଶବ

ପ୍ରସନ୍ନ ହୋଇଣ ବିଜେ କଲେ ସଦାଶିବ ।

ପଞ୍ଚମୁଖ ତ୍ରିନୟନ ଶିରେ ଗଙ୍ଗାଜଳ

ଜଟାମୂଳେ ଖଣ୍ଡଇନ୍ଦୁ ଦିଶେ ପରିମଳ ।

ଶ୍ରୀଭୁଜେ ପିନାକ ଧନୁ କପାଳେ କୁଠାର

ବିଭୂତି ଭୂଷଣ ଜଟାଧାରୀ ଦିଗମ୍ୱର ।

ଡିବିଡିବି ଡମ୍ୱରୁ ଯେ ବାଜେ ନବକୋଟି

ବାମ ଡାହାଣେ ଅଛନ୍ତି ନନ୍ଦୀ ଯେ ଭୃକୁଟୀ ।

କୋଳେ ହିମବନ୍ତ ସୁତା ଆରୋହି ବୃଷଭ

ରାମକୃଷ୍ଣ ଆଗେ ଉଭା ହେଲେ ମହାଦେବ ।

ଦେଖି ବେନିଭାଇ ଶିରେ କରପତ୍ର ଯୋଡ଼ି

ରୁଦ୍ର ଦେବତାଙ୍କୁ ସ୍ତୁତି କଲେ ପାଦେ ପଡ଼ି ।

ହସିଣ ବୋଲନ୍ତି ଶିବ ତୁମ୍ଭେ ଦେବରାଜା

ବ୍ରହ୍ମା ଇନ୍ଦ୍ର ଘେନି ଆମ୍ଭେ କରୁ ପାଦପୂଜା ।

ପୃଥ୍ୱୀଭାର ନିବାରଣ କରିବାର ପାଇଁ

କଉତୁକେ ଜନ୍ମିଅଛ ନରତନୁ ବହି ।

ଦେବଙ୍କ ଉପରେ ତୁମ୍ଭେ ଦେବ ଶିରୋମଣି

ଶୁଭାଶୁଭ କର୍ମ ତୁମ୍ଭେ ଆନ କର ପୁଣି ।

ତୁମ୍ଭେ ପ୍ରଭୁ ମାୟାଧର ଭକ୍ତ ଭାବଗ୍ରାହୀ

ଶରଣପଞ୍ଜର ବାନା ଆପେ ଅଛ ବହି ।

ନାମ ସୁମରନ୍ତେ ସବୁଦୁଃଖ ହୁଏ ପାର

ଅତ୍ରାହିର ତ୍ରାହି ତୁମ୍ଭେ ଶରଣ ସୋଦର ।

ଅଜ୍ଞାନ ସେ ଜରାସନ୍ଧ ନ ଜାଣଇ କିଛି

ଧର୍ମ ଅର୍ଥ ନାଶକରି ଗୋଡ଼ାଇଣ ଅଛି ।

ତାହାର ବଳେ ତୁମ୍ଭର ହୋଇପାରେ କିସ

ତୁମ୍ଭେ ଆଜ୍ଞା ଦେଲେ ହେବେ ସମୁଳରେ ନାଶ ।

କ୍ଷମାଶୀଳ ହେତୁ ତୁମ୍ଭ ହୃଦେ କୋପ ନାହିଁ

ଦେବକାର୍ଯ୍ୟେ ଜନ୍ମିଅଛ ନରତନୁ ବହି ।

ଜଗତ କରତା ତୁମ୍ଭେ ପ୍ରଭୁ ଆଦିକନ୍ଦ

ମନ କଲେ ଜିଣି ପାର ଲକ୍ଷେ ଜରାସନ୍ଧ ।

ଏତେ କହି ପାଶୁପତ ବାଣ କରେ ଧରି

କୃଷ୍ଣ ହସ୍ତେ ସମର୍ପଣ କଲେ ତ୍ରିପୁରାରି ।

ବୋଇଲେ ସମ୍ଭାଳି ଯତ୍ନେ ରଖ ଚକ୍ରପାଣି

ଏ ବାଣରେ ତ୍ରିଭୁବନ ପାର ତୁମ୍ଭେ ଜିଣି ।

ଆବର କଥାଏ ଶୁଣ ଲକ୍ଷ୍ମୀଦେବୀ ସାଇଁ

ଏହିଠାକୁ ଜରାସନ୍ଧ ଆସିବ ଯେ ବାହି ।

ପୂର୍ବରୁ ଏ କଥା ଅଛି ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ଗୋଚର

ଅବଶ୍ୟ ସେ ଧାଡ଼ିଦେବ ଅଷ୍ଟାଦଶ ବାର ।

ଏତେ କହି ବ୍ୟୋମକେଶ ହେଲେ ଅନ୍ତର୍ଦ୍ଧାନ

ମଣ୍ଡପରେ ବସିଛନ୍ତି ରାମ ଭଗବାନ ।

ସେଠାରୁ ସନ୍ଦେଶ ପାଇ ଦେଶାଉର ବେଗେ

ବାହୁଡ଼ିଣ ଜଣାଇଲା ଜରାସନ୍ଧ ଆଗେ ।

ଭୋ ମଣିମା ସାବଧାନେ ଶୁଣ ନୃପମଣି

ରାମକୃଷ୍ଣ ଦେଖି ଆମ୍ଭେ ଅଇଲୁ ଏକ୍ଷଣି ।

ଭାନୁମତୀ ନଦୀତୀରେ ଶିବ ପରବତ

ସଦାଶିବ ନାମେ ଶମ୍ଭୁ ତହିଁ ପ୍ରତିଷ୍ଠିତ ।

ସେ ବଡ଼ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ ଶମ୍ଭୁ ଜ୍ୟୋତିର୍ମୟ ଲିଙ୍ଗ

ଦରଶନେ ମହାପାପ ନ ରହଇ ଅଙ୍ଗ ।

ସେ ଶିବଙ୍କୁ ଦରଶନ କରି ବେନିଭାଇ

ମଣ୍ଡପରେ ବସିଛନ୍ତି ସଙ୍ଗେ କେହି ନାହିଁ ।

ଏହି ଅନୁକୂଳେ ଚାଲ ଥାଟ ଘେନିଯିବା

କିଛି ହିଁ ସନ୍ଦେହ ନାହିଁ ଏକ୍ଷଣି ଭେଟିବା ।

ଶତ୍ରୁକୁ ମାରିବ ତୁମ୍ଭେ ତୁଟିବ ଅରିଷ୍ଟି

ବାଟ ନିକଟ ତା ପାଞ୍ଚ ଯୋଜନ ସେହିଟି ।

ଶୁଣି ଜରାସନ୍ଧ ରାଜା ହେଲା ହସ ହସ

ପରିଘାଇ ଆଗେ ରଥ ବାହେ ଦମଘୋଷ ।

ଶାଲ୍ୱଶିଶୁପାଳ ଦନ୍ତବକ୍ର ଯେ ରୁକ୍ମଣ

ପ୍ରତିଜ୍ଞା କରନ୍ତି କୋପେ ଉଠି ପୁଣ ପୁଣ ।

ଦମଘୋଷ ବୋଲେ ବାବୁ ଏ ଲାଗିଲା ମୋତେ

କହରେ ଡଗରା କାହିଁଛନ୍ତି ନନ୍ଦସୁତେ ।

ଡଗରା ବୋଲଇ ଏହି ପରବତ ତଳେ

ଦୁହେଁ ବସିଛନ୍ତି ଭାନୁମତୀ ନଦୀକୂଳେ ।

ମହାଘୋର ଅରଣ୍ୟ ଏ ଜନଜନ୍ତୁ ନାହିଁ

ଧାତିକାରେ ଚାଲ ଯିବା ନିଶବଦ ହୋଇ ।

ଏହା ଶୁଣି ବୋଲେ ଜରାସନ୍ଧ ନୃପବର

ହସ୍ତୀକନ୍ଧମାନଙ୍କରୁ ଘଣ୍ଟ ତୋଳି ଧର ।

ଢୋଲ ଟମକ ନିଶାଣ ଆଦି ବାଦ୍ୟ ଯେତେ

ନ ବଜାଇ ଯତନରେ ଧରି ଯେଝା ହସ୍ତେ ।

ନିଶବଦେ ଚାଲ କେହି ନ କହିଣ କଥା

କିଛିହିଁ ଶବଦ ଜାତ ନୋହିବ ସର୍ବଥା ।

ପାଇକେ ଅଣ୍ଟାରୁ ଫେଇ ଦିଅନ୍ତୁ ଘାଗୁଡ଼ି

ଘୋଡ଼ାଙ୍କ ବେକରୁ ଘଣ୍ଟି ଯତ୍ନେ ରଖ କାଢ଼ି ।

ଚାରିଭାଗ କରି ସୈନ୍ୟ ରଖ ପରିମାଣି

ଏସନକ ଧାଡ଼ି ଦେଲେ ଭେଟିବା ଏକ୍ଷଣି ।

ଏମନ୍ତ ଆଜ୍ଞା ଦିଅନ୍ତେ ମଗଧ ନୃପତି

ଦମଘୋଷ ବୋଲେ ମୋର ସେନା ପୂର୍ବକତି ।

ଶିଶୁପାଳ ବୋଲେ ଥିବି ମୁଁ ଉତ୍ତର ଦିଗେ

ପଶ୍ଚିମ ହୋଇଲା ଶାଲ୍ୱ ଦନ୍ତବକ୍ର ଭାଗେ ।

ଏହାଶୁଣି ବୋଲେ ଜରାସନ୍ଧ ନରପତି

ସମଦଣ୍ଡ ଘେନିଥିବି ମୁଁ ଦକ୍ଷିଣ କତି ।

ଏମନ୍ତ ପ୍ରକାରେ ସାଜି ଚତୁରଙ୍ଗ ସୈନ୍ୟ

ହସ୍ତୀଙ୍କ ବେକରୁ କାଢ଼ି ନେଲେ ଘଣ୍ଟିମାନ ।

ଅଶ୍ୱଙ୍କ ବେକରୁ ଘଣ୍ଟି ଘାଗୁଡ଼ି ଫେଡ଼ିଲେ

ପଦାତିମାନେ ଅଣ୍ଟାରୁ ଘଣ୍ଟି ଫିଟାଇଲେ ।

ଢୋଲ ଦମାଲୁ ଟମକ ନିଶାଣ ରୁହାଇ

ଧୀରେ ଧୀରେ ଚଳିଗଲେ ସର୍ବେମୌନ ହୋଇ ।

କହୁଁ କହୁଁ ମିଳିଲେକ ଶିବଗିରି ଲାଗେ

ଡଗରା ବାଟ କଢ଼ାଇ ଯାଏ ଆଗେ ଆଗେ ।

ପଛରେ ଗୋଡ଼ାଇଛନ୍ତି ଅସଂଖ୍ୟ ସଇନି

ସ୍ୱର ଶବ୍ଦ ନାହିଁ ସର୍ବେ ହୋଇଛନ୍ତି ତୁନି ।

ଯେବଣ ମଣ୍ଡପେ ରାମ କୃଷ୍ଣ ଥିଲେ ବସି

ଲକ୍ଷେପୁର କରି ତାକୁ ବେଢ଼ିଗଲେ ଆସି ।

ଜରାସନ୍ଧ ଆଜ୍ଞା ଦେଲା ସଇନ୍ୟଙ୍କୁ ଚାହିଁ

ଯେ ଯାହାରେ ଜଗିଥାଅ ନ ଯାନ୍ତୁ ପଳାଇ ।

ଦନ୍ତବଜ୍ର ବୋଲେ ଆଜ ପଡ଼ିଛି ଅଖଡ଼େ

ଏଠାରୁ ବାହାରି ଆଉ ଯିବ କେଉଁଆଡ଼େ ।

ଜାଲର ଭିତରୁ କାହିଁ ଉବୁରିବ ଶଶା

ଜନ୍ତାରେ ପଡ଼ିଲେ ଯାଇ ପାରଇ କି ମୂଷା ।

ଧାଉଡ଼ିରେ ପଶି କାହିଁ ବର୍ତ୍ତିଅଛି ମୀନ

ବ୍ୟାଘ୍ରର ଛାମୁରୁ ଛେଳି ନ ପାଏ ଜୀବନ ।

ଇନ୍ଦୁର ପଡ଼ିଛି କାଳ ଭୁଜଙ୍ଗର ଆଗେ

ଶାର୍ଦ୍ଦୂଳ ମୁଖରୁ ମୃଗ ଯିବ କେଉଁ ବାଗେ ।

କୃତାନ୍ତ ପୋଛିଲା ଆଜି ଏ ଦୁହିଁଙ୍କ ପାଞ୍ଜି

ସପତାଙ୍ଗେ ନାଶଯିବେ ହୋଇଣ ଏ ଗଞ୍ଜି ।

ଏତେ ବୋଲି ଆପଣାର ଶସ୍ତ୍ର ଧରି କରେ

ଗରଜି ପ୍ରହାର କଲା ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଉପରେ ।

ଛେଲ ଚକ୍ର ଲୋହଯଷ୍ଟି କୁନ୍ତ କାଣ୍ଡ ଖଣ୍ଡା

ପରିଘାଇ ନାନାଶସ୍ତ୍ର ମାରନ୍ତି ପ୍ରଚଣ୍ଡା ।

ଆଦାନ ସନ୍ଧାନ ଗୁଣନାଦ ମୁଖଧ୍ୱନି

ଦଲ ଦଲ ହୋଇ କମ୍ପି ଉଠେ ପୁର ତିନି ।

ଶ୍ରାବଣ ବରଷା ପ୍ରାୟ କଲେ ବାଣବୃଷ୍ଟି

ଦିବସେ ଅନ୍ଧାର ହୋଇ ନ ଦିଶିଲା ସୃଷ୍ଟି ।

ଦୁଃସହ କଟାଳ ଯହୁଁ କଲା ଜରାସନ୍ଧ

ଉଠିଲେ ଆସନ ଛାଡ଼ି ରାମ ଆଦିକନ୍ଦ ।

ଦୁର୍ବାସାଙ୍କ ପାଦୋଦକ ଲେପିଛନ୍ତି ଦେହେ

ଶ୍ରୀଅଙ୍ଗରେ ଶସ୍ତ୍ରାଘାତ ନୁହଇ କେବେହେଁ ।

ଦୁହିଙ୍କ ଅଙ୍ଗରେ ସବୁ ଅସ୍ତ୍ର ଶସ୍ତ୍ର ବାଜି

ତିଳେ ନ ଭେଦିଣ ତଳେ ପଡ଼ିଯାନ୍ତି ଭାଜି ।

ଅକ୍ଷୟ ଅଜରାମର ପ୍ରଭୁ ଜଗଦୀଶ

ମାନବ ମାତ୍ରକେ ତାଙ୍କୁ କରିବେଟି କିସ ।

ଅଭୟ କବଚ ଯଆର ନାମ ବଜ୍ରସେହ୍ନା

ଯା ଅଙ୍ଗରେ ବାଜି ମେରୁ ଗିରି ହେବ ଚୂନା ।

ଚାରିଊଣା ଲକ୍ଷେ ରାଜା ଯେତେକ ସଇନୀ

ଅନୁକ୍ଷଣେ ପ୍ରହାରିଲେ ନାନଶସ୍ତ୍ର ଘେନି ।

ଏସନ କଟାଳ ଯହୁଁ ଦେଖିଲେ ଶ୍ରୀହରି

ରାମଙ୍କୁ ବୋଇଲେ ଚାଲ ଯିବା ଅପସରି ।

ଶୁଣି ବଳରାମ କ୍ଷେପିଗଲେ ଶୂନ୍ୟମାର୍ଗେ

ତ୍ରିଦଶ ଦେବତା ଦେଖୁଛନ୍ତି ଥାଇ ସ୍ୱର୍ଗେ ।

ଆଗେ ବଳରାମ ପଛେ ଜଗତର ସାଇଁ

ଅସଂଖ୍ୟ ସୈନ୍ୟ ଭିତରୁ ଗଲେ ପିଠିଦେଇ ।

ମତ୍ତ ମାତଙ୍ଗ ଯୂଥରେ ଯେସନେ କେଶରୀ

ତେସନ ଗମନ୍ତି ତହିଁ ରାମ ଚକ୍ରଧାରୀ ।

କ୍ଷଣକେ ଦିଶନ୍ତି କ୍ଷଣେ ଅଦୃଶ୍ୟ ହୁଅନ୍ତି

ଖଣ୍ଡେଦୂର ଯାଇ ପୁଣି ଲେଉଟି ରହନ୍ତି ।

ଦେଖିଣ ମଗଧେଶ୍ୱର କୋପଭର ହୋଇ

ସଇନଙ୍କୁ ଆଜ୍ଞା ଦେଲା ମାର ବେଗେ ଧାଇଁ ।

ହାତୀ ରଥୀ ମହାରଥୀ ସର୍ବେ ଅଛୁ ମିଳି

ଦୁଇଜଣ ପଳାଇଲେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ବଳି ।

ଧନୁର୍ଦ୍ଧର ଚୂଡ଼ାମଣି ସର୍ବେ ଅଗ୍ରଲେଖା

ତ୍ରିଭୁବନ ଜୟ କରି ପାର ଏକା ଏକା ।

ଗଉଡ଼ ମାତ୍ରକ ହୋଇ ଦେଲା ଏଡ଼େ ଲାଜ

ତୁମ୍ଭ ବଳେ ହେବ ଆଉ କହ କେଉଁ କାର୍ଯ୍ୟ ।

ଧିକ ତୁମ୍ଭ କ୍ଷତ୍ରିପଣ ଧିକ ତୁମ୍ଭ ବଳ

ଅକାରଣେ ଏତେ ଯତ୍ନ ହୋଇଲା ନିଷ୍ଫଳ ।

ଗଉଡ଼ ଯୋଡ଼ାକୁ ଆମ୍ଭେ ନ ପାରିଲେ ଜିଣି

କି ବୋଲିବେ ଜଗତରେ ଏ କଥାକୁ ଶୁଣି ।

ଶୁଣି ମନେ ଲଜ୍ଜାପାଇ ସବୁ ନୃପବର

ପବନହୁଁ ବେଗେ ଧୂଆଁଇଲେ ରହୁବର ।

ରାଉତ ମାହୁନ୍ତେ ଅଶ୍ୱ ଗଜ ପୃଷ୍ଠେ ବସି

ସତ୍ୱରେ ଧାଇଁଲେ ଢାଲ ଖଣ୍ଡା କରେ ବସି ।

କୋଟି କୋଟି ପଦାତିକ ଅପ୍ରମିତ ବଳ

କରେ ନାନା ଶସ୍ତ୍ର ଧରି ଧାମନ୍ତି ସକଳ ।

ମାର ମାର ଧର ଧର ହାଣ ହାଣ ଡାକ

ଭୟଙ୍କର ନାଦେ କମ୍ପେ ତିନିପୁର ଯାକ ।

ଏକକୁ ପଛ କରିଣ ଆରେକ ଧାମନ୍ତି

ପଥୁକୀ ଦେଖିଲେ ବାଟେ ବାରତା ପୁଚ୍ଛନ୍ତି ।

ଆପେ ଜରାସନ୍ଧ ରାଜା ଆଗୁଆଣି ଥାଟେ

କଟାଳ କରୁଛି ରାମ କୃଷ୍ଣଙ୍କ ନିକଟେ ।

ପାଦଘାତେ ଶାଳ ଶିଳ ବୃକ୍ଷ ଅକଳନା